Μανάδες ανάψτε και κανά κερί στον Άγιο Δομίνικο
Η μάνα survivor ήρθε να αντικαταστήσει τη μάνα raver, εκείνη που έβγαινε στον Ευαγγελάτο κι έλεγε: «Τί να σας πω κύριε Ευαγγελάτο μου, εγώ ξέρω ότι είχα ένα φυσιολογικό παιδί και τώρα το ψάχνω στα ποτάμια». Η μανία του survivor βρήκε τις μαμάδες των μικρών παιδιών απροετοίμαστες. Άλλα κοιμούνται στο πάτωμα, άλλα έχουν ζωθεί με μπαντάνα, άλλα παίρνουν καρύδα για κολατσιό κι όλα ανεξαιρέτως πάνε στο σχολείο με μαύρους κύκλους απ’ το ξενύχτι!
Πολλοί γονείς δυσανασχετούν και προσπαθούν να περιορίσουν την εμμονή των παιδιών τους. Είναι καλό σημάδι ότι νοιάζονται και εποπτεύουν τα παιδιά τους ειδικά σε έναν κόσμο υπερβολικά εκτεθειμένο στα media άλλα ξεχνάνε ότι για τα παιδιά είναι σημαντικό να ανήκουν και να μοιάζουν. Κάποιοι έχουν παραιτηθεί εντελώς και η μόνη φωνή που ακούγεται σπίτι τους είναι ο Τανιμανίδης. Τους κατανοώ αλλά θα προτιμούσα να μην αγαπάνε τα άκρα και κυρίως να μην αφυπνίζονται επιλεκτικά όταν κάτι τους πατάει τον κάλο.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το show απεικονίζει χαριτωμένα την σκληρότητα της ελληνικής πραγματικότητας, την ανέχεια, την έλλειψη, την απόγνωση αλλά και την υπερπροσπάθεια που όλοι καταβάλλουμε για τις μικρές χαρές. Ίσως εκεί οφείλεται η επιτυχία του. Πάντως άγγιξε τις παιδικές καρδιές και ξεκόλλησε τις μύτες των παιδιών μας από τα tablets. Το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις αθλοπαιδιές ανανέωσε τον τρόπο που διασκέδαζαν τα παιδιά μας έως τώρα. Αν και όλοι οι γονείς ωθούν τα παιδιά στον αθλητισμό αυτά σπάνια στις συγκεντρώσεις τους επιλέγουν ένα άθλημα. Πιο πιθανό είναι να αναπαράγουν ένα ιντερνετικό παιχνίδι. Το survivor έβαλε ξανά στη ζωή μας την ευστοχία, την ευλυγισία, το τρέξιμο, την ομαδικότητα και την στρατηγική του παιχνιδιού, έννοιες που είχαν ισοπεδώσει οι παιδότοποι και τα Minecraft και Candy Crash.
Εμείς, η γενιά που ψήφισε Tσάκα ή Πρόδρομο έχουμε κρατήσει μια σνομπ στάση προς τα reality shows. Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε πως στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι. Τα ηθικοπλαστικά σενάρια με βαθιά ψαγμένους χαρακτήρες λείπουν και οι reality πρωταγωνιστές γεμίζουν αυτό το κενό με τις εκ βαθέων εξομολογήσεις τους και τις pop psychology αναλύσεις τους. Το γεγονός ότι τα παιδιά σχολιάζουν τις προσωπικότητες και τη συμπεριφορά των παικτών ή προσπαθούν να διαχωρίσουν τα κίνητρα από τα συναισθήματά τους δεν είναι λίγο, είναι μια αρχή.
Φυσικά τίποτε δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν πολλά αρνητικά που αναγκαζόμαστε να προσπεράσουμε γιατί πάνω από όλα μας ενδιαφέρει να είμαστε διακριτικά κοντά στα παιδιά μας και στις επιθυμίες τους. Καθώς αυτά προχωρούν προς την εφηβεία έχουμε πολλούς αγώνες μπροστά μας, με μπλε μαλλιά, με «κακές παρέες», με ξενύχτια… άλλους θα χάσουμε κι άλλους θα κερδίσουμε. Θα μάθουμε να ισορροπούμε ανάμεσα στο ναι και στο όχι, να εφαρμόζουμε στρατηγικές και θα παλεύουμε κι εμείς σαν survivors να μείνουμε λίγο ακόμα στο παιχνίδι.
