Δεν είναι, πραγματικά, αστείο να σκεφτεί κανείς πόση εφευρετικότητα επενδύεται, ώστε να παραχθούν χιλιάδες ηλεκτρομαγνητικές συσκευές (όπως τα baby monitors), για να έχουν οι γονείς διαθέσιμες όλες τις πιθανές ενδείξεις ότι το μωρό τους, ίσως, τους έχει ανάγκη κατά τη διάρκεια της νύχτας (να κοιμάται μόνο του, δηλαδή, σε ένα μακρινό δωμάτιο με κλειστή την πόρτα) αντί να παραμένουν, απλώς, δίπλα στο μωρό τους;
Δεν είναι να απορεί κανείς με την ευελιξία των ενήλικων ανθρώπων να κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο αγκαλιά, στον δικό τους χώρο “για την υγεία της σχέσης του ζευγαριού“, αποκλείοντας, ωστόσο, αυτό το προνόμιο από τον άνθρωπο που το έχει περισσότερη ανάγκη;
Επιπλέον, δεν θα’πρεπε ν’αναρωτηθούμε, μήπως όλα τα μωρά δεν είναι τα ίδια και μήπως δεν έχουν όλα ίδιες ανάγκες;
Μήπως, πράγματι, ορισμένα μπορούν να “παρηγορηθούν” μόνα τους, όταν ξυπνούν ευκολότερα… από ό,τι άλλα, πιο “απαιτητικά“, τα οποία ο γνωστός παιδοψυχίατρος και μελετητής του βρεφικού ύπνου Thomas Andres ονομάζει “singallers“… επειδή τείνουν να αναζητούν τους γονείς τους κάθε φορά που ξυπνούν, ώστε να τα βοηθήσουν;
Μήπως ακόμα να αναρωτηθούμε γιατί, τελικά τα μωρά, αντιδρούν στον νυχτερινό αποχωρισμό;
Είναι άραγε το “δέσιμο” με τη μητέρα ή είναι η φυσιολογική ανάγκη του νεογνού να προστατευτεί;
Με άλλα λόγια, μήπως είναι εγγενής συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους;
3 είναι τα βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι γονείς όταν αποφασίζουν για το κοινό ή κατά μόνας ύπνο των μωρών τους:
Πρώτον, το ζήτημα της ασφάλειας,
Δεύτερον, η επιθυμία των γονιών το παιδί τους να γίνει ανεξάρτητο και,
Τρίτον, η επιθυμία (ή απαίτηση) ενός ή και των δύο μερών του ζευγαριού για προσωπικό χώρο και χρόνο.
Παράλληλα, περισσεύουν από φίλες και γιαγιάδες οι συμβουλές του τύπου:
“Μην το αφήσεις να έρθει στο κρεβάτι σου ούτε μια φορά. Αλλιώς δεν θα ξεκολλάει“.
Από την άλλη μεριά, δεν λείπουν κι οι διαφημίσεις παιδικών προϊόντων, καλλυντικών για τη μητέρα ή και το παιδί, στεγαστικών δανείων, στεγανών κουφωμάτων κι άλλων πολλών και ποικίλων “αγαθών“, που απεικονίζουν οικογένειες σε στιγμές απροσμέτρητης ευτυχίας να γελούν και να χουζουρεύουν όλοι μαζί στο υπέρδιπλο κρεβάτι των γονιών. Υπάρχει κάποιο παράδοξο εδώ;
Σε όσους αναρωτιούνται για τον χρόνο (τα χρόνια!) που κρατά αυτή η συγκατοίκηση / συγκοίμηση μητέρας – παιδιού, οι πιο ψύχραιμοι απαντούν ότι είναι βέβαιο, ότι κάποια στιγμή το παιδί θα επιλέξει να κοιμάται μόνο του στο δικό του στρώμα / κρεβάτι / δωμάτιο, καθώς μεγαλώνει.
Το ίδιο κάνουν όλα τα πρωτεύοντα θηλαστικά, που παραμένουν υπό την εποπτεία και ουσιαστικά, “στην αγκαλιά” της μητέρας τους, μέχρις ότου είναι έτοιμα να επιβιώσουν μόνα τους. Από 6 μήνες ως πολλά χρόνια, ανάλογα με το είδος.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
