Παραχωρήστε στα παιδιά σας το δικαίωμα να έχουν έναν δικό τους χώρο για να δημιουργήσουν, να σκεφτούν, να απομονωθούν ή να κάνουν οτιδήποτε θέλουν. Ο δημιουργικός άνθρωπος έχει ανάγκη να απομονώνεται.
Μην τα ρωτάτε συνέχεια “Τι τρέχει;”, ή “Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;” ή “Μίλησέ μου, είμαι η μητέρα σου”. Το ίδιο το παιδί που έρχεται τρέχοντας στην αγκαλιά σας με ένα χτυπημένο γόνατο, στην ηλικία των 9 ετών, θα τρέξει να κλειστεί στο δωμάτιό του, τρία χρόνια αργότερα, χτυπώντας την πόρτα, και θα γίνει έξω φρενών, αν προσπαθήσετε να το βοηθήσετε ή να του μιλήσετε για το γόνατό του. Εσείς είστε ο ίδιος γονιός, μόνο που έχουν περάσει τρία χρόνια και μέσα σ’ αυτά το παιδί έχει διανύσει το 25% της παιδικής ζωής.
Τώρα το παιδί σας έχει ανάγκη για να μείνει μόνο του, να σκεφτεί πράγματα, να αποφασίσει πώς θα αντιδράσει, χωρίς την παρέμβαση ενός “παρείσακτου” γονιού (που στην πραγματικότητα έχει κίνητρο την αγάπη). Αν βλέπετε μια παρόμοια σκηνή στο σπίτι σας, αντί να σας ταράζει το γεγονός ότι τα παιδιά δεν έρχονται πια σε σας, ή να πιστεύετε ότι κάτι τους συμβάινει, πέστε ένα σιωπηλό μπράβο στον εαυτό σας. “Πέτυχα κάτι. Έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν μόνα τους τα προβλήματά τους κι αυτό ακριβώς είναι το καθήκον του γονιού, να διδάσκει τα παιδιά να σκέφτονται μόνα τους και να βρίσκουν μόνα τους τη δική τους μοναδική λύση”.
Αν προσπαθήσετε να πιέσετε τα παιδιά σας και επιμένετε να σας λένε τα πάντα, ή αν τα κατασκοπεύετε, ψάχνοντας τα πράγματά τους, όταν λείπουν από το σπίτι, παραβιάζετε μια βασική αρχή της αποτελεσματικής και δημιουργικής γονεϊκής συμπεριφοράς. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τον ιδιωτικό χώρο, έχουν ανάγκη ένα μέρος που να είναι δικό τους και που να μην υποβάλλεται σε αυθαίρετες επιθεωρήσεις. Αν θέλετε να τα βοηθήσετε να αναπτύξουν μια αίσθηση προσωπικής δημιουργικότητας, μην ερμηνεύετε την επιθυμία τους να μείνουν μόνα, σαν απόρριψη. Είναι φυσιολογική, υγιής και απολύτως απαραίτητη γι’ αυτά.
Άλλωστε κι εμείς οι μεγάλοι έχουμε ανάγκη να απομονωνόμαστε και χρειαζόμαστε χρόνο για να σκεφτούμε χωρίς κάποιος να μας ρωτάει τι κάνουμε και αν όλα πηγαίνουν καλά. Έχουμε ανάγκη τη μοναξιά, για να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε στα δικά μας θέματα.
Αν δοκιμάσετε να το κάνετε αυτό μαζί με άλλους, θα αποδειχτεί αδύνατον. Αν δεν βρεθείτε απολύτως μόνοι σας, να σκεφτείτε, να γράψετε, να χαζέψετε, να διαβάσετε – χωρίς κατασκοπευτικά βλέμματα – δεν θα μπορείτε να λειτουργήσετε. Κάπως έτσι είναι και τα παιδιά μας. Πρέπει να τους δίνουμε το χώρο και το χρόνο της απομόνωσης που ζητούν και να μη συμπεραίνουμε ότι τους συμβαίνει κάτι, όταν απλώς ζητούν να μείνουν μόνα τους. Αντίθετα αυτό, αποτελεί σημάδι ωριμότητας.
Κάθε φορά που ανησυχείτε για τον καιρό που περνούν τα παιδιά σας μόνα τους, θυμηθείτε: “Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν να μείνουν μόνοι τους συνήθως δεν μπορούν να υποφέρουν το άτομο με το οποίο μένουν μόνοι τους, δηλαδή τον εαυτό τους”. Αν θέλουν να απομονωθούν για να κάνουν κάτι δημιουργικό, αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά αυτά, έχουν γερή, υγιή εικόνα του εαυτού τους. Διαφορετικά, θα ένιωθαν πιο πολύ το φόβο, παρά την επιθυμία της μοναξιάς.
Απόδοση Έλενα Θάνου
