Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να εμπιστευτούμε τα παιδιά;
«Έχουμε μια αντίληψη σαν κοινωνία ότι αν τα παιδιά δεν τα πλάσουμε όπως θέλουμε εμείς, αν δεν τα χειραγωγήσουμε, θα μεγαλώσουν και θα γίνουν άγρια θηρία. Αυτή είναι η πιο άγρια πλάνη στον κόσμο μας».– Joseph Chilton Pearce
Αν δεν το ξέρετε ήδη μέχρι τώρα, η εμπιστοσύνη και η ελευθερία είναι δύο πράγματα που εκτιμώ πολύ και προσπαθώ να δώσω στα παιδιά μου. Έχω την αίσθηση όμως ότι αυτό είναι αρκετά ασυνήθιστο. Κάθε φορά που δημοσιεύω πράγματα όπως ότι δεν τιμωρώ τα παιδιά μου ή δεν χρησιμοποιώ ανταμοιβές ή ότι δεν τα εξαναγκάζω να καθαρίσουν το πιάτο τους ή ότι δεν τα χτυπώ ή ότι δεν απαιτώ υπακοή ή ότι δεν τα εξαναγκάζω να λένε τις “μαγικές λεξούλες”, υπάρχουν πολλά αρνητικά σχόλια. Όχι τόσο στον δικό μου κύκλο, ούτε από τακτικούς αναγνώστες του ιστολογίου μου. Υποθέτω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που διαβάζουν τακτικά τις αναρτήσεις μου έχουν παρόμοιες απόψεις με εμένα. Αλλά αν μια ανάρτηση κοινοποιηθεί σε ένα ευρύτερο κοινό, τότε διαβάζω και οργισμένα σχόλια !
«Αηδίες /Εντελώς λάθος!»
«Τα παιδιά χρειάζονται κανόνες ή αλλιώς θα μεγαλώσουν και θα γίνουν κακοί άνθρωποι!»
«Να γιατί πάει τόσο λάθος η κοινωνία μας σήμερα»
«Φυσικά πρέπει να πούμε στα παιδιά τι να κάνουν, πώς αλλιώς θα ξέρουν;»
«Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ακολουθούν κανόνες. Ναι, μερικές φορές χωρίς να τους αμφισβητούν».
«Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια»
«Και τι θα γίνει όταν τα παιδιά σας θα μεγαλώσουν και κανείς δεν θα θέλει να γίνει φίλος τους επειδή είναι κακομαθημένα και συνηθίζουν να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν;»
«Θα κατέληγα η υπηρέτριά τους αν δεν τους έλεγα τι να κάνουν»
«Φυσικά και χρειάζεσαι σαν γονέας να θέτεις κανόνες διαφορετικά τα παιδιά σου θα σε καβαλήσουν!»
«Προφανώς ζεις σε μια ουτοπική κοινωνία»
Πάντα με κάνει να σκέφτομαι, τι θλιβερή απαισιόδοξη άποψη έχουμε για τα παιδιά. Οι παλιοί έλεγαν «δώστε τους το δάχτυλο και θα σου πάρουν όλο το χέρι». Εννοώντας ότι κατά κάποιο τρόπο τα παιδιά μας ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο για να μας εκμεταλλευτούν και πρέπει να διατηρούμε αυστηρό έλεγχο ανά πάσα στιγμή.
Πιστεύουμε πραγματικά ότι τα παιδιά είναι εγγενώς κακά; Ότι με την πρώτη ευκαιρία θα κάνουν πάντα λάθος επιλογές; Σίγουρα προσωπικά , δεν το πιστεύω ! Ίσως αν ζεις σε ένα σπίτι όπου έχεις συνηθίσει σε αυστηρό έλεγχο, μπορεί να είναι πιο πιθανό να κάνεις το λάθος όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία απλώς για να δεις πώς είναι ή τι θα συμβεί. Ίσως ακόμη και λίγη ελευθερία να σου είναι συντριπτική και δεν ξέρεις τι να την κάνεις ;
**Αλλά σε ένα σπίτι όπου η ελευθερία αφθονεί, όπου σε εμπιστεύονται και οι γραμμές επικοινωνίας είναι πάντα ανοιχτές, δεν το βρίσκω καθόλου πιθανό .**
**Τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν καλές επιλογές όταν είναι ελεύθερα να κάνουν επιλογές και μαθαίνοντας μέσα από τις φυσικές συνέπειες αντί για σκληρές επιβαλλόμενες ποινές.**
Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να τους δώσουμε αυτή την ευκαιρία; Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να τους δώσουμε ελευθερία ή εμπιστοσύνη; Λες και αν απλά το δοκιμάζαμε, η ζημιά θα ήταν ανεπανόρθωτη. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που σχολιάζουν αρνητικά δεν έχουν καν δοκιμάσει άλλη προσέγγιση. Λένε « αν το έκανα αυτό, τα παιδιά μου θα με εκμεταλλεύονταν» σαν να είναι γεγονός. Αλλά δεν είναι.
** Για κάποιο λόγο μάς έχουμε/έχουν κάνει να το πιστεύουμε αυτό**, αλλά πολλά παιδιά μεγαλώνουν με εμπιστοσύνη και σεβασμό και δεν είναι κακομαθημένα . Έχουν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και είναι απόλαυση να είσαι κοντά τους . Έχω τέσσερα τέτοια. Και όχι, δεν είμαι απλώς «τυχερή» και δεν είναι επειδή είναι κορίτσια, ξέρω πολλά άλλα παιδιά και γονείς όπου συμβαίνει το ίδιο .
Φαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται πάρα πολύ να δοκιμάσουν έστω να γίνουν γονείς με σεβασμό, επειδή απλώς ξέρουν ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. «Γνωρίζουν έναν φίλο ενός φίλου που ήταν επιτρεπτικός γονέας και τα παιδιά τους ήταν φρικτά».
Επιτρέψτε μου να είμαι σαφής. Η γονεϊκότητα με σεβασμό δεν είναι επιτρεπτική γονεϊκότητα. Υπάρχουν όρια και κανόνες αλλά υπάρχει και πολλή εμπιστοσύνη και σεβασμός.
Οι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Αυστηρός έλεγχος ή ολοκληρωτική παραμέληση.
Φοβούνται να δώσουν στα παιδιά τους ελευθερία γιατί μπορεί να σημαίνει ότι δεν θα έχουν πλέον καμία επιρροή πάνω τους. Διαφωνώ!
Όταν έχουμε μια σχέση με τα παιδιά μας βασισμένη στην εμπιστοσύνη και τον σεβασμό έχουμε μεγαλύτερη επιρροή.
**Δεν εργαζόμαστε πλέον ο ένας εναντίον του άλλου με το ένα άτομο να δίνει τις εντολές και να προσπαθεί να κρατήσει το άλλο σε σειρά.**
**Είμαστε μια ομάδα. Μιλάμε για πράγματα μαζί, σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, ακούμε, δίνουμε συμβουλές, παρηγορούμε όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως πρέπει. Αποτελούμε πρότυπο λήψης αποφάσεων και συμπεριφοράς και τους αφήνουμε να μάθουν για τον κόσμο και τις συνέπειες των πράξεών τους χωρίς ντρόπιασμα και επίκριση . **
Όταν δεν υπάρχει φόβος τιμωρίας είναι πολύ πιο πιθανό να μας εκμυστηρευτούν όσα συμβαίνουν. Όταν δεν βομβαρδίζονται συνεχώς με κανόνες, είναι πιο πιθανό να ακούσουν όταν έχει πραγματικά σημασία.
Και τι γίνεται όταν παίρνουν λάθος αποφάσεις; Μιλάμε για αυτό! Το να τους δίνεται ελευθερία και εμπιστοσύνη δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουν ποτέ λάθος και δεν σημαίνει ότι τους αφήνουμε στην τύχη τους! Φυσικά και δίνεις συμβουλές και κάνεις προτάσεις όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως πρέπει. Και πάλι, δεν είναι μια κατάσταση όλα ή τίποτα. Απλώς συμπεριφερόμαστε στα παιδιά όπως θα θέλαμε να μας φέρονται. Αν κάναμε λάθος στη δουλειά θα θέλαμε να μας φωνάζουν και να μας τιμωρούν; Ή θα θέλαμε να το συζητήσουμε, να σκεφτούμε πώς να το διορθώσουμε και να αποφασίσουμε πώς να αποφύγουμε το ίδιο πρόβλημα στο μέλλον; Φαντάζομαι το δεύτερο.
**Τα παιδιά δεν αξίζουν λιγότερο σεβασμό, εμπιστοσύνη και ελευθερία από τους ενήλικες.
**Είναι εκπληκτικά ικανά όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Αν οι άνθρωποι απλά δεν φοβόμασταν τόσο πολύ να τους δείξουμε σεβασμό και εμπιστοσύνη και να τους δώσουμε ελευθερία!
«Όλα όσα λέω… μπορούν να συνοψιστούν σε δύο λέξεις: Εμπιστευτείτε τα παιδιά. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο απλό ή πιο δύσκολο.
Δύσκολο γιατί για να εμπιστευόμαστε τα παιδιά πρέπει πρώτα να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και οι περισσότεροι από εμάς διδάχθηκαν ως παιδιά ότι δεν μπορούμε να μας εμπιστευτούμε ». John Holt
Πηγή: Happiness is Here
Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις
Το διαβάσαμε στη σελίδα Filio Katsarou – Play, Τherapy and Workshops for parents and children
