Αν θες να μειώσεις τη δημιουργικότητα ενός παιδιού, τη χαρά του και την ανάγκη για εξερεύνηση, δεν έχεις παρά να του πεις να σταματήσει να κινείται. Τα παιδιά αναπτύσσονται μέσα από το τρέξιμο, την ανακάλυψη και την κίνηση. Γι’ αυτό και είναι πια σαφές ότι το ενεργητικό παιχνίδι, αυτό στη φύση, σε μια πλατεία, σε ένα πάρκο, είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη ενός παιδιού.
Παίζοντας το παιδί και καθώς κινείται εκτός του ότι ασκεί το σώμα του ενώ παράλληλα εκφράζει το συναίσθημά του, εκτονώνεται, εξελίσσεται και μαθαίνει καλύτερα τον εαυτό του. Δοκιμάζει τις δυνάμεις του, μαθαίνει τα όρια του σώματός του και της φαντασίας του, μαθαίνει να ακούει το ένσικτό του και να ωριμάζει μέσα από αυτό.
Δεν χρειάζετα λοιπόν να τονιστεί η σημασία της παραδοσιακής αλάνας που μεγάλωσε παιδιά που έπαιξαν. Ωστόσο και στις μέρες μας, υπάρχουν άφθονες οάσεις όπου τα παιδιά μπορούν να εκτονωθούν, να φωνάξουν, να τρέξουν και να εκφραστούν μέσα από έντονες δραστηριότητες.
Ωστόσο υπάρχει μια διαφορά μεταξύ ενός “ζωηρού” παιδιού και ενός παιδιού που είναι υπερκινητικό. Η υπερκινητικότητα σαν πιο χαρακτηριστικό της γνώρισμα έχει την παρορμητικότητα. Τα υπερκινητικά παιδιά είναι ανυπόμονα, δεν μπορούν να κάτσουν για πολλή ώρα σε ένα μέρος (στο θρανίο για παράδειγμα), αναπτύσσουν γρήγορους και έντονους ρυθμούς που όμως καταλαγιάζουν πολύ σύντομα, δυσκολεύονται να κάνουν ησυχία, αποφασίζουν γρήγορα όπως και απαντούν γρήγορα σε ερωτήσεις χωρίς να το σκεφτούν, δεν μπορούν να ακολουθήσουν εύκολα τους κανόνες ενός παιχνιδιού ή να ακολουθήσουν σχολαστικά ένα πρόγραμμα. Επίσης είναι ανυπόμονα, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και γενκώς παρουσιάζουν μια εικόνα “σκόρπια” .
Ωστόσο το υπερκινητικό παιδί, αυτός ο μικρός σίφουνας δεν αντιμετωπίζει νοητικό πρόβλημα ή πρόβλημα επικοινωνίας. Τα υπερκινητικά παιδιά, αν δεν έχουν κάποια άλλη διαταραχή, είναι παιδιά γεμάτα ζωντάνια και εξωστρέφεια. Η φαντασία τους καλπάζει, λατρεύουν τις επικίνδυνες δραστηριότητες, έχουν πολλές ιδέες και φυσικά δεν αντέχουν τη ρουτίνα.
Αυτό που πρέπει να καταλάβει ένας γονιός με υπερκινητικό παιδί είναι ότι με τις παρατηρήσεις και το μάλωμα, τις τιμωρίες και τους τσακωμούς τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα. Το παιδί αυτό δεν είναι εύκολο να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του με τον τρόπο που θέλουμε και πιστεύουμε εμείς. Η αποδοχή, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι αυτή που μπορεί να βοηθήσει ένα υπερκινητικό παιδί να ανθίσει και να μεταμορφωθεί σε έναν καταπληκτικό ενήλικα.
Είνα κατανοητό ότι αυτό το παιδί μπορεί να σας κουράζει ή να σας φέρνει στα όριά σας. Ωστόσο αν το δείτε από τη σκοπιά που πρέπει, είναι ευλογία να μεγαλώνεις ένα τέτοιο παιδί, ένα παιδί που δεν ξέρει τι θα πει “βαριέμαι”. Αυτό που χρειάζεται είναι να έχετε υπομονή και να του δίνετε τον χώρο που χρειάζεται. Το συγκεκριμένο παιδί “απαιτεί” περισσότερες ευκαιρίες για κίνηση και καλό είναι να τους τις δίνουμε όσο μπορούμε και όχι να του απαντάμε διαρκώς “κάτσε σε μια μεριά”, “μου έχεις κάνει το κεφάλι καζάνι” κ.λ.π γιατί έτσι το αποθαρρύνουμε. Οι συχνές βόλτες στη φύση ή σε χώρους που έχουν “άπλα” είναι ό,τι καλύτερο μπορείτε να δώσετε σε αυτό το παιδί. Σε μεγαλύτερες ηλικίες μπορείτε να το ενθαρρύνετε να ακολουθήσει ένα άθλημα που το εκτονώνει. Ωστόσο για να βοηθήσουμε την εξέλιξη του παιδιού είναι καλό να συνεργαστούμε με ειδικούς, για να λάβουμε τη βοήθεια που χρειάζεται το παιδί όσον αφορά την συμπεριφορά και τη μάθηση – κυρίως αν δυσκολεύεται σε βαθμό που να παρουσιάζει Διαταραχή Ελλειμματικής.
Κλείνοντας να πούμε ότι η βελτίωσή αυτών των χαρισματικών παιδιών δεν εξαρτάται από τη θέλησή τους, αλλά από εμάς τους γονείς. Με υπομονή, αποδοχή και αγάπη σύντομα η μικρή αυτή “σβούρα” θα γίνει ένας σπινθηροβόλος ενήλικας.
Επιμέλεια Λίνα Παπαδοπούλου
