Πρώιμη παρέμβαση ή υπέρμετρη ιατρικοποίηση; Πρόληψη και θεραπεία προβλημάτων υγείας ή ευγονική, “βελτιστοποίηση” του φυσιολογικού και καλούπωμα φυσιολογικής ποικιλίας και παραλλαγών.
Αυτά τα διλήμματα μου έρχονται καθημερινά και πολλές φορές στο μυαλό κάθε φορά που οι γονείς ή και επαγγελματίες υγείας “ξεψαχνίζουν” ένα παιδί για να ιατρικοποιήσουν το φυσιολογικό.
“Τα πόδια του είναι στραβά”, “είναι λεπτός”, “δεν ψηλώνει όπως τα άλλα παιδιά”, “δεν παίζει μόνος του”, “δεν συγκεντρώνεται”. “δεν γράφει σωστά δεν πιάνει το μολύβι” “δεν παίζει με άλλα παιδιά” και άλλες εκατοντάδες αιτιάσεις, που, από χείλια γονιών αλλά και επαγγελματιών, συχνά δεν έχουν καμία βάση αλλά βάζουν παιδιά και οικογένειες σε έναν ολοένα αυξανόμενο χορό ταμπελών, γαϊτανάκι παρεμβάσεων, ψευδώς θετικών εκτιμήσεων, αναίτιας παρακολούθησης από “ειδικούς”.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διαταραχές και προβλήματα υπάρχουν.
Μόνο που σε αυτήν την χώρα, με την περίσσεια ημιμάθειας, την ελληνική υπερβολή, την υπερπληθώρα επαγγελματιών και την ιδιωτική υγεία τείνουν να φουσκώνουν υπέρμετρα, βλάπτοντας αντί να ωφελούν.
Τώρα που άρχισαν πάλι τα παιδιά να κυκλοφορούν και να πηγαίνουν σε σχολεία και παιδικούς, παρατηρώ πολλούς να αγχώνουν γονείς λέγοντας ότι ένας ζωηρός 5χρονος έχει ΔΕΠΥ ή ένα φοβισμένο 2χρονο αυτιστική διαταραχή.
Ας σταματήσουμε τις ταμπέλες και την τρομοκρατία, ας συγκρατήσουμε τον υπερβάλλοντά μας ζήλο να δουλέψουμε, ας μάθουμε την επιστήμη μας σωστά και ας επικεντρωθούμε στο πώς να βοηθήσουμε θετικά οικογένειες με πραγματικά κοινωνικά οικονομικά ψυχολογικά προβλήματα χωρίς ταμπέλες και χωρίς να αγχώνουμε χωρίς λόγο τους φυσιολογικούς.
Ο πλούτος στην ανθρωπότητα είναι η ποικιλομορφία, δεν υπάρχει “ένας” σωστός τρόπος να είσαι νήπιο ή μικρό παιδί, γονείς και επαγγελματίες ας δούμε τα παιδιά μας όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, προβάλλοντας πάνω τους υπερβολικές προσδοκίες και υπερβολικά άγχη.
