Όταν διάβασα ‘ένα άρθρο ψυχολογίας που εξηγούσε γιατί το “πρόσεχε” δεν λειτουργεί σχεδόν ποτέ στα παιδιά όσες φορές κι αν το πούμε όσο ένταση κι αν έχουμε στη φωνή μας, προσπάθησα να το σταματήσω. Δεν είναι εύκολο. Είναι λες και το “πρόσεχε” το λέω περισσότερο για μένα παρά για το παιδί μου.
Προσπαθώ να το προστατεύσω να μην πέσει από την κούνια, να μην βγει με το ποδήλατο έξω στο δρόμο, να μην πέσει η καρέκλα πάνω του, να μην κόψει το χέρι του με το ψαλίδι. Και κάθε φορά λέω “πρόσεχε”. Όμως το παιδί δεν ακούει τίποτα, μπορεί μάλιστα να φοβηθεί εκείνη τη στιγμή.
Το “πρόσεχε” δεν σημαίνει ούτε “ανέβα στο πεζοδρόμιο”, ούτε “κάνε κούνια πιο σιγά”. Το “πρόσεχε” είναι τόσο γενικό που ουσιαστικά δεν λέει τίποτα στο παιδί. Για αυτό δεν λειτουργεί.
Τα παιδιά- ειδικά τα μικρά παιδιά- χρειάζονται πιο σαφείς “οδηγίες” για να ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν. Αυτές οι οδηγίες, μάλιστα, θα τα βοηθήσουν να επεξεργαστούν και μόνα τους την κατάσταση και να προσπαθήσουν και αυτά σιγά-σιγά να βρίσκουν λύσεις στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Αντί για “πρόσεχε”, λοιπόν, μπορούμε να είμαστε πιο ξεκάθαροι και να πούμε:
“Κοίταζε προσεχτικά πρώτα, πριν σηκωθείς”
“Χαμήλωσε το κεφάλι για να μην χτυπήσεις”
“Κρατήσου από την κουπαστή στις σκάλες”
“Πιάσε το πιάτο και με τα δύο χέρια”
“Μείνει ακίνητος για να μην σε τσιμπήσει η μέλισσα”
“Μείνε πάνω στο πεζοδρόμιο”
“Κλείσε το ψαλίδι όταν τελειώσεις τη χειροτεχνία”
Διάβασε επίσης:
