Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Έφτασα στο σημείο να παραγγείλω από την Ινδία ένα τραγικό τσάι, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του οποίου, θα μπορούσα να μείνω έγκυος και στα 80. Αν και ήξερα ότι όλα αυτά είναι ψέματα για να θησαυρίζουν επιτήδειοι, έλεγα πως δεν έχω να χάσω τίποτα και συνέχισα να αγοράζω και να δοκιμάζω.
Πέρα από την γραφικότητα του θέματος, καθώς όλα έχουν την αστεία τους πλευρά και ελπίζω κάποια στιγμή να τα θυμάμαι και να γελάω, αυτός ο χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Γιατί εκτός από τα μαντζούνια, κάποια στιγμή στράφηκα στην επιστήμη, με αποτέλεσμα να έχω στο πάνθεον των αποτυχιών μου μάταιες προσπάθειες με σπερματεγχύσεις, μία άκαρπη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης και όλα αυτά, όπως είπα και πριν, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως ιατρικός λόγος που να δικαιολογεί τη μη σύλληψη, απλά ανεξήγητη υπογονιμότητα!
Όσο και να προσπαθούσα να νιώσω καλά, να βάλω τη λογική μου να δουλέψει, να εστιάσω στον άντρα μου που με λάτρευε, ο πόνος και η απόγνωση γινόντουσαν όλο και πιο βαθιά. Αισθανόμουν ότι είχα φτάσει στα όρια της εμμονής, ζήλευα τα ζευγάρια που είχαν παιδιά, απέφευγα τους φίλους μας που είχαν γίνει γονείς γιατί κάθε συζήτηση για τα παιδιά τους με πλήγωνε ανεπανόρθωτα. Και όλα αυτά βέβαια, ενώ στην κοινωνική μου ζωή προσποιούμουν ότι όλα είναι καλά, ότι έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του ότι δεν θα γίνω ποτέ μητέρα. Στο κάτω κάτω δεν μπορούμε να γίνουμε όλες μάνες, έλεγα και σταματούσα οποιαδήποτε συζήτηση για το θέμα. Αν και δεν χρειαζόταν πια, καθώς ο περίγυρος με αντιμετώπιζε ως “την καημένη που δεν μπορεί να κάνει παιδί”, κάτι που έπιανα στον αέρα και με έκανε να νιώθω, το λιγότερο, “ανάπηρη”.
Τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει κάθε προσπάθεια σύλληψης. Παλεύω καθημερινά να βγάλω από το μυαλό μου την πιθανότητα να γίνω μητέρα και προσπαθώ να περνάω καλά με τον άντρα μου διοχετεύοντας την ενέργειά μας σε άλλα πράγματα.
Ελπίζω σύντομα να βρω τη δύναμη να πω «ΤΕΛΟΣ» και να συνεχίσω ήρεμη και συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου, τη ζωή μου.
Γράφει η Δήμητρα Λάζου
Διαβάστε επίσης:
