Και ενώ όλα βαίνουν ησύχως στο Ελλαδιστάν, έρχεται μια πρόταση από ένα κείμενο να ταράξει τη ζωή στο βασίλειο της ελληνικής οικογένειας. Ευρέθη ο βλάσφημος που έθιξε προσφωνήσεις που αναγορεύουν τα βλαστάρια μας σε διαδόχους:
Πριγκηπέσσα μου, Βασιλιά μου, Άρχοντά μου, Αυτοκρατοράκο μου κι άλλοι, πλουτοκρατικού χαρακτήρα, τίτλοι.
Κι ενώ σείεται ο τόπος από σχόλια κι ειρωνικά τσιτάτα – και της γράφουσας συμπεριλαμβανομένης – έρχεται εκείνη η στιγμή που φεύγει η πρώτη εντύπωση κι αναλαμβάνει η λογική.
Και ξαναδιαβάζεις το κείμενο και βλέπεις ότι δεν είναι και τόσο άκυρο. Όσοι έχουν εμπλακεί με το σχολικό σύστημα του τόπου μας, και δη εκπαιδευτικοί, γνωρίζουν ότι πολλά παιδιά καταφθάνουν στο πρώτο πλαίσιο της κοινωνικοποίησής τους βουτηγμένα στη λαγνεία της μοναδικότητάς τους. Ουδείς αμφισβητεί ότι ο καθένας από εμάς, και κάθε παιδί, επί του προκειμένου, είναι μοναδικό. Αλλά το επιθυμητό είναι αυτή η μοναδικότητα να αναδεικνύεται μέσα από την αποδοχή της διαφορετικότητας και της ισότητας.
Πόσες φορές δεν έχουν καταφθάσει στο σχολείο των βασιλομικρών μανούλες μαινόμενες που η δασκάλα ετόλμησε να διορθώσει με κόκκινο στυλό τα λάθη του δικού τους, εν δυνάμει Καζαντζάκη.
Πόσες φορές δεν απευθύνονται στη διεύθυνση του σχολείου έξαλλοι γονείς γιατί κάποιος απλός αυλικός τόλμησε να κάνει παρατήρηση στον διάδοχο της δυναστείας των Παπαδοπουλαίων.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που κινούνται νομικές διαδικασίες, γιατί δεν επιλέχθηκε η δική τους βασιλοπούλα για τον πρώτο ρόλο του θεατρικού, εν μέσω αλαλαγμών περί άγνοιας του υφέρποντος ταλέντου και της ανήλικης Μέρυλ Στριπ που δεν πέρασε το κάστινγκ.
Ας ανακαλέσουμε όλοι μαζί περιστατικά όπου η Βασιλομήτωρ αφικνείται με την άμαξα και ορμάει στα πλήθη που κατηγορούν το υψηλόν μικρόν για επιθετική συμπεριφορά. Κι ας έχει ρημάξει τους υπηκόους στις σφαλιάρες.
Πλείστα είναι τα περιστατικά που θέλουν το βασιλικό ζεύγος να φροντίζει το πριγκηπικό μικρό να τυγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης από τους λαϊκούς συμπολίτες του.
Για τον καθένα ξεχωριστά το παιδί του είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Είναι η ζωή του, η έγνοιά του, ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσά του. Όλα αυτά, όμως, είναι ωραία και ρομαντικά εφόσον, παράλληλα με τους τίτλους και τις βασιλικές τιάρες, εφοδιάζουμε τα παιδιά μας και με αίσθημα αλληλεγγύης, δικαιοσύνης κι ευγενούς άμιλλας. Είναι χρέος μας οι βασιλιάδες της καρδιάς μας να είναι εκπαιδευμένοι να συνυπάρχουν με άλλους, ομότιμούς τους. Γεμάτοι σεβασμό, φροντίδα και προσδοκία για το σωστό. Κανένας δεν μπορεί να στερήσει σε έναν γονιό το δικαίωμα να λατρεύει το παιδί του. Ένας γονιός, όμως, μπορεί να στερήσει το παιδί του από το να ξέρει να συμβιώνει με συνομηλίκους. Να συναναστρέφεται επί ίσοις όροις. Να υπακούει σε κανόνες και να συμβάλει με τη… βασιλική του παρουσία στην εύρυθμη λειτουργία του σχολείου.
Τα παιδιά δεν θέλουν τίτλους. Θέλουν αγάπη για να νιώθουν ασφάλεια. Όρια για να μην νιώθουν χαμένα σε ένα ωκεανό ελευθεριότητας. Αρχές που θα στηρίξουν το οικοδόμημα μιας δημοκρατικής χώρας, που οι βάσεις και το μέλλον της βρίσκεται στις μικρότερες δομές της. Το σχολείο. Να θυμάστε ότι ο μοναδικός έχει μέσα του τη λέξη μόνος. Και χρειάζεται και άλλους για να αναδειχθεί αυτή η μοναδικότητά του.
