Οι πρώτοι αποχωρισμοί μας, να ξέρετε, διαμορφώνουν σε ένα μεγάλο βαθμό το ποιοι γινόμαστε, τι εικόνα εαυτού έχουμε, και πως βλέπουμε τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας.
Φροντίστε στο βαθμό που μπορείτε οι αποχωρισμοί σας από τα παιδιά να γίνονται ήπια, με πολλή συζήτηση και κατανόηση. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας, αλλά και στο παιδί.
Είναι παράλογο να περιμένεις ένα μικρό παιδί να προσαρμοστεί αμέσως ή ακόμα και σε δύο εβδομάδες! Το ότι θα σταματήσει να κλαίει δε σημαίνει αυτομάτως και ότι προσαρμόστηκε.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και έχει τους δικούς του ρυθμούς. Άλλα παιδιά λοιπόν είναι πιο έτοιμα από την πρώτη μέρα, άλλα χρειάζονται βδομάδες και άλλα μήνες.
Ξέρω, οι απαιτήσεις της καθημερινότητας μας ή και τα σχολικά πλαίσια μπορεί να μην επιτρέπουν μία ήπια προσαρμογή.
Τουλάχιστον όμως ας κρατήσουμε όταν μπορούμε τη δυσκολία και τον πόνο κάθε παιδιού, που αποχωρίζεται την ασφάλεια του σπιτιού του και των φροντιστών του, για να βρεθεί σε άγνωστα περιβάλλοντα, με άγνωστους ανθρώπους, και χρειάζεται το χρόνο του και ίσως αρκετή βοήθεια για να εξοικειωθεί.
Τα παιδιά που πάνε από βρεφονηπιακή ηλικία σχολείο δεν είναι νευροβιολογικά έτοιμα να αυτορυθμιστούνε. Δεν είναι οκ, παρ’όλο που είναι συνήθης πρακτική στα σχολεία, πολλές φορές καθοδηγούμενη από επαγγελματίες ψυχικής υγείας, να αφήνουμε τα παιδιά να κλαίνε μόνα τους γιατί «έτσι θα μάθουν» ή «θα συνηθίσουν».
Αν θέλουμε συναισθηματικά υγιή παιδιά και μετέπειτα ενήλικες, χρειάζεται να είμαστε δίπλα τους, ως εξωτερικοί ρυθμιστές του αναπτυσσόμενου εγκεφάλου τους και μέσα από εμάς θα μάθουν σταδιακά να προσαρμόζονται.
Attachment Parenting Hellas[ευχαριστούμε θερμά]
