Έτσι όπως σε βλέπω να στριφογυρίζεις μέχρι να αποκοιμηθείς από το μόνιτορ, αναρωτιέμαι αν κατάλαβες κι εσύ τι σήμαινε η αποψινή βραδιά. Απόψε σε έβαλα στο κρεβάτι, σου διάβασα ιστορίες, σε φίλησα για καληνύχτα. Όπως και κάθε άλλη βραδιά.
Αλλά απόψε ήταν η τελευταία φορά που το έκανα.
Πλησιάζαμε αργά αυτή τη στιγμή. Ελαττώνοντας τους θηλασμούς σε έναν τη φορά, περνώντας από τη φάση “μπουφές πάντα ανοιχτός και διαθέσιμος” στη φάση του προγραμματισμένου πρωινού, υπνάκου και βραδινού ταΐσματος μόνο. Χειρίστηκες εύκολα τον παράλειψη του ταΐσματος πριν τον υπνάκο το περασμένο σαββατοκύριακο.
Την Πέμπτη το βράδυ είχαμε μια πραγματικά αξέχαστη ρουτίνα ύπνου. Χωρίς το κινητό μου να μου αποσπά την προσοχή, εστίασα πάνω σου, επιθυμώντας να αποστηθίσω κάθε κίνηση του στόματός σου, κάθε κίνηση του χεριού σου, γνωρίζοντας πως η αποψινή βραδιά θα ερχόταν σύντομα. Μου έπιασες το χέρι με τον τρόπο σου, και έπαιξες το παιχνίδι σου σηκώνοντας το χέρι σου πάνω στο δικό μου για φιλί. Ξέσπασες σε γέλια και επανέλαβες το κόλπο σου, ξανά και ξανά.
Πήρα την απόφαση ότι απόψε θα ήταν η τελευταία βραδιά γιατι ένιωσα ότι ήταν η σωστή στιγμή. Κάθε μέρα γίνεσαι όλο και πιο ανεξάρτητος, και έχεις δείξει την προτίμησή σου στο μπιμπερό και τις αγκαλιές παρά στο θηλασμό.
Η αποψινή βραδιά έφτασε, και καθώς πέρναγε το απόγευμα αγχωνόμουν όλο και περισσότερο. Άρχισα να νιώθω συγκλονισμένη στην ιδέα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μας φορά – κάτι που εσύ κι εγώ κάναμε μαζί για 16 μήνες.
16 μήνες. 509 μέρες συνολικά.
509 μέρες που μοιραστήκαμε αυτή την ιδιαίτερη επαφή, εντελώς μοναδική από οποιαδήποτε έχει μοιραστεί κάποιος μαζί σου.
509 μέρες γεμάτες με αγώνα για μάθηση, χαρά για επιτυχία, τρυφερότητα, και πόνο. Μέρες που είδαν δυο φορές βασανιστική μαστίτιδα. Αντιμετωπίζοντας τη χαμηλή προμήθεια σε γάλα που με οδήγησε να αντλώ τρεις φορές στη δουλειά για να βεβαιωθώ ότι έχεις αρκετό να φας την επόμενη μέρα. Θήλασμα ατελείωτα βράδια, θήλασμα δημόσια, μεγαλώνοντας την αυτοπεποίθησή μου απ’το να κρύβομαι κάτω από ένα κάλυμμα στο ολοφάνερο τάϊσμά σου χωρίς τύψεις σε αεροπλάνα, εστιατόρια, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους.
509 μέρες που σε κρατώ στην αγκαλιά μου και κοιτάζω τα στρογγυλά μαγουλάκια σου, και τη χαριτωμένη μυτούλα σου, μένοντας μαγεμένη απ’τον τρόπο που κουνάς το στόμα σου, ή τον τρόπο που τα ματοτσίνορά σου ανασηκώνονται όταν γεύεσαι ένα νόστιμο ρόφημα.
Έτσι, όταν ήρθε η αποψινή βραδιά, ένιωσα απρόσμενα νευρική, και καθόλου σίγουρη για το πως θα συνέχιζα με αυτό το αίσθημα της αβεβαιότητας.
Αβεβαιότητα για το πως θα στο εξηγήσω, γνωρίζοντας πως μπορεί να μην καταλαβαίνεις τα λόγια μου αλλά παρόλα αυτά καταλαβαίνεις πολλά περισσότερα από αυτά που δείχνεις να καταλαβαίνεις. Αβέβαιη για το πως θα είναι η αυριανή μέρα, και η επόμενη, και πως θα αλλάξει η σχέση μας.
Απόψε αποφάσισα ότι μπορείς να φας όσο θες. Άσχετα απ’το πόσο σκληρά έχω προσπαθήσει να μειώσω τη διάρκεια των συναντήσεών μας ή να σε αποσπάσω με κάποιο άλλο βιβλίο. Απόψε θα είναι η βραδιά σου.
Σε κουκούλωσα και γύρισες να με κοιτάξεις και να μου το ζητήσεις με τον τόσο όμορφο τρόπο σου, ψάχνοντας το στήθος μου και σηκώνοντας τη μπλούζα μου. Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα ότι αυτή είναι η τελευταία φορά – δε θα υπήρχε άλλη μετά από αυτή. Έγνεψες συναινετικά, σα να με κατάλαβες απόλυτα, ή νομίζοντας ότι σε ρωτούσα αν θες κι άλλο. Η καρδιά μου προτίμησε να πιστέψει το πρώτο.
Καθώς προσπαθούσες να βολευτείς στη θέση σου, το μυαλό μου γύρεψε απελπισμένα αναμνήσεις από αυτούς τους 16 μήνες.
Στο στέρνο μου ένιωσα το βάρος της πρώτης φοράς που σε βάλανε πάνω του, και τη χαρά που πήρα όταν άρχισες να τρως την πρώτη φορά που το δοκιμάσαμε. Τα χέρια μου ένιωσαν το βάρος σου όταν σε κράταγα αφού είχες φάει περνώντας απ’όλα τα δωμάτια του σπιτιού.
Μια παιχνιδιάρικη δαγκωματιά απόψε με έκανε να αναπολήσω τις πρώτες εκείνες εβδομάδες αφότου επιτέλους έβγαλες δόντια, μαζί και τον τρόμο του πρώτου δαγκώματος αλλά και τον έλεγχο των μυών και των παρορμήσεων που χρειάστηκε για να μην αντιδράσω σε αυτό και σε πολλά άλλα δαγκώματα.
Σκεφτόμουν πόσο χαριτωμένο ήταν όταν άρχισες να συνδέεις την προέλευση του γάλακτος και άρχισες να ανεβάζεις την μπλούζα μου για να το βρεις. Και πως από ένα γλυκό πλασματάκι μετατρεπόσουν σε πεινασμένο θηρίο που αγριεμένα σήκωνες την μπλούζα μου κάθε φορά που ήθελες κολατσιό.
Αλλά κυρίως συνειδοτοποίησα ότι δεν υπήρχαν πολλές δραματικές και συγκλονιστικές αναμνήσεις σχετικά με το θηλασμό. Γιατι ήταν κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο, φυσιολογικό, και τόσο μέρος όλης μου της ύπαρξης που ήταν τελικά κομμάτι του εαυτού μου παρά κάτι που βίωνα.
Έτσι όπως καθίσαμε μαζί και πέρναγε η ώρα, ένιωσα μια ηρεμία. Ένιωσα ευγνώμων για αυτό το ταξίδι, ευγνώμων που μπορούσα να κάνω αυτό που πάντα ήθελα, που πολλές γυναίκες δεν μπορούν.
Απόψε, ευχήθηκα μυστικά να αποκοιμηθείς με το θηλασμό, κάτι που τόσο συχνά έκανες όταν ήταν ο μόνος τρόπος για να κοιμηθείς. Ο τρόπος σου, καθώς οι εβδομάδες γίνανε μήνες και η διαδικασία του ύπνου έγινε κάτι συνηθισμένο, και κάποιες φορές θα έχανα την αίσθηση της ώρας χαζεύοντας στο Facebook, μόνο για να σε κοιτάξω και να καταλάβω ότι έχεις κοιμηθεί.
Πρόσφατα δεν είχες την ευκαιρία να το κάνεις αυτό, γιατι έπρεπε να σε απομακρύνω σιγά-σιγά από αυτό, σταματώντας να σου διαβάζω βιβλίο ή αναζητώντας άλλο τρόπο για να σε κάνω να κοιμηθείς. Αλλά απόψε αυτό μπορούσε να συμβεί ξανά.
Ένιωσα ότι χρειαζόμουν μια ακόμη νύχτα να σε δω να παραδίνεσαι γλυκά γλυκά στον ύπνο και να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου.
Το χρειαζόμουν γιατι σήμαινε ότι με χρειάζεσαι.
Όσο περισσότερο καθόμασταν μαζί τόσο πιο ανήσυχος γινόσουν. Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσες να χαλαρώσεις αρκετά για να κοιμηθείς, γιατι κάθε φορά που ο ύπνος πλησίαζε σου υπενθύμιζε ότι μπορείς κάλλιστα να βυζάξεις, κι έτσι το μοτίβο συνεχιζόταν.
Και τότε κατάλαβα ότι ήθελες να είμαι εγώ αυτή που θα το σταματούσα. Να είμαι εγώ αυτή που θα τελειώσει αυτό το ταξίδι.
Και το έκανα. Τη στιμή που αποτραβήχτηκα, βολεύτηκες και κοιμήθηκες. Τα δάκρυα που συγκρατούσα τόση ώρα, τώρα κύλησαν ελεύθερα.
Αυτό ήταν. Τελευταία φορά και τέλος.
Αύριο θα ξυπνήσεις και θα το αναζητήσεις. Κι εγώ θα σου αποσπάσω την προσοχή, όπως κάνω όλη τη βδομάδα, δωροδοκώντας σε με ένα τοστ, μετρώντας τις ώρες μέχρι τον βραδινό ύπνο.
Δεν ξέρω πως θα αντιδράσεις αύριο βράδυ. Ενώ το μυαλό μου πιστεύει ότι πραγματικά έχεις καταλάβει, η καρδιά μου γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ανησυχώ ότι δεν θα μπορέσω να συγκρατήσω τα δάκρυά μου (όπως και τώρα που γράφω), όταν θα με χτυπήσεις χωρίς έλεγχο στο πρόσωπο, που συνηθίζεις τελευταία να κάνεις για να δείξεις την απογοήτευσή σου αφού δεν μπορείς να εκφραστείς με λόγια. Δε θέλω να με δεις να κλαίω, δε θέλω να νομίσεις ότι είναι λάθος σου.
Γιατι δεν είναι. Ίσα ίσα, είσαι ο λόγος που είχαμε αυτό το υπέροχο, δοκιμαστικό, εξαντλητικό και ιδιαίτερο ταξίδι μαζί. 16 μήνες σωματικής επαφής που μου επέτρεψε να είμαι η μοναδική πηγή θρέψης σου για τους 5 πρώτους μήνες της ζωής σου, και η συνέχεια της διατροφής σου, πηγή ανακούφισης, και ο αγαπημένος σου τρόπος διαφυγής για τους υπόλοιπους.
Και ναι, απόψε ήταν η τελευταία μας βραδιά με θηλασμό. Αλλά δεν υπάρχει τελευταία φορά στην αγάπη μου για σένα. Αγάπη που θα ξυπνήσει αύριο και θα εγγυηθεί ότι ξέρεις πως είσαι τα πάντα για μένα – και μαζί θα δούμε πως θα προχωρήσουμε από δω και πέρα.
Απόδοση Έλενα Θάνου, από scarymommy.com
