Μετά; Ενοχές. Πρέπει να φύγεις, δε σε κρατούν άλλο τα πόδια σου, αλλά δε θέλεις να φύγεις μόνη. Θέλεις να πάρεις τη μικρή σάρκινη απόδειξη της ύπαρξής σου μαζί σου και να τρέξεις, να τρέξεις, να τρέξεις. Όμως, ξέρεις πως δεν είναι αυτό που’χει ανάγκη κι πληγώνεσαι ακόμη πιο πολύ μέσα στο κουρασμένο μυαλό του πολεμιστή. Σου’ναι ακατανόητο πώς είναι δυνατόν ένα τόσο δα πλάσμα να’χει ανάγκη κάτι άλλο απ’τη μάνα του. Αλλά βρίσκεις το κουράγιο και φεύγεις, για να ξαναπάρεις τη ρουτίνα σου αντίστροφα. Μέχρι να’ρθει η ώρα να κλείσει ο κύκλος, λίγες ώρες μετά και πάλι και πάλι και πάλι. Κι εσύ να είσαι εκεί, μόνη, ένα τρομοκρατημένο υπεράνθρωπα δυνατό πλάσμα. Να παλεύεις να καλύψεις τα κενά με τηλέφωνα.
Με λίγες ώρες οικείων φωνών που δεν είσαι καν σίγουρη, αν θέλεις ν’ακούσεις.
Να ζεις για τις λίγες στιγμές που θα βρεθείς πάνω απ’το πλαστικό κουκούλι. Να ονειροπολείς. Να μισείς τον κόσμο, τον εαυτό σου. Ν’αγαπάς μ’όλο σου το είναι. Να παρατηρείς κινήσεις, σκεπτόμενη ότι αυτές θα’κανε ο βιαστικός σου πρίγκηπας, αν ήταν ακόμη εκεί που έπρεπε. Κι εσύ θα τις ένιωθες χωρίς να τις βλέπεις.
Και προτιμάς να νιώθεις χωρίς να βλέπεις, παρά να βλέπεις χωρίς να νιώθεις.
Κι έρχεται η στιγμή που τον κρατάς στην αγκαλιά σου. Δυόμιση εβδομάδες μετά. Κι ενώ πίστευες ότι αυτή θα’ταν η στιγμή που τα πόδια σου θ’άγγιζαν το φεγγάρι, εσύ αισθάνεσαι φόβο, φόβο, φόβο. Φόβο, λατρεία, ενοχές, λατρεία, οργή, λατρεία, αδικημένη, λατρεία.
Δεν ξέρεις ακόμη. Ευτυχώς, δεν ξέρεις ακόμη, ότι τα επόμενα χρόνια της ζωής σου θα’ναι γεμάτα από ξενύχτια για μέτρημα αναπνοών. Από φυσικοθεραπείες, από παιδο-ό,τι μπορείς να φανταστείς-γιατρούς. Ναι, ψυχή μου, θα μετράς γραμμάρια, θ’απομνημονεύεις ημερήσιες ποσότητες. Θα θυσιάσεις ώρες για να διδάξεις σ’αυτό το βιαστικό σαμιαμίδι να τρώει, να’πλώνει τα χέρια για να πιάσει τα πόδια. Να κάθεται, να μπουσουλάει, να στέκεται, να περπατάει, να μιλάει, να, να, να. Ένα σωρό από «να» που για όλους τους υπόλοιπους μοιάζουν αυτονόητα.
Υπάρχουν, λέει, ήρωες της καθημερινότητας; Να σου πω, δεν ήμουν σίγουρος, καθόλου σίγουρος, μέχρι που σε ξαναγνώρισα τέσσερα χρόνια πριν. Μόνη, όρθια, επίμονη, δυνατή, συστηματική, ασίγαστη.
Την πρώτη φορά που με ρώτησε ο γιος μου τί είναι αυτό το σημάδι στο πόδι του, δείχνοντας την πολύ βαθιά ουλή που του άφησε η πεταλούδα του νοσοκομείου, απάντησα πως είναι το σημάδι ότι είναι γενναίος. Όταν βγήκα απ’το δωμάτιό του δακρυσμένος κι αντίκρισα την ουλή της καισαρικής της γυναίκας μου, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να γονατίσω μπροστά της και ν’αγγίξω το μέτωπό μου πάνω της.
Γιατί η γενναιότητα αυτού που συνειδητοποιεί κάθε στιγμή τι ζει, είναι εκατό φορές μεγαλύτερη από εκείνου που το αγνοεί.
Σ’ ευχαριστώ!
Γράφει ο Νίκος Σουλίδης
http://31ebdomades.blogspot.gr
