12. Από την άλλη, σκέφτομαι σοβαρά να φτιάξω μαλλί και νύχι, να φτιασιδωθώ γενικά και να αρχίσω να βγάζω selfies για να με βλέπω τους αμέσως επόμενους μήνες μετά τη γέννα, τότε που ούτε μπιντέ δεν θα έχω χρόνο να κάνω. Να θυμάμαι πως είναι να νιώθει κάποια γυναίκα, έστω και με κοιλιά Οβελίξ. Γιατί μετά, η αλήθεια είναι ότι περνά λίιιιγος καιρός μέχρι να ξανανιώσεις ότι μπαίνεις στο παιχνίδι. Κι όταν λέω παιχνίδι εννοώ να έχεις ΛΟΥΣΜΕΝΟ μαλλί, να φοράς ΚΑΝΟΝΙΚΑ ρούχα και να αποχωριστείς το φυσικό “όχι-δεν-είμαι-θύμα-κακοποίησης-κύριε-πόλιτσμαν-απλώς-έχω-μέρες-να-κοιμηθώ” look στο μάτι.
13. Θα μπορέσω άραγε να ξαναφορέσω παπούτσια με κορδόνια στη ζωή μου;
Εδώ και μήνες φοράω μόνο slip-on. Ή παντόφλες. Ή slip-on.
14. Το μόνο βολικό με αυτή τη φάση της εγκυμοσύνης που βρίσκομαι είναι πως ότι πέφτει κάτω, μένει κάτω.
Δεν κάνω καν προσπάθεια να σκύψω. Και το καλύτερο; Δε νιώθω τύψεις γι’ αυτό! Κάποιος, κάποια στιγμή θα έρθει να το μαζέψει. Άσε που όταν ανοίγω τα παράθυρα για να αεριστεί το σπίτι, τα χνούδια που χορεύουν και κυκλοφορούν ανενόχλητα δίνουν έναν χαρούμενο τόνο και μια αίσθηση συντροφικότητας…
15. Έχεις δει την ταινία “The bucket list” με τον J. Nicholson και τον M. Freeman, που προσπαθούν να κάνουν όσα περισσότερα μπορούν από τη λίστα επιθυμιών τους πριν πεθάνουν;
Ε, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ, minus το μακάβριο κομμάτι φυσικά. Προσπαθώ να δω όσους περισσότερους φίλους μπορώ, να οργανώσω όσο καλύτερα γίνεται καταστάσεις, να κλείσω όσο πιο πολλές εκκρεμότητες γίνεται (με σχετική αποτυχία ομολογουμένως). Γιατί μετάαααα; Περνάμε σε Walking Dead φάση…
16. Ευτυχώς τουλάχιστον πρόλαβα και πήγα μια, ενδεχομένως, τελευταία φορά σινεμά την περασμένη εβδομάδα και είδα το Deadpool 2.
Σχεδόν κατουρήθηκα πάνω μου απ’ το γέλιο. Δεν θέλει και πολύ στην κατάστασή μου η αλήθεια είναι…
17. Ανατρέχω στις πρώτες 2-3 φορές που ένιωσα το μωρό να κινείται στην κοιλιά μου.
Πρωτόγνωρο συναίσθημα, μαγικό! Και όσο μεγαλώνει ο μικρός σπόρος μέσα σου, τόσο πιο έντονο το συναίσθημα. Με αποκορύφωμα το τελευταίο τρίμηνο και ειδικά τον τελευταίο μήνα. Εκεί βέβαια αυτό που προηγουμένως ήταν χαριτωμένο και γλυκούλι αρχίζει να μετατρέπεται σε κάτι το επίπονο και κουραστικό. Από απαλά φτερουγίσματα, δειλά σκιρτήματα και ανεπαίσθητα πεταλουδο-πετάγματα που ένιωθες στην αρχή περνάς σε δυναμικές φιγούρες breakdancing, κλωτσοπατινάδα ελληνιστί. Σ’ αυτό το σημείο, η κοιλιά Οβελίξ αποκτά δική της προσωπικότητα. Creepy και spooky μαζί. Αν έχεις δει κάποιο από τα Alien θα καταλάβεις τι εννοώ. Εκεί που είσαι ξαπλωμένη στο κρεββάτι, γιατί συνήθως βραδινές ώρες δίνονται οι καλύτερες παραστάσεις, αρχίζεις να βλέπεις την κοιλιά να κινείται, να αναπνέει, να αντιδρά σε ερεθίσματα, να θυμώνει, να αντεπιτίθεται, να κάνει high five, να παίζει ντραμς, να κάνει κύμα σαν ποδοσφαιρόφιλος στο Μουντιάλ. Λες, δεν μπορεί, τώρα θα κάνει ένα “Μπραφ!” και θα εκραγεί, αποκαλύπτοντας το φιλοξενούμενο πλάσμα που παλεύει τόσον καιρό να ελευθερωθεί.
18. Και φυσικά όλα αυτά δεν ισχύουν μόνο για την πρώτη εγκυμοσύνη.
Τι; Νόμιζες ότι συνήθισες από την πρώτη και τώρα στη δεύτερη θα είσαι πιο cool; Χα, όχι ακριβώς! Η ίδια κοιλιά είναι στόχος, τα ίδια κόκκαλα φοβάσαι ότι θα σου τσακίσει το κατά τ’ άλλα μικρούλι, τρυφερούλι μπεμπέ. Εδώ που τα λέμε, εξαρτάται κι από το παιδί, τι χαρακτήρα δείχνει γενικά. Αλήθεια, θες να μάθεις τι χαρακτήρα δείχνουν τα ΔΙΚΑ μου παιδιά;
19. Ως απόρροια των ανωτέρω, η συχνοουρία που ούτως ή άλλως έχεις στην εγκυμοσύνη δύναται να γίνει ακόμα πιο έντονη.
Κυρίως όταν το μπεμπέ έχει πιστέψει βαθιά μέσα του πως η κύστη σου μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σάκος του μποξ.
20. Έτσι κι εγώ ανυπομονώ να σπάσω τους πολύ στενούς δεσμούς που έχω αναπτύξει τους τελευταίους μήνες με την τουαλέτα.
Γιατί μετά από το αλλεπάλληλο πήγαιν’ έλα για κατούρημα, κάποια στιγμή παραδίδεις τα όπλα, παίρνεις περιοδικά, μαξιλάρια και σνακ και λες “δεν έχει νόημα όλο αυτό, θα στρατοπεδεύσω εδώ μέσα μέχρι το τέλος”.
Αυτά λοιπόν περνάνε απ’ το μυαλό μου μερικές εβδομάδες πριν από τη γέννα.
Α, και κάτι τελευταίο. Που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ξεχειλίζει το ποτήρι για μένα.
Ότι δεν θα μπορέσω να δω φέτος τις συναυλίες που ήθελα, γαμώτο!
Μα είναι δυνατόν οι Jamiroquai, που τους περίμενα μια ζωή, να προγραμματίζουν συναυλία ακριβώς εκείνες τις μέρες που γεννάω; Έξαλλη γίνομαι!
Μπορείτε να δείτε περισσότερα άρθρα από την Ηλέκτρα, εδώ
