Ανασκουμπωθήκαμε. Εκτιμήσαμε τα χωριά από την αρχή, τα εξοχικά μας σπίτια, τα εξοχικά των φίλων μας. Τις μονοήμερες εκδρομές, τις διήμερες αποδράσεις. Γιατί τα παιδιά μπορούν να περάσουν παντού καλά. Αλλά κι εμείς.
Τα παιδιά μας, άλλωστε, σε αυτό το κομμάτι μπορούν να μας εκπαιδεύσουν. Γιατί τα παιδιά είναι από τη φύση τους προσαρμοστικά. Σε όλες τις συνθήκες. Έχουν το προτέρημα, ένα από τα πολλά, να περνούν καλά οπουδήποτε και με οποιαδήποτε μέσα τους διαθέτουμε. Θάλασσα να είναι, όπου κι αν είναι. Εμείς, οι γονείς, είμαστε η περίεργη ράτσα στα μάτια τους. Και πολλές φορές, στα θέλω μας – που δεν μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε πραγματικότητα – και στις υστεροβουλίες μας, εγκλωβίζουμε τα καλοκαίρια των παιδιών μας. Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τα καινούργια δεδομένα.
Δεν είναι κακό να μείνεις εντός τειχών, κι αν δεν έχεις εξοχικό, και στην πόλη πάντα κάτι θα βρεις, ώστε να περάσετε καλά όλοι.
Τα παιδιά έχουν πολλά χρόνια μπροστά τους για ταξίδια. Έχουν ολόκληρη τη ζωή. Οι μικρές αποδράσεις που θα τους προσφέρουμε, θα τις μεταφράσουν ως περιπέτεια. Θα τα γεμίσουμε αναμνήσεις.
Το εξοχικό, μόλις τριάντα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι στην πόλη, το χαιρετίζουν με ενθουσιασμό.
Κάθε μέρα θάλασσα, κολύμπι, παιχνίδι στην παραλία, απογευματινές βόλτες στην πλησιέστερη πλατεία, ψάρεμα στο λιμάνι. Και το σημαντικότερο όλων, οι φίλοι κι οι φίλες που θα κάνουν. Οι καλοκαιρινές φιλίες που θα ξέρουν ότι κάθε καλοκαίρι θα συναντούν. Αυτό είναι ένα μεγάλο προτέρημα των εξοχικών σπιτιών. Η σταθερότητα που δίνουν στις παρέες των παιδιών μας. Κάθε χρόνο θα ανυπομονούν. Γιατί θα ξέρουν ποιους θα ανταμώσουν, γιατί θα έχουν τα δικά τους στέκια.
Ας μην υποτιμούμε, λοιπόν, την αξία των εξοχικών μας. Ας τα εκμεταλλευτούμε στο μέγιστο. Η κρίση, σε πολλά πράγματα, είναι μια ευκαιρία τελικά.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
