Πριν γίνω μητέρα είχα την εντύπωση πως ήμουν πρωινός τύπος. Μ’άρεσε να ξυπνάω νωρίς, ν’απολαμβάνω μια κούπα ζεστό καφέ και να διαβάζω. Αυτή η συνήθεια με χαλάρωνε και παράλληλα με τόνωνε ψυολογικά. Θυμάμαι ότι όταν ακολουθούσα αυτή την ιεροτελεστία κάθε πρωί ένιωθα πιο “ζωντανή”. Μετά το πρώτο μου παιδί, συνειδητοποίησα πως είμαι απογευματινός τύπος. Το να ξυπνάω στος 5.30 τα χαράματα όχι μόνο δεν με ζωντάνευε αλλά ένιωθα σαν ψόφιο ψάρι. Προσπάθησα πάρα πολύ σκληρά ν’αγαπήσω το νέο μου πρόγραμμα. Μάλιστα, χρησιμοποιούσα την κόρη μου σαν “ξυπνητήρι”, πράγμα που αποδείχτηκε καταστροφικό. Ύστερα από κάποιους μήνες όπου ξυπνούσα στρεσαρισμένη, ιδρωμένη και πανικόβλητη κατάλαβα ότι πρέπει κάτι ν’αλλάξει. Άκουσα αμέτρητα τιπς από άλλες μαμάδες για το πώς κοιμίζουν τα παιδιά τους και διάβασα χιλιάδες άρθρα και αποφάσισα ν’αναλάβω δράση με τα δικά μου (2.5 χρόνων και 8 μηνών αντίστοιχα). Για αρχή, αρχίσαμε να βάζουμε τα παιδιά για ύπνο στις 7μμ αυστηρά.
Μετά από πολλά ξενύχτια, τρελές αυπνίες και πολύ κόπο τα καταφέραμε, γιατί φυσικά αυτό δεν συμβαίνει με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτό που είδαμε ήταν ότι κοιμόντουσαν περισσότερο όταν τους βάζαμε στο κρεβάτι νωρίτερα και αισθανθήκαμε και πάλι κάπως ελεύθεροι με τον σύζυγό μου για να πέρασουμε λίγες στιγμές μαζί, οι δυο μας. Περνώντας οι μέρες, ή μάλλον οι νύχτες καταλήξαμε πως αυτό ακριβώς χρειαζόμασταν ως οικογένεια και διαπιστώσαμε ότι εκτός των παιδιών, τελικά, ακολουθούσαμε όλοι ένα πιο δομημένο πρόγραμμα ύπνου. Ο καθορισμός μιας συγκεκριμένης ώρας μας επέτρεψε να δημιουργήσουμε όρια ύπνου στο σπίτι μας.
Δεύτερον, πήρα τα πρωινά μου πίσω! Τα παιδιά μας κοιμούνται στις 7μμ και ξυπνούν τις 7πμ.
Η μητρότητα είναι όμορφη και συναρπαστική, αλλά και εξαντλητική και συναισθηματικά αποστειρωμένη. Το ότι “κέρδισα” με έναν τρόπο το πρωινό μου, μου έδωσε ενέργεια για την ημέρα και την υπομονή για να ασχοληθώ με δύο μικρά παιδιά. Ήξερα ότι έπρεπε να προστατεύω την ηρεμία μου και τον χρόνο μου. Όσο για το πρωινό, δεν χρησιμοποιούσα πια τη μικρή σαν ξυπνητήρι. Ξυπνούσα μόνη μου και είχα και χρόνο να συμμαζέψω τον εαυτό μου για να ξεκινήσω τη μέρα.
Ο καθορισμός ενός ορίου με την ώρα του ύπνου μας βοήθησε να ορίσουμε τα όρια για τον ύπνο και το πρωί.
Και τι εννοώ με αυτό. Ένα απόγευμα της Κυριακής παρακολουθούσαμε με τον σύζυγό μου ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου και η κόρη μας ξύπνησε νωρίς από τον υπνάκο της. Αντί να σηκωθώ αμέσως και να πεταχτώ στο δωμάτιο αποφάσισα να περιμένω λίγο, μέχρι να ακούσω κλάμα.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, έμεινε ξαπλωμένη μιλώντας στον εαυτό της για 15 ακόμα λεπτά. Γιατί ένιωσα άγχος να τρέξω κοντά της αμέσως μόλις ξυπνήσει; Περιμένοντας λίγο, αφού το παιδί δεν κλαίει και δεν γκρινιάζει, βάζω ένα “όριο” ύπνου. Η κόρη μας ήταν ευτυχισμένη και γελαστή στην κούνια της. Έμαθε ότι αν ξυπνήσει μπορεί να χαζέψει και μόνη της 10 λεπτά στο κρεβατάκι της και μετά θα έρθει η μαμά και ο μπαμπάς. Αυτή η καλή συνήθεια, μεταφέρθηκε και στο πρωινό.
Όπως και με πολλά πράγματα, πιστεύω ότι και στον ύπνο είναι καλό -όσο γίνεται- να υπάρχει ισορροπία. Ναι, υπήρξαν στιγμές που ήμασταν εκτός σπιτιού μετά τις 19:00 και τα παιδιά μας πήγαν για ύπνο αργότερα. Μερικές φορές ξυπνούσαν αργότερα ή νωρίτερα την επόμενη μέρα. Περιστασικά πληρώσαμε αυτή την “αλλαγή” με κάποιες διαφορές στις ώρες, αλλά άξιζε τον κόπο γιατί μάθαμε πως πρέπει να είμαστε και ευέλικτοι ως γονείς.
Η δημιουργία του συγκεκριμένου ωραρίου μας έδωσε περισσότερο χρόνο που ήταν απόλυτα αναγκαίος με δύο μικρά παιδιά. Και χάρη στο συγκεκριμένο πρόγραμμα τα παιδιά μας έμαθαν να “αγαπούν” το κρεβάτι τους, και να μένουν λίγο παραπάνω σε αυτό και ξύπνια. Με λίγα λόγια η καινούρια μας ρουτίνα με έκανε πιο χαρούμενη και ανθεκτική μητέρα.
Απόδοση: Έλενα Θάνου
Διαβάστε επίσης:
Γιατί ο/η Παιδίατρος μού λέει να βάλω το μωρό ανάσκελα για ύπνο;
