Τι γίνεται με τους χορούς των Γυμνασίων και των Λυκείων που διοργανώνονται από τις δεκαπενταμελείς επιτροπές; Τι γίνεται και τι κάνουμε όταν το πρωτάκι μας, πρώτη Γυμνασίου δηλαδή, έρθει από το σχολείο και μας ανακοινώσει με μεγάλη χαρά ότι το δεκαπενταμελές διοργανώνει χορό σε κλαμπ και κρατά και την πρόσκληση στο χέρι; Θα μπορούσα να πω ότι αυτό πια είναι μάστιγα.
Τα παιδιά της πρώτης Γυμνασίου είναι μόλις δώδεκα χρονών. Είναι τόσο μικρά για να ξεκινήσουν το clubbing! Τόσο ανώριμα ακόμα για να μπορέσουν να περπατήσουν στην νύχτα.
Είναι δύσκολο να πεις όχι, όταν η πλειονότητα θα βρίσκεται εκεί. Πως θα κλείσεις το παιδί στο σπίτι όταν συμμαθητές και συμμαθήτριες θα δίνουν το παρόν στο χορό; Όταν ο χορός στο club είναι talk of the day ή μάλλον η συζήτηση του μήνα; Όταν τα σχέδια και το πλανάρισμα των ρούχων που θα φορέσουν συζητείται ανελλιπώς στα διαλείμματα; Ναι. Γονείς είμαστε που αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους. Εμείς, ως ώριμοι ενήλικες μπορούμε να πούμε «Όχι δεν θα πας. Είσαι μικρός». Γνωρίζοντας ότι θα ξεσπάσει μεγάλος καυγάς, πρέπει να επιμείνουμε στη θέση μας. «Όχι». Είναι όμως μια λέξη. Μια σκληρή λέξη.
Από την άλλη δεν θέλουμε να χαλάσουμε και την νέα ζωή που ξεκινά ένα παιδί μπαίνοντας στο Γυμνάσιο. Είναι το ρεύμα. Είναι το δεκαπενταμελές. Μεγαλώσαμε πια! Έτσι πηγαίνουμε και μεις σύμφωνα με το ρεύμα. Θέλουμε το παιδί μας να μην ξεχωρίσει. Θέλουμε να είναι με την παρέα του. Αναλύουμε τους κινδύνους. Προσπαθούμε να το κάνουμε να καταλάβει τι σημαίνει νύχτα. Λόγω της μικρής ηλικίας στους χορούς αυτούς δεν σερβίρεται αλκοόλ. Πόσο σίγουροι όμως είμαστε γι αυτό; Καθόλου. Το πρόσφατο περιστατικό έδειξε ότι οι κίνδυνοι παραμονεύουν.
Ότι στο βωμό του χρήματος και του κέρδους η αλητεία φουντώνει.
Πόσο εγκληματική συμπεριφορά μπορεί κάποιος να επιδείξει όταν σε δεκαπεντάχρονα σερβίρει αλκοόλ; Και δεν θα μιλήσω καθόλου για τα βρώμικα ποτά, τα λεγόμενα μπόμπες. Αυτή είναι η δεύτερη κίνηση. Πόσο εγκληματίας μπορεί να είσαι φίλε μου όταν δηλητηριάζεις τα βλαστάρια μας για να κάνεις υψηλό τζίρο; Αυτή την ενημέρωση πρέπει να κάνουμε στα παιδιά μας, που σήμερα είναι 12 χρονών, αλλά πολύ γρήγορα θα είναι 17. Να ξέρουν. Να είναι υποψιασμένα.
Στους χορούς που διοργανώνει το δεκαπενταμελές, η οργανωτική επιτροπή απαγορεύει το σερβίρισμα αλκοολούχων ποτών. Ενημερώνει το μαγαζί για την ηλικία των παιδιών, καθώς και από πιο σχολείο προέρχονται. Ναι, το δεκαπενταμελές. Το συνδικαλιστικό όργανο του σχολείου. Εδώ και δεκαετίες τα παιδιά συνδικαλίστηκαν. Για καλό; Δεν ξέρω. Δική σας η απάντηση.
Τυπώνονται προσκλήσεις, πωλούνται προς τόσα ευρώ και στην πρόσκληση είναι τυπωμένο «το σχολείο τάδε δεν έχει καμία συμμετοχή στην συγκεκριμένη εκδήλωση και ουδεμία ευθύνη φέρει». Τα χρήματα τα οποία συγκεντρώνονται από τις προσκλήσεις διατίθενται για την αναβάθμιση χώρων του σχολείου. Καμία σημασία αν το σχολείο είναι ιδιωτικό ή δημόσιο. Καλή πρωτοβουλία του 15μελούς δεν λέω, αντίθετα χειροκροτώ. Κάποια σχολεία διαθέτουν αίθουσες για τους χορούς αυτούς και τοποθετούν επιτηρητές. Κάποια άλλα σχολεία, από τα καλά ιδιωτικά, κλείνουν απλώς τα μάτια. Οι χοροί γίνονται σε clubs. Δηλαδή με άλλα λόγια «νίπτω τας χείρας μου».
Πέρυσι, ξεροστάλιασα τρεις ώρες έξω από τον τόπο διοργάνωσης του χορού.
Μαζί με κάποιες άλλες μαμάδες και μπαμπάδες γίναμε οι φύλακες άγγελοι των παιδιών μας. Φέτος, θα κάνουμε πάλι το ίδιο. Μέχρι πότε όμως; Στα δεκαοκτώ τους θα βγαίνουν μόνα τους. Θα ευχόμαστε απλά, να μην πέσουν πάνω σε κάποιον αλήτη και τα στείλει στο νοσοκομείο. Για να καταλήξεις σε ημιλιπόθυμη κατάσταση αρκεί μισό ποτήρι χαλασμένου ποτού. Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας να ξέρουν. Και ας ευχηθούμε ότι οι επαγγελματίες της νύχτας θα συνετιστούν. Ας ευχηθούμε ότι κάποιοι θα κάνουν σωστά την δουλειά τους. Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Όλα τα παιδιά κάποτε θα δοκιμάσουν αλκοόλ. Ό,τι και εμείς να έχουμε πει, ό,τι και να τα έχουμε δασκαλέψει. Ας είναι λοιπόν υποψιασμένα από νωρίς.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
