Στην όμορφη Ισπανία οι γονείς σήκωσαν μπαϊράκι και ετοιμάζονται για απεργία, επαναστατώντας ενάντια στο μεγάλο όγκο σχολικών εργασιών για το σπίτι. Στην Αμερική πάλι έρευνες ενισχύουν τη συμμετοχή των γονιών στη μελέτη ως παράγοντα βελτίωσης της ακαδημαϊκής επίδοσης των μαθητών.
Στην όμορφη και γραφική Ελλάδα παρατηρούνται δύο φαινόμενα. Το πρώτο είναι οι γονείς που συντάσσονται με τους αγωνιστές Ισπανούς γιατί αδυνατούν να στηρίξουν τα παιδιά τους στη διεκπεραίωση ενός μεγάλου όγκου εργασιών. Το δεύτερο είναι οι γονείς που δυσανασχετούν και κάνουν έντονα παράπονα όταν, κατά τη γνώμη τους, ο δάσκαλος δεν βάζει αρκετές εργασίες για το σπίτι και εξανίστανται όταν το σχολείο της άλλης γειτονιάς είναι δυο κεφάλαια παρακάτω στην Ιστορία.
Ποιος έχει τελικά δίκιο; Για όσους γνωρίζουν τα της παιδείας ξέρουν ότι το Υπουργείο για κάθε μάθημα εκτός από στόχους και την ύλη που πρέπει να καλυφθεί, αναφέρει, στο σχετικό εγχειρίδιο για τον εκπαιδευτικό, και το μέσο χρόνο που θα πρέπει ο μαθητής να αφιερώνει για το διάβασμά του στο σπίτι, ανάλογα με την τάξη που φοιτά. Το πρόβλημα για εμένα δεν είναι ο όγκος της εργασίας αλλά η παντελής έλλειψη διδασκαλίας της διαδικασίας μελέτης.
Κανένας και ποτέ δεν διδάσκει στους μαθητές τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να μελετούν.
Ξεκινώντας ακόμα από την πρώτη δημοτικού που τα παιδιά αρχίζουν την επίσημη ακαδημαϊκή τους πορεία, δεν διδάσκονται την έννοια την ευθύνης, την οργάνωση μελέτης, τον τρόπο που θα διαχειρίζονται την ύλη για το σπίτι. Και την μεγάλη εκείνη στιγμή που θα βρεθεί ένας εκπαιδευτικός να το κάνει , συνήθως, υπάρχει μια μανούλα που δεν έχει την υπομονή να πάει το βλαστάρι της αδιάβαστο και να υποστεί τις συνέπειες ή δεν συμφωνεί –μετά από έτη σπουδών στα της παιδείας- με τη μέθοδο του δασκάλου.
Δεν γνωρίζω τον τρόπο που ανατίθενται οι εργασίες για το σπίτι στην όμορφη και γραφική Ισπανία ούτε το μέγεθος του όγκου φωτοτυπιών και ύλης που φθάνει στο σπίτι για διεκπεραίωση. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι στην όμορφη και παράξενη Ελλάδα το δημόσιο σχολείο έχει μια ανισομερή κατανομή όγκου εργασίας, η οποία εναπόκειται στον εκάστοτε εκπαιδευτικό. Ενώ το ιδιωτικό επιχειρώντας να δικαιολογήσει τον όγκο των χρημάτων που απαιτεί φορτώνει τους μαθητές με υπέρογκη ύλη.
Τα πράγματα είναι πιο απλά απ΄όσο φαίνονται, αρκεί: ο εκπαιδευτικός να είναι σαφής και ακριβής στην παράδοση του εκάστοτε μαθήματος, να βεβαιώνεται ότι οι μαθητές έχουν κατανοήσει. Να δίνει συγκεκριμένες οδηγίες που να κατανοούν όλοι και όχι μόνο τα μέλη της…Mensa. Να οργανώνει την εργασία για το σπίτι βάσει των οδηγιών του υπουργείου – που είναι τόσο όσο. Να διδάσκει τον τρόπο που διαβάζεται η ιστορία, που μαθαίνεται η Γεωγραφία και γράφεται η έκθεση. Να μη θεωρεί την αποτυχία επίλυσης ασκήσεων τεμπελιά, αλλά ανάγκη για επαναδιαπραγμάτευση -που είναι και της μόδας- της συγκεκριμένης διδακτικής ενότητας.
Οι γονείς από την άλλη, θα πρέπει να «αντέξουν» να αφήσουν τα παιδιά τους να μελετούν μόνα τους στο σπίτι και να παρέχουν βοήθεια μόνο όταν τα παιδιά ζητούν επεξηγήσεις. Το να απαντάς στις ερωτήσεις της Φυσικής εσύ και να υπαγορεύεις τη λύση στην άσκηση των μαθηματικών για να μην πάει το παιδί …άγραφτο, μόνο καλό δεν κάνεις. Ακυρώνεις το δάσκαλο, υποτιμάς τις δυνατότητες του παιδιού σου και το μαθαίνεις σε μια διαρκή εξάρτηση.
Καταμερισμός ευθυνών, αυτό είναι το μυστικό. Ο καθένας να είναι σωστός στο ρόλο του και να μην παρεμβαίνει στο κομμάτι του άλλου. Ο στόχος, ούτως ή άλλος είναι κοινός: το καλό των μαθητών. Πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει μια υγιής συνεργασία σε αυτό το κομμάτι;
Δεν ξέρω εάν θα έκανα απεργία για τον όγκο των μαθημάτων, θα έκανα πάντως, σίγουρα απεργία γιατί δεν έχω αρκετό χρόνο να ασχοληθώ όσο θα ήθελα με τα παιδιά μου, γενικότερα. Δεν θέλω να κάνω τη δασκάλα. Είμαι μαμά.
