Το κείμενο που ακολουθεί είναι πραγματικός δυναμίτης. Όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί (ειδικά αυτοί), παππούδες, γιαγιάδες, έχουμε ανάγκη να το διαβάσουμε ξανά και ξανά.
- Για να νιώσουμε πιο δυνατοί.
- Για να αντιληφθούμε πώς μπορούμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον που ν΄αγκαλιάζει όλα τα παιδιά.
- Για να πιστέψουμε πως από τη δική μας μικρή γωνίτσα αληθινά μπορούμε να συνεισφέρουμε ώστε να γίνει ο κόσμος αυτός πιο αληθινός και φιλόξενος.
«Αυτή η υπέροχη δασκάλα Μαθηματικών έχει τη συνταγή που σώζει ζωές παιδιών».
Πριν από μερικές εβδομάδες, πήρα τηλέφωνο τη δασκάλα του γιου μου, για να μου εξηγήσει κάποιες ασκήσεις μαθηματικών, μιας και ο μικρός δεν καταλάβαινε τίποτα. Μου απάντησε αμέσως λέγοντάς μου:
«Κανένα πρόβλημα, μπορώ να καθίσω μαζί του μετά το σχολείο οποιαδήποτε στιγμή» και της απάντησα γελώντας, ότι δεν χρειάζεται μόνο εκείνος βοήθεια, αλλά κι εγώ.
Έτσι κατέληξα μετά το τέλος των διδακτικών ωρών, μπροστά σ’ έναν μαυροπίνακα σε μια άδεια αίθουσα της πέμπτης δημοτικού κοιτάζοντας επίμονα σειρές σχημάτων που για την δασκάλα του γιου μου ήταν «αριθμοί».
Στάθηκα λίγο μπροστά στον πίνακα, ενώ η δασκάλα κάθισε πίσω μου, βυθισμένη στο γραφείο της και με ήρεμη φωνή προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω τον «νέο τρόπο που διδάσκουμε τη διαίρεση». Ευτυχώς για μένα, δεν χρειάστηκε να ξεμάθω πολλά, γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τον «παλιό τρόπο που μαθαίναμε τη διαίρεση». Μου πήρε μία ολόκληρη ώρα να λύσω ένα πρόβλημα, αλλά καταλάβαινα πως η δασκάλα με συμπάθησε, έτσι κι αλλιώς.
Μετά το «μάθημα» καθίσαμε για λίγα λεπτά και συζητήσαμε για τη διδασκαλία των παιδιών και τι ιερό καθήκον και ευθύνη που είναι. Συμφωνήσαμε πως μαθήματα όπως η ανάγνωση και τα μαθηματικά είναι τα λιγότερο σημαντικά που διδάσκονται σε μια τάξη. Μιλήσαμε για την διαμόρφωση μικρών ψυχών που θα συνεισφέρουν σε μια μεγαλύτερη κοινότητα – και μιλήσαμε για το κοινό μας όνειρο να αποτελούνται αυτές οι κοινότητες από άτομα που είναι Ευγενικά και Γενναία πάνω απ’ όλα.
Κι έπειτα μου είπε το εξής:
Κάθε Παρασκευή απόγευμα, αυτή η υπέροχη δασκάλα μαθηματικών ζητά από τους μαθητές της να βγάλουν ένα κομμάτι χαρτί και να γράψουν τα ονόματα τεσσάρων παιδιών με τα οποία θα ήθελαν να κάτσουν μαζί την επόμενη εβδομάδα. Τα παιδιά ξέρουν ότι αυτές τους οι επιθυμίες μπορεί να πραγματοποιηθούν, μπορεί όμως και όχι. Ζητάει επίσης από τα παιδιά να ονομάσουν έναν μαθητή που πιστεύουν ότι ήταν εξαιρετικός «πολίτης» της τάξης. Οι ψήφοι τους παραδίδονται σε αυτήν κατ’ ιδίαν.
Κάθε Παρασκευή απόγευμα, αφού οι μαθητές πάνε σπίτι, η δασκάλα βγάζει αυτά τα χαρτιά, τα τοποθετεί μπροστά της και τα μελετά προσεκτικά.
- Ποιον δεν θέλει κανείς να έχει διπλανό;
- Ποιος δεν ξέρει καν ποιον να ζητήσει για διπλανό;
- Ποιος περνάει απαρατήρητος και δεν προτείνεται ποτέ;
- Ποιος είχε ένα εκατομμύριο φίλους την προηγούμενη εβδομάδα και κανέναν αυτήν τη εβδομάδα;
Βλέπετε, αυτή η δασκάλα δεν ψάχνει καινούργιο διάγραμμα θέσεων ή «εξαιρετικούς πολίτες». Αυτό που αναζητά, είναι τα μοναχικά παιδιά.
Αυτά τα παιδιά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με άλλα παιδιά ενώ μέσα τους κρύβουν έναν θησαυρό. Εντοπίζει καθημερινά όλες αυτές τις λεπτομέρειες που περνούν απαρατήρητες στην κοινωνική ζωή της τάξης. Ανακαλύπτει τα προτερήματα των παιδιών που περνούν απαρατήρητα από τους συμμαθητές τους και εντοπίζει αμέσως τους θύτες και τα θύματα του bullying.
Ως γονιός και άνθρωπος που αγαπάει όλα τα παιδιά, θεωρώ ότι αυτό είναι η πιο έξυπνη στρατηγική αγάπης που έχω δει ποτέ μου.
- Είναι σαν να παίρνεις την ακτινογραφία της τάξης και να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και μέσα στις καρδιές των παιδιών.
- Είναι σαν να βγάζεις χρυσό απ’ το χρυσωρυχείο γιατί μ’ αυτό τον τρόπο τα παιδιά αρχίζουν να λάμπουν και μαθαίνουν πώς να κάνουν φίλους, πώς να ζητήσουν από τους άλλους να παίξουν, πώς να συμμετέχουν σε μία ομάδα και πώς να μοιραστούν τα χαρίσματα τους με τους άλλους.
Και αυτό αποθαρρύνει τη σχολική βία (bullying) γιατί ο κάθε δάσκαλος γνωρίζει πως το bullying συμβαίνει όταν κανείς δεν κοιτάει – τα παιδιά που το υφίστανται φοβούνται να το μαρτυρήσουν. Όλη όμως η αλήθεια του τι συμβαίνει μέσα στην τάξη και στα διαλείμματα α αποκαλύπτεται από αυτά τα προσωπικά μικρά χαρτιά που συγκεντρώνει κάθε εβδομάδα στην έδρα της.
Ενώ η δασκάλα εξηγούσε αυτή την απλή, πανέξυπνη ιδέα, την κοιτούσα με ορθάνοιχτο το στόμα.
«Πόσο καιρό ακολουθείς το σύστημα αυτό;» τη ρώτησα.
Από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν, είπε. Κάθε Παρασκευή μετά το Κολουμπάιν.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα παρακολούθησε τι έγινε στο Κολουμπάιν, γνωρίζοντας πως η βία ξεκινά απ’την έλλειψη επικοινωνίας κι απ’την εσωτερική μοναξιά.
Παρακολουθούσε την τραγωδία αυτή γνωρίζοντας πως τα παιδιά που δεν τα προσέχει κανείς κάποια στιγμή θα κάνουν οτιδήποτε μόνο και μόνο για να τα προσέξουν.
Κι έτσι αποφάσισε να αρχίσει να πολεμά τη βία από νωρίς και ασταμάτητα. Αυτό που κάνει αυτή η δασκάλα μαθηματικών, όταν κάθεται στην άδεια αίθουσα και μελετά αυτές τις λίστες που είναι γραμμένες από τρεμάμενα χέρια 11χρονων, είναι να σώζει ζωές.
Αυτό που έμαθε αυτή η μαθηματικός χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα είναι κάτι που ήδη γνώριζε. Πως τα πάντα -ακόμα κι η αγάπη και η αίσθηση του να ανήκεις κάπου- έχουν ένα μοτίβο. Και βρίσκει αυτά τα μοτίβα μέσα από αυτές τις λίστες – σπάει τους κώδικες της προβληματικής επικοινωνίας. Και δίνει στα μοναχικά παιδιά την βοήθεια που χρειάζονται. Γι’ αυτήν, είναι μαθηματικά.
Όλα είναι αγάπη τελικά – ακόμα και τα μαθηματικά.
Αυτή η εξαιρετική δασκάλα παίρνει σύνταξη φέτος, μετά από δεκαετίες που έσωζε ζωές. Τι ωραίος τρόπος να περάσεις την ζωή σου με το να αλλάζεις τον κόσμο.
Όσοι σκέφτεστε σαν αυτή τη δασκάλα, συνεχίστε αυτό που κάνετε. Είστε οι πρώτοι που δέχεστε τα πυρά, η πρώτη γραμμή. Οι ανιχνευτές προβληματικής επικοινωνίας και η μεγαλύτερη και μοναδική ελπίδα που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που κάνετε στις τάξεις όταν κανείς δεν σας βλέπει – είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας.
Δάσκαλοι/δασκάλες έχετε ένα εκατομμύριο γονείς πίσω σας που ψιθυρίζουν όλοι μαζί:
«Δεν μας νοιάζουν τα τυποποιημένα τεστ. Μας νοιάζει που μαθαίνετε στα παιδιά μας να είναι γενναία και ευγενικά. Και σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε που σώζετε ζωές».
Με Αγάπη,
Όλοι εμείς οι γονείς
Glennon Melton, «SHARE THIS WITH ALL THE SCHOOLS, PLEASE», https://momastery.com/blog/2014/01/30/share-schools
Μετάφραση: Signora Alba.
Το διαβάσαμε εδώ.
