Έχετε παρατηρήσει πως όταν βιάζεστε, όταν έχετε πολλά πράγματα να κάνετε και όταν είστε ήδη αγχωμένοι, το παιδί σας γίνεται πιο «δύσκολο»;
Και αυτές τις στιγμές αισθάνεστε ότι το παιδί σας το κάνει επίτηδες, ότι προσπαθεί να σου κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη, ότι πάντα επιλέγει τη χειρότερη στιγμή για να στεναχωρηθεί…
Ωστόσο, ένα παιδί δεν επιλέγει να συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο.
Απλώς αντιδρά έτσι γιατί επηρεάζεται από την δική μας κατάσταση.
Με λίγα λόγια, το παιδί μας ρυθμίζεται ασυνείδητα με εμάς.
Όταν είμαστε αγχωμένοι και βιαζόμαστε, το πιθανότερο είναι ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση «μάχης ή φυγής».
Όταν βρισκόμαστε σε «μάχη ή φυγή», τα παιδιά μας μπορούν να το νιώσουν.
Εξελικτικά μιλώντας, όταν είμαστε σε μάχη ή φυγή είναι επειδή αντιληφθήκαμε μια απειλή (κάτι σαν τίγρη!). Οι άνθρωποι γύρω μας, νιώθοντας ότι βρισκόμαστε σε μάχη ή φυγή, θα μπουν ενστικτωδώς επίσης στην ίδια κατάσταση επιβίωσης ενστικτωδώς έτσι ώστε να είναι έτοιμοι να αμυνθούν από την απειλή/τίγρη.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα παιδιά μας: όταν νιώθουν ότι είμαστε φορτισμένοι, φορτίζονται και αυτά.
Δεν επιλέγουν να το κάνουν αυτό.
Το σύστημά τους συν-ρυθμίζεται με το δικό μας με φυσικό τρόπο.
Είναι κάτι που συμβαίνει ασυνείδητα, και λαμβάνει χώρα σε επίπεδο σώματος και νευρικού συστήματος.
Θα σας πω πώς ακριβώς δουλεύει με εμένα στην πράξη και σίγουρα η όλη κατάσταση θα σας φανεί εντελώς οικεία.
Βιαζόμαστε, κοιτάζουμε στο πάτωμα ή τέλος πάντων εκείνες τις στιγμές δεν υπάρχουν για μας, περνάμε γρήγορα δίπλα τους…
…φορτίζονται: αρχίζουν να γκρινιάζουν, αναστατώνονται, δεν μπορούν πια να παίξουν μόνα τους, κολλάνε πάνω μας…
… καθώς προσπαθούμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε, γίνονται ακόμα πιο ενοχλητικά
… έτσι φορτιζόμαστε ακόμα περισσότερο …
… στέλνοντας περισσότερα σήματα «μάχης ή φυγής» στον εγκέφαλο των παιδιών μας….
… έτσι αναστατώνονται πιο πολύ, ταράζονται πιο πολύ και γίνονται ακόμα και επιθετικά…
… στο τέλος “το χάνουμε”…
… και καταλήγουν σε κλάματα.
Είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν τελειώνει ποτέ καλά.
Όλοι το έχουμε περάσει αυτό… Ξέρω πόσο φρικτό είναι, το έχω περάσει κι εγώ.
Αυτό που ακολουθεί μετά από όλο αυτό είναι συχνά αισθήματα ενοχής και ντροπής. “Κλειδώνουμε” τα συναισθήματά μας, νιώθουμε αποκομμένοι από τον εαυτό μας και από τα παιδιά μας και αυτό δυσκολεύει την αποκατάσταση της σχέσης.
4 μικρά πράγματα που μπορείτε να κάνετε σε τέτοιες στιγμές:
1. Εκφράστε με σαφήνεια στο παιδί σας πώς αισθάνεστε: «Βιάζομαι αυτή τη στιγμή και αισθάνομαι σαν χαμένος» (αυτό το βοηθά να κατανοήσει την κατάσταση και να καταλάβει ότι δεν υπάρχει πραγματική απειλή εκεί έξω).
2. Κάντε μια παύση, πάρτε λίγο χρόνο.
3. Παρατηρήστε την αναπνοή σας και κάντε μία πλήρη εισπνοή και μία πλήρη εκπνοή.
4. Αφιερώστε χρόνο στο να καθησυχάσετε και να βεβαιώσετε το παιδί σας (και τον εαυτό σας): «Όλα είναι εντάξει, θα ετοιμαστούμε μαζί και θα μπούμε στο αυτοκίνητο».
MamaManon, trauma informed parenting support
