Με την οριοθέτηση το παιδί μαθαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει πάντα ό,τι θέλει, εξασκεί τον αυτοέλεγχό του και, κυρίως, μαθαίνει ότι ο γονιός του το αγαπάει έτσι όπως είναι, κάτι που βάζει τις βάσεις για την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση του παιδιού καθώς και την ευτυχία του.
Πώς μπαίνουν τα όρια με κατανόηση;
«Καταλαβαίνω ότι δε θέλεις να φύγουμε, περνάς τόσο ωραία… Έχεις ακόμα 10 λεπτά να παίξεις. Μετά θα είναι ώρα να πάμε σπίτι, αλλά θα ξανάρθουμε» ή
«Βλέπω ότι θύμωσες! Αλλά δε πετάμε τα παιχνίδια μας γιατί έτσι χαλάνε. Πες μου με λόγια τι έγινε».
Μπορεί να μην αρέσει στο παιδί το όριο που του βάζετε. Αισθάνεται, όμως, ότι το καταλαβαίνετε, ότι το στηρίζετε, ότι είστε συναισθηματικά κοντά του, οπότε προβάλλει λιγότερη αντίσταση. Η συναισθηματική σύνδεση μαζί του είναι το βασικό συστατικό που κάνει το παιδί να μπορεί να ανεχτεί το όριο που του βάζετε, μαζί με το ότι του δείχνετε ότι καταλαβαίνετε ότι δεν του αρέσει το συγκεκριμένο όριο.
Ο σταθερός συναισθηματικός δεσμός είναι αυτός που δίνει κίνητρο στα παιδιά να συνεργαστούν με τους γονείς και να δεχτούν τους κανόνες και τους περιορισμούς που αυτοί θέτουν.
3. Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν να ηρεμούν τον εαυτό τους και να διαχειρίζονται το άγχος, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά τους.
Την ικανότητα να μπορούμε να ηρεμήσουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε αγχωμένοι, στεναχωρημένοι, θυμωμένοι ή αισθανόμαστε ένα έντονο συναίσθημα την μαθαίνουμε στην αρχή της ζωής, από τους γονείς μας. Όταν το μωρό κλαίει και η μαμά το πάρει αγκαλιά και του μιλήσει γλυκά, το λικνίσει, το παρηγορήσει, τότε παράγονται καταπραϋντικές και ηρεμιστικές ορμόνες.
Έτσι, από νωρίς το νευρικό σύστημα του μωρού διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε το μωρό αργότερα μαθαίνει να παρηγορεί το ίδιο τον εαυτό του και να εκλύονται οι ίδιες ορμόνες όταν στεναχωριέται και παρηγορεί το ίδιο τον εαυτό του (αυτά σε μεγαλύτερη ηλικία).
Ξέρουμε τώρα πολύ καλά ότι όταν αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει ΟΧΙ μόνο δεν του διδάσκουμε τίποτα, αλλά το τρομάζουμε ακόμα περισσότερο, γιατί αισθάνεται μόνο και αβοήθητο (και έτσι είναι!). Τα παιδιά που είναι ευαίσθητα, έχουν άγχος, είναι πολύ ντροπαλά ή έχουν εκρήξεις θυμού χρειάζονται περισσότερη υποστήριξη από τους γονείς ώστε να μάθουν να ηρεμούν τον εαυτό τους.
4. Τα παιδιά μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους μόνο όταν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους, το οποίο ξεκινάει με τον γονιό να αποδέχεται τα έντονα συναισθήματα του παιδιού.
Εννοείται ότι όταν λέμε πως οι γονείς θα πρέπει να αποδέχονται τα συναισθήματα του παιδιού αυτό σημαίνει ότι του δείχνουν ότι καταλαβαίνουν. Δεν λένε στο παιδί:
– Δεν μπορεί να είσαι θυμωμένος, όταν το παιδί πάει να εκραγεί ή με κάποιον τρόπο να ακυρώνουν τα συναισθήματά του. Αποδέχομαι τα συναισθήματα, όμως, δε σημαίνει αυτομάτως ότι αποδέχομαι την κακή συμπεριφορά. Έτσι, ο γονιός μπορεί να αποδεχτεί το συναίσθημα, αλλά ταυτόχρονα να βάλει όρια στη συμπεριφορά. Όταν ένας άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος, καταπιέζει τα συναισθήματά του, αυτά, αργά ή γρήγορα θα έρθουν στην επιφάνεια, και συνήθως με έντονα αρνητικό τρόπο και θα προκαλέσουν κακή συμπεριφορά.
Όταν ένα παιδί αισθάνεται ασφάλεια και μπορεί να αισθανθεί έντονα συναισθήματα, λύπη, θυμό, απογοήτευση, άγχος, κλπ, τότε το συναίσθημα ξεφουσκώνει και τελικά εξαφανίζεται. Τα παιδιά που δε συνεργάζονται, που θυμώνουν, που φοβούνται, που αγχώνονται, θέλουν να βιώσουν αυτά τα έντονα συναισθήματα παρουσία του γονιού τους, για να τα αποδεχτεί η μαμά ή ο μπαμπάς και έτσι να διαλυθούν. Βάλτε όρια με ενσυναίσθηση και κατανόηση. Π.χ.:
– Ξέρω, θέλεις τόσο πολύ να δεις και άλλο ένα επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς, αλλά έφτασε η ώρα για ύπνο. Μην ανησυχείς, δε θα το χάσεις, θα το δεις αύριο, για να μπορέσει το παιδί να διαχειριστεί τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του.
5. Τα παιδιά μαθαίνουν από την πραγματικότητά τους, από τα παραδείγματα που ζουν μέσα στην οικογένειά τους.
Τόσο απλά! Σέβεστε τον/τη σύζυγό σας; Μιλάτε ο ένας στον άλλον όμορφα; Μιλάτε ωραία στο παιδί σας; Βρίζετε και φωνάζετε όταν έχετε νεύρα; Παρατηρήστε τι είναι αυτό που κάνετε εσείς και θα καταλάβετε για ποιο λόγο το παιδί σας δε σας σέβεται ή εκρήγνυται όταν έχει νεύρα. Τα παιδιά που έχουν αγενή συμπεριφορά, που μιλάνε άσχημα και δεν έχουν σεβασμό το έχουν μάθει από κάπου. Από αυτά που βλέπουν στο σπίτι τους. Έτσι, αν θέλουμε παιδιά με καλή συμπεριφορά, πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα με τη δική μας συμπεριφορά. Και το ξέρω ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και ότι χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Έτσι, ο γονιός πρέπει, καταρχήν, να διαχειριστεί τα δικά του συναισθήματα και τον θυμό του, για να μην ξεσπάει στο παιδί του.
Γράφει η Δρ. Λίζα Βάρβογλη
