Τρία χρόνια μετά, δεν έχουμε μετανιώσει για την επιλογή μας να βάλουμε το παιδί μας σε ιδιωτικό. Σίγουρα έχουν υπάρξει κάποια ζητήματα των οποίων η αντιμετώπιση δεν ήταν η βέλτιστη, ωστόσο σε γενικές γραμμές είμαστε ευχαριστημένοι. Έμφαση στην παιδική λογοτεχνία, ευελιξία ως προς την εφαρμογή του προγράμματος, πολύπλευρη προσέγγιση των θεματικών ενοτήτων, συχνή επικοινωνία με τους γονείς και ασφαλές περιβάλλον, αποτελούν μερικά από τα πλεονεκτήματα του σχολείου όπου φοιτούν οι γιοι μου, ο μεγάλος στην Γ’ κι ο μικρός στην Α’ τάξη Δημοτικού. Είναι οι παράγοντες πάνω στους οποίους βασίζεται ο διαχωρισμός μεταξύ ιδιωτικών και δημόσιων.
Εντούτοις, υφίστανται πολλές περιπτώσεις δημόσιων σχολείων που, αξιοποιώντας τον εθελοντισμό, μέσω των Συλλόγων, και το φιλότιμο των εκπαιδευτικών, παρουσιάζουν αξιοζήλευτα αποτελέσματα, παρ’ όλες τις ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υλικοτεχνική υποδομή. Ένα χαρακτηριστικό που ζηλεύω, είναι η δυνατότητα του δημόσιου σχολείου να κρατά χαρακτήρα απέναντι στον προβληματικό γονέα και να τον απωθεί, αυτόν που δυστυχώς στο ιδιωτικό αντιμετωπίζεται ως πελάτης. Και ο πελάτης, ως γνωστόν, έχει πάντα δίκιο.
Στην Α’ τάξη, ο μεγάλος μου είχε δασκάλα την κυρία Άννα. Μολονότι σχετικά μικρή, όχι πάνω από 35, είχε ύφος εκπαιδευτικού παλαιάς κοπής, αποπνέοντας σιγουριά κι αυτοπεποίθηση όταν σου μιλούσε. Αυστηρή, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, και λάτρης της πειθαρχίας. Για αυτό και την λατρέψαμε. Δυστυχώς ανήκαμε στη μειοψηφία.
Για κάποιο λόγο, η γενιά μου παράγει σε μεγάλο βαθμό κακομαθημένα παιδιά, παιδιά που σπάνια ακούνε τη λέξη «όχι», που συγκεντρώνουν υπερβολική προσοχή πάνω τους, που δεν έχουν όρια, που δεν έχουν μάθει τη σημασία του κανόνα. Απείθαρχα και αλαζονικά, αντιμιλούν με άνεση, αυθαδιάζουν και φέρονται σαν αστέρες του Hollywood. Ένα τέτοιο παιδί, βρισκόμενο αντιμέτωπο με την κυρία Άννα στην Α’ Δημοτικού, παθαίνει υπαρξιακό σοκ. Ξαφνικά, ο ψευδόκοσμος μέσα στον οποίο μεγαλώνει, καταρρέει. Καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένας θεσμός, η δασκάλα του, που δεν πρόκειται να χαριστεί στις ιδιοτροπίες και στην παράλογη, ασεβή συμπεριφορά του. Και τότε η κυρία Άννα γίνεται «η κακιά δασκάλα» που «δεν με αγαπάει» και «για αυτό μισώ το σχολείο και δεν θέλω να ξαναπάω».
Δυο χρόνια μετά την κυρία Άννα, η τάξη του μεγάλου μου γιου είναι χάρμα οφθαλμών. Στρωμένα παιδιά, υπάκουα, πειθαρχημένα, με άψογη συμπεριφορά όπου κι αν βρεθούν. Αδιαμφισβήτητα παίζει σπουδαίο ρόλο το σπίτι, αλλά, όπως συμφωνούμε κάποιοι γονείς, καθοριστική ήταν η δική της συμβολή. Δυστυχώς, εμείς οι κάποιοι γονείς ήμαστε οι λίγοι. Υπήρξαν πολλές και κυρίως συντονισμένες αντιδράσεις «δυσαρεστημένων γονέων»-πελατών από την τάξη που της ανατέθηκε την επόμενη χρονιά, όταν δηλαδή ο γιος μου ήταν στη Β’ Δημοτικού, τόσο έντονες και θορυβώδεις ώστε η κυρία Άννα χρεώθηκε την αποχώρηση κάποιων μαθητών και τελικώς απομακρύνθηκε από το σχολείο.
Το ιδιωτικό σχολείο είναι επιχείρηση. Έχει ισολογισμό, λογιστήριο, έσοδα-έξοδα, κέρδη και ζημιές και για να επιβιώσει έχει ανάγκη από πελάτες. Επομένως, όταν η μανούλα του εκκολαπτόμενου Gattuso Everyday, αρχίζει με τα σμιγμένα της φρύδια και την τσιριχτή της φωνή να κατηγορεί στον ιδιοκτήτη του σχολείου τη δασκάλα ότι «θίγει τη συναισθηματική νοημοσύνη» του κακομαθημένου παιδιού της κι άλλα τέτοια μοδάτα διαδικτυακά κλισέ, δυστυχώς αυτός πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη δύο πράγματα: πρώτον, το «πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά» αποτελεί κρυφή διατύπωση του «αν δεν περάσει το δικό μου, θα πάρω τον μικρό Gattuso Everyday και θα φύγω» και δεύτερον, η χρήση πρώτου πληθυντικού υποδηλώνει συμμαχία γονέων, επομένως, πίεση. Όπως πολύ εύστοχα σχολίασε μια φίλη, την κυρία Άννα την έφαγε το μπλοκ των μαμάδων.
Φέτος ο μικρός μου γιος πήγε στην Α’ Δημοτικού, σε ένα δύσκολο και ιδιαιτέρως ζωηρό τμήμα. Η δασκάλα του καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες και έχει παραδεχτεί ότι αρκετά παιδιά δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τους κανόνες τις τάξης, αδυνατούν να προσαρμοστούν, φέρονται κακότροπα και είναι απείθαρχα. Έχει επίσης παραδεχτεί ότι πολλοί γονείς αρνούνται να συνεργαστούν, με αποτέλεσμα το κλίμα της τάξης να μην είναι καλό. Σχεδόν 1 μήνα πριν κλείσει η χρονιά, η κατάσταση δεν δείχνει να έχει βελτιωθεί. Η αποχώρηση της κυρίας Άννας λειτούργησε προς όφελος των γονέων που βλέπουν το σχολείο ως τσιφλίκι τους, οδηγώντας τους εκπαιδευτικούς σε συστολή και τη Διοίκηση στην άτυπη αποδοχή των απαιτήσεών τους. Κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ σε δημόσιο σχολείο. Εκεί, η κυρία Άννα θα παρέμενε ακλόνητη στη θέση της, ελεύθερη να παράγει σπουδαίο παιδαγωγικό έργο, πλάθοντας ευπρεπείς ανθρώπους.
Ο Θεός να την έχει καλά.
Διαβάστε το πρώτο μέρος :
Ιδιωτικά vs δημόσια σχολεία: η αξία ενός τηλεφωνήματος
