Έχουν περάσει περίπου 15 μήνες από την έναρξη της κρίσης covid-19. Ώρα να καταθέσω την ταπεινή μου προσωπική κλινική εμπειρία στο θέμα παιδιά και κλινική νόσηση covid-19.
Κατά την διάρκεια αυτών των μηνών έχω συμβουλέψει και αξιολογήσει τηλεφωνικά, διαδικτυακά και από κοντά εκατοντάδες οικογένειες με μικρά και μεγάλα παιδιά από τις οποίες πέρασε αυτός ο ιός.
– Τα περισσότερα παιδιά, μικρά και μεγάλα, ήταν ασυμπτωματικά και βρέθηκαν θετικά μόνο με το μοριακό τεστ.
– Ένα άλλο σημαντικό ποσοστό παιδιών ήταν ολιγοσυμπτωματικά, έκαναν δηλαδή μια εικόνα ήπιας ίωσης για 1, 2 ή 3 μέρες, με δέκατα, ή χαμηλό πυρετό περιστασιακό, ήπια κακοδιαθεσία μικρής διάρκειας, ήπιο πονόλαιμο ή καταρροή μπούκωμα.
– Δεν είχα κανένα περιστατικό στα παιδιά με σοβαρή κλινική εικόνα. Το πιο σοβαρό που έκαναν κάποια λίγα παιδιά ήταν επίμονα δέκατα για πάνω από 3 μέρες με τελική ίαση χωρίς καμία σημασία
– Δεν είχα κανένα παιδί που πέρασε κόβιντ και έκανε σοβαρή νόσηση από τον ιό με επίμονο πυρετό ή πνευμονία
– Δεν είχα κανένα παιδί με κόβιντ που να νοσηλεύτηκε για σοβαρά συμπτώματα (παρά μόνο προληπτικά και ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες)
– Δεν είχα κανένα παιδί με κόβιντ και ανοσμία, αγευσία, παροδική ή επίμονη
– Δεν είχα κανένα παιδί με ιδιοσυγκρασική αντίδραση όπως φλεγμονώδες σύνδρομο τύπου Kawasaki
– Δεν είχα κανένα παιδί με κόβιντ με οποιαδήποτε μικροβιακή επιπλοκή. Κανένα με επιπλοκή αμυγδαλίτιδας ή ωτίτιδας ή ιγμορίτιδας ή πνευμονίας ή λαρυγγίτιδας ή αφυδάτωσης από γαστρεντερίτιδα ή μηνιγγίτιδας.
– Δεν είχα κανένα παιδί με κόβιντ και εικόνα χρόνιας νόσου, όπως αναφέρεται σε ενήλικες και ηλικιωμένους μετά από κόβιντ.
– Φυσικά δεν είχα κανένα παιδί με κοβιντ που απεβίωσε.
Η ταπεινή μου προσωπική κλινική εμπειρία συνάδει γενικά με την γενικευμένη κλινική εμπειρία σε Ελλάδα και διεθνώς, κλινική και ερευνητική, με πολύ μικρό ποσοστό μεγαλύτερων κυρίως παιδιών ή βρεφών που να νοσούν σοβαρά σύμφωνα με την διεθνή κλινική και ερευνητική εμπειρία.
Με αυτά τα δεδομένα, οι θυσίες που έχουμε βάλει στα παιδιά να κάνουν, σε επίπεδα ταλαιπωρίας, σε επίπεδα ερεθισμάτων, κοινωνικοποίησης, σε επίπεδα καταστολής σωματικής δραστηριότητας και ελευθεριών, σε επίπεδα εκπαίδευσης, ψυχικής υγείας είναι υπέρογκα, δυσανάλογα μεγάλες. Για τα παιδιά, για αυτές τις γενιές και τις θυσίες τους είναι το μόνο standing ovation που αξίζει, που έχει νόημα να γίνει.
