Είναι γεγονός. Τα παιδιά, από μια ηλικία και μετά θέλουν την παρέα τους μαζί τους, είτε στα μπάνια είτε στις διακοπές. Ειδικά τα μοναχοπαίδια, ή τα παιδιά εκείνα που έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας με τα αδέρφια τους και δεν μπορούν να συντροφευτούν.
Το να λέω στο παιδί μου “η παρέα σου είμαι εγώ, τι να κάνεις τους άλλους;” το θεωρώ εγωιστικό και συν τοις άλλοις, κακά τα ψέμματα, όταν ένα παιδί δεν έχει παρέα στο μπάνιο ή τις διακοπές, δεν περνάνε και οι γονείς καλά. Και οι γονείς χρειάζονται κι αυτοί κάποιες στιγμές μοναχικότητας, ακόμα κι αν αυτές είναι να μείνουν στην παραλία μισή ώρα “μόνοι” χωρίς το “μαμά βαριέμαι, δεν έχω τι να κάνω”.
Και όσο καλό και εποικοδομητικό κι αν είναι να βαριέται ένα παιδί, από ένα σημείο και μετά γίνεται εκνευριστικό. Έτσι το να πάρεις μαζί σου έναν φίλο ή μια φίλη στις διακοπές είναι κάτι που χαρίζει πιο ξέγνοιαστες στιγμές σε όλους. Ή μάλλον περίπου σε όλους. Γιατί το να έχεις ένα “ξένο” παιδί μαζί σου είναι μια τεράστια ευθύνη, μια ευθύνη μεγαλύτερη και από αυτή του να κρατάς το δικό σου παιδί. Γιατί για οτιδήποτε κι αν συμβεί, είτε φταις ή όχι, εσύ θα πρέπει να λογοδοτήσεις στον άλλον γονιό, καθώς έχεις αναλάβει να προστατεύεις και να φροντίζεις το παιδί του για όσο είναι μαζί σου. Και έτσι πρέπει να κάνεις.
Πριν δύο καλοκαίρια είχα φιλοξενήσει ένα κοριτσάκι, φίλη της 9 χρονης κόρης μου στο νησί. Η μικρή μου είχε ήδη αρκετές παρέες εκεί, αλλά επιθυμούσε διακαώς να έρθει και η κολλητή της μαζί, που την ήξερα αρκετά καλά. Στην αρχή είχα τις επιφυλάξεις μου. Περισσότερο όμως με έπεισε το γεγονός ότι το κοριτσάκι αυτό δεν είχε κάποιο εξοχικό να πάει, το σκεφτόμουν να λιώνει στην πόλη και έτσι είπα “δεν βαριέσαι”, ας έρθει. Θυμάμαι ότι πέρασα πάρα πολύ δύσκολα 15 μέρες. Η μικρή, ενώ δεν είχε τσακωθεί ποτέ με την κόρη μου, τσακωνόταν μέρα παρά μέρα στο νησί, γιατί ένιωθε παραγκωνισμένη από την υπόλοιπη παρέα. Εννοείται ότι μίλησα με το παιδί μου και του τόνισα ότι πάνω απ’ όλα η φιλοξενούμενή της είναι αυτή που μετράει, η μικρή μου είπε “μα δεν την αφήνω στιγμή μόνη, δεν καταλαβαίνω τι την έχει πιάσει” και άκρη δεν έβγαλα. Δηλαδή έβγαλα.
Η μικρή είχε “ζηλέψει” που η δική μου είχε και άλλους φίλους στο νησί, πράγμα πάρα πολύ φυσιολογικό σε αυτές τι ηλικίες αλλά που δεν μπορούσα να λύσω. Τελικά ήταν μελαγχολική, δεν ήθελε να φάει, η κόρη μου μου έλεγε διαρκώς ότι κάναμε άσχημα που την πήραμε μαζί μας και γενικά έγινε ένα μπάχαλο. Εγώ δεν άφηνα από τα μάτια μου το παιδάκι, πήγαινα συνέχεια στην παρέα τους να δω αν είναι όλα καλά και προς το τέλος των διακοπών, είχαν μείνει 3 μέρες πια, η μικρή είχε ενταχθεί πια στην παρέα και δεν ήθελε να γυρίσει πίσω. Αργήσαμε αλλά τα καταφέραμε.
Μια ανάλογη εμπειρία είχε η αδερφή μου, όταν φιλοξένησε ένα αγοράκι που αποδείχτηκε δύσκολο στον ύπνο και στο φαγητό. Δεν θα καθίσω να αναλύσω ιστορίες της φίλης μια φίλης, αλλα πολλοί έχουμε να διηγηθούμε από μία. Η πιο επιτυχημένη συνταγή σε τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν να ξέρεις πάρα πολύ καλά το παιδί που φιλοξενείς. Αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Γιατί ειναι διαφορετικό να έρθει ένα παιδί σπίτι σου για 2 ώρες ή για ένα Σ.Κ εν μέσω σχολικής χρονιάς και εντελώς διαφορετικό 15 μέρες μακριά από τους γονείς του στις διακοπές.
Για την ευκολία όλως λοιπόν έκανα μια λίστα των “δυσκολιών” που αντιμετωπίζεις όταν έχεις ένα άλλο παιδί στο σπίτι για να τις έχετε υπόψη σας και όχι για να μην δοκιμάσΕτε να φιλοξενήσετε ένα άλλο παιδί στις διακοπές μαζί σας.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
