“Ήθελα πολύ να γράψω τελευταία, αλλά δε βρήκα χρόνο να βάλω τις σκέψεις μου σε λόγια και σε σειρά.
Όμως διαβάζοντας… γεννήθηκαν περισσότερες, πιο απαλές, με λιγότερη σύγκρουση και θυμό. Μου αρέσει ο θυμός μου!
Είχα μια φίλη κάποτε που μου έλεγε συχνά: «Θύμωσε που να σε πάρει, Θύμωσε!»
Άλλο ο θυμός και άλλο τα νεύρα όμως.
Τα νεύρα είναι αχαλίνωτα, ο θυμός πολύ προσωπικός και εστιασμένος. Όταν θυμώνω, με κυριεύει ενέργεια δημιουργίας και ώθηση προς εκπλήρωση.
Συνήθως θυμώνω με τον εαυτό μου, που τα βλέπω όλα μικρά και ασήμαντα, ενώ είναι τεράστια και με καταπίνουν.
Παρέα με το θυμό μου ξαναγίνομαι μικρή και μπορώ να αγκαλιάσω το μέσα μου. Αυτό το μικρό θυμωμένο κορίτσι, που κρύβει τόση δύναμη εντός του, αλλά το ξεχνάει…
Νομίζω πως όλοι πρέπει να μάθουμε πώς να αγκαλιάζουμε το θυμό μας.
Είναι άλλωστε εκείνος που θα καταφέρει να μας βγάλει από την κατάθλιψη και τη λύπη μας. Είναι αυτός που θα μας δείξει πού κρύβονται οι μεγαλύτερες ευαισθησίες μας και τί τραυματίζει τη ψυχή μας.
Ο θυμός σε καθορίζει ως ένα βαθμό, γιατί υψώνει τη φωνή σου. Θέλει τόλμη να τον τιθασεύσεις, γιατί τον θες και λίγο πρωτόγονο να σε προστατεύει.
Τα θυμωμένα παιδιά θέλουν περισσότερη αγάπη και χρόνο. Ψάχνουν το μέσα τους που πονάει.
Αν νοιώσουν μια ζεστή αγκαλιά σε ένα χαμόγελο, αν τους αγγίξει μια τρυφερή ματιά, τότε κάτι ξεκλειδώνει μέσα τους. Χρειάζεται όμως συνέπεια συνοχή και σταθερότητα.
Πάνω απ’ όλα στον εαυτό σου…”
