Συχνά με ρωτούν εφόσον όλα έχουν να κάνουν με το περιβάλλον τότε γιατί δυο παιδιά που λαμβάνουν την ίδια ανατροφή, το ίδιο φαγητό, τα ίδια παιχνίδια και το ένα θα έχει ΔΕΠ-Υ (ADHD)και το άλλο όχι, το ένα θα έχει εθισμό στα ναρκωτικά και το άλλο όχι…
Γενικά, δηλαδή, το ένα θα κάνει το χ ή θα έχει την χ συμπεριφορά και το άλλο όχι…
Πρώτα από όλα αυτό ισχύει και για τα μονοζυγωτικά δίδυμα και ξέρω ότι θα ρωτήσετε «αφού έχουν και ίδια γονίδιο, πώς γίνεται να συμβαίνει;»
Η απάντηση είναι πώς όχι!
Δυο παιδιά δεν ζουν στο ίδιο περιβάλλον. Όχι δυο παιδιά δεν έχουν τον ίδιο γονέα.
Τα δυο μου παιδιά δεν είχαν τους ίδιους γονείς, παρά το γεγονός ότι έχουν (βιολογικά) τους ίδιους γονείς.
Αυτό γιατί δεν είναι βιολογικό το θέμα για το πώς βιώνει/νιώθει το παιδί ότι είναι ο γονέας του, ποια είναι δηλαδή η εμπειρία που βιώνει το παιδί από τον γονέα του. Έτσι, μπορεί να αγαπάτε το παιδί σας εξίσου όπως αγαπάτε και το άλλο σας παιδί, όμως εάν βιώνετε στρες κατά την διάρκεια εγκυμοσύνης ή κατά την νηπιακή ηλικία κάποιου από τα παιδιά σας και δεν συμβαίνει το ίδιο με το άλλο σας παιδί, όχι, λοιπόν, τα παιδιά σας δεν έχουν τους ίδιους γονείς. Εάν η οικονομική σας κατάσταση αλλάξει, εάν η συντροφική σχέση αλλάξει ανάμεσα στους γονείς, αυτά τα παιδιά δεν έχουν τους ίδιους γονείς. Φυσικά υπάρχει και η εγγενής ιδιοσυγκρασία.
Ο Winnicott (Βρετανός παιδοψυχολόγος ) είχε πει πώς εάν μια μητέρα μπορούσε να είναι η ίδια μητέρα και στα 8 της παιδιά -πράγμα που δεν συμβαίνει, είπε – αλλά έστω ότι μπορούσε και πάλι θα είναι σαν να έχουν 8 διαφορετικές μητέρες. Αυτό επειδή ιδιοσυγκρασιακά θα την βίωναν ως διαφορετική.
Έτσι δεν μπορούμε να πούμε ότι δυο παιδιά έχουν τον ίδιο γονέα.
Τα παιδιά προκαλούν/πυροδοτούν διαφορετικές αντιδράσεις σε κάθε γονέα. Ο γιος δεν θα προκαλέσει τις ίδιες αντιδράσεις στον πατέρα όπως η κόρη το ίδιο και για την μητέρα. Ή ένα παιδί highly sensitive σε σχέση με ένα παιδί πιο ανθεκτικό και ούτω καθεξής.
Μας διαμορφώνουν και τα παιδιά μας.
Ονομάζεται recursive nature της ανθρώπινης ανάπτυξης όπου όχι μόνο το παιδί αναπτύσσει αντιδράσεις λόγω του γονέα αλλά και ο γονέας λόγω του παιδιού.
Έτσι τα παιδιά «δημιουργούν» τους γονείς τους με κάποιον τρόπο. Δεν υπάρχει πρόθεση και δεν γίνεται συνειδητά, αλλά συμβαίνει λόγω του ποιος είναι και του πώς αντιδρά και του τι μπορεί να πυροδοτήσει στον γονέα.
Προφανώς όσο πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι είμαστε συναισθηματικά τόσο πιο δύσκολο είναι να διαφοροποιούμαστε πολύ από όσα μας πυροδοτούν τα παιδιά μας.
Είναι όμως σχεδόν αναπόφευκτο να μην υπάρχουν κάποιες διαφορές.
Έτσι και πάλι θα πω: «όχι , δυο παιδιά δεν έχουν τους ίδιους γονείς».
Πηγή: Dr. Gabor Mate | Ελεύθερη απόδοση: Διαπροσωπικές Σχέσεις (ευχαριστούμε θερμά)
