Η Εύη Ορφανού μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της με την εξωσωματική γονιμοποίηση -και όχι μόνο- και όσα λέει αξίζουν να τα θυμόμαστε.
Η Εύη Ορφανού είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών & Σπανίων Παθήσεων Ν. Έβρου “Μαζί για Ζωή” και Γ΄ Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ασθενών Ελλάδας. Εδώ, μας μιλά σε πρώτο πρόσωπο για την προσωπική της εμπειρία με την εξωσωματική γονιμοποίηση, το ρόλο του γιατρού και τη διάγνωση με καρκίνο λίγα χρόνια μετά τη γέννηση του μωρού της.
“Δεν ήταν λίγες η φορές που αναγκάστηκα και εγώ να ακούσω από φίλους και συγγενείς, “άντε τι κάνετε, βάλτε προς για το δεύτερο. Ένα παιδί είναι ίσον κανένα”. Ένα καθαυτό ελληνικό φαινόμενο, που πιστεύουν όλοι ότι μπορούν να ανακατευτούν στην ζωή σου, χωρίς να τους έχεις παραχωρήσει κάποιο δικαίωμα. Εξαιρετικά εξοργιστικό και πέρα από την λογική μου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία δυτική χώρα του εξωτερικού. Ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία 25 ετών μετά από σπουδές, έχοντας μία εξαιρετική εργασία στην Αθήνα. Το πρώτο πράγμα (ελληνικής νοοτροπίας) που βρέθηκα να αντιμετώπισα ήταν το: “τι κάνεις τόσο όμορφη κοπέλα, βρες γαμπρό γιατί θα μείνεις στο ράφι”. Λοιπόν ούτε στο ράφι έμεινα, ούτε από υποψήφιους γαμπρούς έπασχα. Ήθελα απλά να κάνω τη δική μου ζωή, όπως επέλεξα εγώ να την κάνω. Πάνω από όλα όμως ήθελα να φτιάξω ένα άριστο βιογραφικό. Και το κατάφερα.
Σε ηλικία 34 ετών αποφάσισα να παντρευτώ έναν εξαιρετικό άνδρα που γνώρισα, με τον οποίο είμαι ακόμα μαζί και μετράμε πλέον 18 χρόνια γάμου. Εκεί φυσικά ήρθα αντιμέτωπη με το δεύτερο ελληνικό φαινόμενο: “μα πότε θα κάνετε ένα παιδάκι. Είσαι μεγάλη, τρέχουν τα χρόνια”. Η απάντηση μου ήταν πάντοτε, “όποτε το αποφασίσουμε εμείς και δεν σας αφορά”. Λες και ήμουν 60 χρονών. Απίστευτη πίεση από εξωτερικούς παράγοντες. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και στις προτεραιότητές μας και δεν θα απολογηθώ για αυτό.
Ήρθε η ώρα όμως που χτύπησε το “καμπανάκι της μητρότητας” και ξεκινήσαμε τις προσπάθειες. Για ένα χρόνο το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, επομένως σκεφτήκαμε πως έπρεπε να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό. Το να βρω έναν γυναικολόγο που να πιστεύω ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ, αποδείχτηκε πραγματικά ως μεγάλη πρόκληση. Από έναν άκουσα “δεν αναλαμβάνω γυναίκες που χρησιμοποιούν ταμπόν” (αλήθεια!). Άλλος, “δεν αναλαμβάνω γυναίκες που επιθυμούν επισκληρίδιο αναλγησία κατά την διάρκεια του τοκετού” (Τι μας λες τώρα, στον μεσαίωνα ζούμε!). Άλλοι με έκαναν να αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα κάνοντας χαζές παρατηρήσεις και σχόλια κατά την διάρκεια της εξέτασης. Άλλοι πάλι μου έδωσαν την αίσθηση ότι με βλέπουν αποκλειστικά ως “πορτοφόλι”.
Αποφάσισα λοιπόν να βάλω όλα τα συναισθήματα μου στην άκρη και να πάω συστημένα σε κάποιον ιατρό. Αυτό αποδείχτηκε ως το τραγικότερο λάθος που έκανα ποτέ μου. Αφού μας έβαζε σε κάθε ωορρηξία να “χαιρόμαστε τον έρωτά μας” (σημειωτέον εγώ τότε εργαζόμενη στην Αθήνα και ο σύζυγος μου ειδικευόμενος ιατρός στην Πάτρα), φανταστείτε μόνο το άγχος να τρέχεις να πηγαίνεις σε πόλη 200 χλμ μακριά, να “χαίρεσαι τον έρωτά σου”, να ντύνεσαι και να φεύγεις. Νιώθεις ως αναπαραγωγική μηχανή χωρίς συναίσθημα, και κάνεις αποκλειστικά αυτό που πρέπει να κάνεις. Σας ενημερώνω λοιπόν
ότι αυτό είναι εξαιρετικά κουραστικό, γιατί μια ωορρηξία ως συνήθως δεν θα σου κάνει την χάρη να πέσει το Σαββατοκύριακο ώστε να είσαι χαλαρή, αλλά μεσοβδόμαδα και ημέρες που θα πνίγεσαι στην δουλεία. Το αποτέλεσμα και πάλι τίποτα.
Ήρθε λοιπόν η ώρα της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
