Αν ο τίτλος «Γονιός-Ελικόπτερο» σας ακούγεται σαν κάτι ωραίο, δυνατό και εντυπωσιακό…. Γράψτε λάθος! Επιστήμονες σε ΗΠΑ και Βρετανία χαρακτηρίζουν έτσι τους υπερβολικούς γονείς. Αυτούς που διαρκώς ανησυχούν για το παιδί τους και συνέχεια βρίσκονται από πάνω του, σαν ελικόπτερο σε χαμηλή πτήση.
Θα μου πείτε: «Μα καλά, δεν είναι φυσικό να ανησυχούμε για τα παιδιά μας;» Εννοείται ότι ναι, ως ένα βαθμό, είναι φυσιολογικό να ανησυχούμε και να προστατεύουμε τα παιδιά μας. Όλοι επιθυμούμε να είναι υγιή και ασφαλή τα παιδιά μας. Δεν είναι, όμως, φυσικό αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια: οι γονείς προσπαθούν να απομακρύνουν κάθε εμπόδιο από το δρόμο του παιδιού τους, να μην το αφήσουν να αισθανθεί πόνο ή απογοήτευση, να μην του πουν αν οι επιδόσεις του είναι καλύτερες ή χειρότερες από αυτές των συνομήλικων του. Αυτά τα παιδιά τελικά δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα μόνα τους στη ζωή (πχ κοινωνικά, στο πανεπιστήμιο, την πρώτη τους δουλειά, κλπ).
ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ Ή ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ;
Αυτό που περιμένεις, αυτό θα βρεις μπροστά σου! Και όταν προσπαθείς να διορθώσεις αυτά για τα οποία ανησυχείς, χωρίς να το θέλεις τα πυροδοτείς και συνεχίζεις την ύπαρξή τους!
Γιατί οι γονείς υιοθετούν το στυλ ανατροφής ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ;
Επειδή έχουν ΑΓΧΟΣ!!! Κοιτάζουν γύρω τους και βλέπουν ότι ο κόσμος είναι δύσκολος και οι συνθήκες σκληρές! Οι γονείς αγχώνονται για το παιδί τους: αν θα είναι υγιές, αν θα είναι ασφαλές, αν θα είναι χαρούμενο, αν θα τα καταφέρει… Οι γονείς που αγαπούν πολύ τα παιδιά τους συχνά χάνουν τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο προστατεύω και υπερπροστατεύω το παιδί μου. Βρίσκονται διαρκώς σε επιφυλακή να ανιχνεύσουν την παραμικρή ένδειξη κινδύνου και σπεύδουν να ‘σώσουν’ το παιδί τους από κάθε δυσκολία, χωρίς καν να του δώσουν την ευκαιρία να προσπαθήσει μόνο του.
– Είναι το παιδί στεναχωρημένο; Ο γονιός-ελικόπτερο θα σπεύσει να το κάνει χαρούμενο.
– Είναι το παιδί δυσαρεστημένο; Ο γονιός-ελικόπτερο θα σπεύσει να το ευχαριστήσει.
– Έχει το παιδί κάποια δυσκολία; Ο γονιός-ελικόπτερο θα σπεύσει να τη λύσει.
Ο γονιός-ελικόπτερο μονίμως σκέφτεται το χειρότερο, το πιο απαισιόδοξο σενάριο, διαβλέπει τα περισσότερα προβλήματα και ανησυχεί.
Ξέρουμε, όμως, ότι όσο βλέπουμε προβλήματα, κάνουμε απαισιόδοξες προβλέψεις και σκεφτόμαστε αρνητικά, τροφοδοτούμε τον εγκέφαλό μας με αυτές τις σκέψεις και ‘κολλάμε’ στο αρνητικό. Και τότε έρχεται η μόνιμη ανησυχία, για το κάθε τι:
«Μήπως το παιδί μου είναι πολύ ντροπαλό;»
«Μήπως παραείναι κοινωνικό;»
«Μήπως είναι πολύ κοντό;»
«Μήπως είναι πολύ ψηλό;»
«Μήπως δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση;»
«Μήπως είναι σαν τον αδελφό μου που είχε όλο προβλήματα;»
«Μήπως δεν του δίνω αρκετή προσοχή;»
Μήπως, μήπως, μήπως;
Ανησυχούμε επειδή φοβόμαστε ότι το παιδί μπορεί να έχει προβλήματα…
Αλλά ξεχνάμε ότι, όταν ανησυχούμε διαρκώς ΕΜΕΙΣ, τότε δημιουργούμε πρόβλημα στο παιδί!
Δεν είναι τυχαίο που όλες οι σύγχρονες θεωρίες συγκλίνουν στο εξής: έλκουμε αυτό που σκεφτόμαστε! Αν λοιπόν σκεφτόμαστε το αρνητικό, αυτό θα εισπράξουμε!
Στην περίπτωση των παιδιών, ο κανόνας λειτουργεί πολύ απλά: το παιδί αντιλαμβάνεται ότι ο γονιός του ανησυχεί για κάτι (π.χ. το ύψος, το βάρος, την αυτοπεποίθησή του, κλπ.) και συμπεραίνει «αφού η μαμά/ο μπαμπάς ανησυχεί για μένα, τότε κάτι στραβό θα έχω!»
7 Πράγματα Που Δεν Πρέπει Να Κάνετε Για Να Σταματήσετε Να Είστε Σαν Ελικόπτερο Πάνω Από Το Παιδί Σας – Με Την Κακή Έννοια!
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
