Ο γιος της Jennifer Kavur ήταν σχεδόν εκπαιδευμένος στην τουαλέτα. Ο Sebastian φορούσε εσώρουχα για μήνες, φορούσε μόνο πάνες-βρακάκι όταν κοιμόταν ή για μεγάλες βόλτες με το αυτοκίνητο.
Αλλά αφού πέρασε πολύ περισσότερο χρόνο από ό,τι συνήθως στο αυτοκίνητο εξαιτίας της ανακαίνισης του σπιτιού της οικογένειας—πρώτα για ένα ταξίδι και μετά για πολλά ταξίδια— το τετράχρονο παιδί συνήθισε ξανά να φοράει πάνες. Και δεν βοήθησε το γεγονός ότι εξαιτίας της ανακαίνισης η μόνη τουαλέτα στο σπίτι δεν ήταν εύκολα προσβάσιμη στον Sebastian. Τώρα επιμένει να φοράει πάνες όλη την ώρα, ακόμα και στο σπίτι. «Αισθάνεται νευρικός με τα εσώρουχα», λέει η μαμά του. «Σχεδόν έχουμε παραιτηθεί από το να τα φοράει».
Ο Sebastian είχε κάνει ένα βήμα στην εκπαίδευση τουαλέτας – μια απογοητευτική αλλά εκπληκτικά κοινή εμπειρία. «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει μια οριστική γραμμή τερματισμού που περνάς», λέει ο Jamie Glowacki, συγγραφέας του “Oh Crap! Potty Training“. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πάντα θα υπάρχουν “ατυχήματα” στην πορεία προς τον αποχωρισμό από τις πάνες. Αλλά τα περιστασιακά ατυχήματα που μπορούν να εξηγηθούν – όπως ότι το παιδί απλά δεν έφτασε στην τουαλέτα αρκετά γρήγορα ή αποσπάστηκε μέχρι να ήταν πολύ αργά – δεν θεωρούνται σημαντικά.
«Μια αληθινή οπισθοδρόμηση μοιάζει σαν να καταρρέει», λέει ο Glowacki. Το παιδί σας χρησιμοποιούσε την τουαλέτα σαν πρωταθλητής και μετά δεν το έκανε. Κάποιες μπορεί να φαίνονται σαν αντίποινα. Για παράδειγμα, εάν το παιδί σας προσχολικής ηλικίας ουρήσει στον καναπέ κάθε φορά που θηλάζετε το μωρό”. Αυτά τα ατυχήματα συμβαίνουν όταν τα παιδιά περνούν μια αλλαγή, όπως ένα διαζύγιο, ένα νέο αδερφάκι ή όταν πηγαίνει σχολείο για πρώτη φορά. «Η ρίζα του προβλήματος δεν είναι ότι ουρούν παντού», λέει ο Glowacki. «Αυτό είναι ένα σύμπτωμα του προβλήματος». Προσπάθησε να προσδιορίσεις την αιτία που το παιδί κάνει ένα βήμα πίσω και στη συνέχεια προσπάθησε να του μιλήσεις βοηθώντας το να βρει τη γλώσσα για να εξηγήσει πώς νιώθει. «Δεν έχουν λόγια», λέει ο Glowacki. «Εξηγούν τα συναισθήματά τους με συμπεριφορά».
Προσπάθησε να επικυρώσεις τα συναισθήματά του και να του πεις ότι τα καταλαβαίνεις. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του ερχομού ενός νέου αδερφού – η πιο συνηθισμένη αιτία οπισθοδρόμησης – το παιδί σου πιθανότατα να εύχεται να ήταν ακόμα μωρό, τραβώντας όλη αυτή την προσοχή. Βρες χρόνο για να περνάς χρόνο και με τα δύο παιδιά όπως το να διαβάζετε μαζί ένα βιβλίο με εικόνες ενώ θηλάζετε και ενίσχυσε την αυτονομία του παιδιού σου μέσω ενεργειών που αναδεικνύουν τις δυνατότητές του. Άφησέ το να σε βοηθήσει σε “δουλειές για μεγάλα παιδιά”, όπως η προετοιμασία του δείπνου, ώστε να αισθάνεται περήφανο για τις ικανότητές του.
Πιθανότατα θα πρέπει επίσης να επιστρέψεις στα βασικά της εκπαίδευσης. Δεν θα πάρει τόσο χρόνο όσο την πρώτη φορά, αλλά ναι, πιθανότατα θα χρειαστεί να ξεκινήσεις από την αρχή. Αυτό έκανε μια άλλη μαμά, η Lisa. Λίγο μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο Charlie, τώρα πέντε ετών, άρχισε να κάνει τακτικά κακά στο παντελόνι του, αφού είχε μέχρι τότε πήγαινε πάντα στο γιογιό. Μια επίσκεψη στον γιατρό επιβεβαίωσε ότι τα “ατυχήματα” δεν προκλήθηκαν από ιατρικά ζητήματα, όπως κάποια λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος, έτσι η Lisa και ο σύζυγός της εφάρμοσαν ένα σύστημα επιβράβευσης με αυτοκόλλητα και υποσχέθηκαν ένα μεγάλο δώρο- ένα ποδήλατο – ως ανταμοιβή. Μετά από δύο εβδομάδες χωρίς βελτίωση, παράτησαν το σύστημα. Μετά από περίπου τρεις μήνες, με πολλή υπομονή και θετική ενίσχυση, ο γιος τους χρησιμοποιούσε ξανά την τουαλέτα. «Νομίζω ότι αυτό που λειτούργησε ήταν απλώς να συνηθίσει ο Charlie στο νηπιαγωγείο», λέει η Lisa. Τρεις μήνες είναι πολύς χρόνος, αλλά ευτυχώς, ο Glowacki πιστεύει ότι οι στις περισσότερες περιπτώσει τα ‘ατυχήματα’ σταματούν μετά από μια εβδομάδα. Εάν συνεχιστούν καλό είναι να ζητήσεις τη συμβουλή του γιατρού σας.
Πηγή: Todaysparent.com
