Η μικρή, ενώ μέχρι τότε έκανε φασαρία, μου μιλούσε ταυτόχρονα, χοροπηδούσε αποσπώντας μου την προσοχή κατά τη διάρκεια αυτών των 10 λεπτών, σιγά σιγά άρχισε να περιμένει όλο και πιο υπομονετικά τον χρόνο που της ζητούσα μέχρι να επιστρέψω κοντά της.
Ξεκινώντας να διεκδικείτε μικρά “δικαιώματα” για τον εαυτό σας από τα παιδιά, που είναι λογικό ως παιδιά να θεωρούν ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτά, τους διδάσκετε να σέβονται τον άλλον. Σήμερα αυτός ο άλλος είναι ο γονιός, αύριο ένας φίλος ή ένας συνάδελφος και πάει λέγοντας. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Ένα σχετικό περιστατικό
Πριν λίγες μέρες ήμουν στο τρένο όπου απέναντι μου καθόταν μια μητέρα με ένα αγόρι γύρω στα 7, και μιλούσαν για διάφορα πράγματα πολύ ευχάριστα. Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό της μαμάς και κατάλαβα ότι επρόκειτο για σημαντικό επαγγελματικό τηλεφώνημα, συγκεκριμένα για ένα σημαντικό ραντεβού.
Η μαμά άρχισε να μιλάει και ο μικρός της τραβούσε επίμονα τη μπλούζα ενώ μιλούσε, λέγοντάς της “μαμάαα, μαμάααα.
Η μητέρα είπε “συγγνώμη” στον συνομιλητή της, γύρισε τρυφερά και σταθερά προς το αγόρι και του είπε “Δημήτρη μου, είναι ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα, δώσε μου 5 λεπτά σε παρακαλώ”.
Ο μικρός άφησε τη μπλούζα της και σιώπησε ήρεμα, χωρίς μούτρα και νεύρα. Η μητέρα τελείωσε το τηλεφώνημα – που κράτησε πολύ λιγότερο – και στράφηκε προς τον γιο της. “Σε ευχαριστώ” του είπε “που με περίμενες με τόση υπομονή” και συνέχισαν την κουβέντα τους.
Αυτό είναι ένα πάρα πολύ όμορφο παράδειγμα οριοθέτησης. Στο συγκεκριμένο σκηνικό ήταν σαφές οτι είχε προηγηθεί “δουλειά” από την πλευρά της μητέρας και δεν έγινε κανένα θαύμα ξαφνικά μέσα στο τρένο.
Το να προστατεύεις ως γονιός τον χρόνο σου και να τον ορίζεις είναι μεγάλη υπόθεση. Εκτός του ότι κερδίζεις “χώρο” για τον εαυτό σου, μαθαίνει στο παιδί σου να οριοθετεί και τον δικό του χωροχρόνο τώρα και στο μέλλον. Απλά αυτό χρειάζεται υπομονή, αγάπη και συζήτηση. Άλλωστε με αυτό το τρίπτυχο όλα λύνονται.
