Σήμερα οι εξωσχολικές δραστηριότητες είναι η νέα δουλειά ενός παιδιού, αλλά είναι δική μας δουλειά επίσης, επειδή εμείς τα πάμε στην προπόνηση ποδοσφαίρου. Τεράστιοι σωροί ασκήσεων είναι η νέα δουλειά ενός παιδιού, αλλά είναι δουλειά και για μας γιατί πρέπει να την ελέγξουμε.
Πριν περίπου τρία χρόνια, μια Τεξανή μου είπε κάτι που μου ράγισε εντελώς την καρδιά. Είπε σχεδόν ανέμελα, «Οι σχολικές εργασίες είναι το νέο δείπνο». Η μεσαία τάξη πλέον ρίχνει όλο τον χρόνο της και την ενέργεια και τους πόρους στα παιδιά της, αν και η μεσαία τάξη έχει όλο και λιγότερα από αυτά να δώσει.
Οι μητέρες τώρα περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους απ’ ό,τι το 1965, όταν οι πιο πολλές γυναίκες δεν ανήκαν καν στο εργατικό δυναμικό. Ίσως να ήταν ευκολότερο για τους γονείς να εκτελέσουν τον νέο ρόλο τους αν ήξεραν για τι πράγμα προετοιμάζουν τα παιδιά τους. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που ο σύγχρονος γονικός ρόλος είναι τόσο πολύ μπερδεμένος. Δεν έχουμε ιδέα αν κάποιο ποσοστό της σοφίας μας είναι χρήσιμο στα τα παιδιά μας.
Ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα που είναι αδύνατον να ξέρουμε. Αυτό ίσχυε ακόμη και όταν εγώ ήμουν μικρή. Όταν ήμουν παιδί, στο γυμνάσιο συγκεκριμένα, μου είπαν ότι θα ήμουν χαμένη στη νέα παγκόσμια οικονομία αν δεν γνώριζα Ιαπωνικά. Με όλο τον σεβασμό στους Ιάπωνες, δεν επαληθεύτηκαν. Ένα συγκεκριμένο είδος γονιού της μεσαίας τάξης έχει εμμονή να μάθουν τα παιδιά του Κινέζικα, και ίσως να έχουν δίκιο, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά.
Έτσι, μην μπορώντας να προβλέψουμε το μέλλον, αυτό που κάνουμε όλοι σαν καλοί γονείς, είναι να προσπαθούμε να προετοιμάζουμε τα παιδιά μαςγια κάθε πιθανό μέλλον, ελπίζοντας ότι κάποια από τις προσπάθειές μας θα αποδώσει. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας σκάκι, μήπως τυχόν χρειαστούν αναλυτικές δεξιότητες. Τα γράφουμε σε ομαδικά σπόρ, πιστεύοντας ότι ίσως χρειαστούν συνεργατικές ικανότητες, ξέρετε, για όταν θα πάνε στο Οικονομικό του Χάρβαρντ. Προσπαθούμε να τους διδάξουμε να έχουν αντίληψη των οικονομικών και επιστημονική σκέψη και οικολογική συνείδηση και να ζουν χωρις γλουτένη αν και τώρα είναι ώρα να σας πω ότι δεν είχα οικολογική συνείδηση, ούτε ζούσα χωρίς γλουτένη σαν παιδί. Έτρωγα βάζα με πουρέ μακαρονιών με βοδινό. Και ξέρετε κάτι; Τα πάω καλά. Πληρώνω τους φόρους μου. Κρατάω μια σταθερή δουλειά. Με προσκάλεσαν ακόμη και να μιλήσω στο TED. Αλλά το σκεπτικό τώρα είναι ότι αυτό που ήταν αρκετό για μένα, η για τους δικούς μου αντίστοιχα, δεν ειναι αρκετά καλό πλέον.
Έτσι όλοι ορμάμε σε εκείνο το ράφι, επειδή νοιώθουμε ότι αν δεν δοκιμάσουμε τα πάντα, είναι σαν να μην κάνουμε τίποτα και αμελούμε τις υποχρεώσεις μας προς τα παιδιά μας. Είναι λοιπόν δύσκολο να χειριστούμε τους νέους ρόλους μας σαν μητέρες και πατεράδες. Προσθέστε σε αυτό το πρόβλημα και κάτι άλλο: έχουμε επίσης καινούριους ρόλους σαν σύζυγοι επειδή οι περισσότερες γυναίκες σήμερα είναι εργαζόμενες. Είναι πιστεύω άλλος ένας λόγος που ο γονικός ρόλος φαίνεται σαν κρίση. Δεν έχουμε καθόλου κανόνες, σενάρια ή πρότυπα για το τι να κάνουμε όταν φθάνει ένα παιδί τώρα που και οι δύο γονείς εργάζονται εκτός σπιτιού.
Ο συγγραφέας Μάικλ Λιούις κάποτε το έθεσε πολύ σωστά: Είπε ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να αρχίσει να μαλώνει ένα ζευγάρι είναι να βγούνε έξω για φαγητό με ένα άλλο ζευγάρι του οποίου ο καταμερισμός εργασίας είναι ελαφρώς πιο διαφορετικός από τον δικό τους, επειδή η συζήτηση στο αμάξι στο δρόμο για το σπίτι πάει κάπως έτσι: «Το έπιασες ότι ο Ντέιβ είναι εκείνος που τα πάει στο σχολείο κάθε πρωί;»
Χωρίς σενάρια να μας λένε ποιος κάνει τι σε αυτόν τον γενναίο καινούριο κόσμο, τα ζευγάρια μαλώνουν, και οι μητέρες και οι πατεράδες έχουν ο καθένας τα δικαιολογημένα παράπονά τους. Οι μητέρες είναι πιο πιθανόν να κάνουν πολλές δουλειές ταυτόχρονα στο σπίτι, και οι πατεράδες, όταν είναι στο σπίτι, πιθανότατα κάνουν μόνο ένα πράγμα. Βρες έναν τύπο στο σπίτι, και οι πιθανότητες είναι να κάνει μόνο ένα πράγμα τη φορά.
Το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια έκανε πρόσφατα μια έρευνα που εξέταζε την πιο κοινή ρύθμιση των μελών της οικογένειας στα σπίτια της μεσαίας τάξης. Μαντέψτε ποια ήταν; Ο μπαμπάς σε ένα δωμάτιο μόνος του. Σύμφωνα με την Έρευνα, οι μητέρες ασχολούνται δύο φορές περισσότερο με τα παιδιά, που είναι καλύτερα από την εποχή της Έρμα Μπόμπεκ, αλλά ακόμη νομίζω ότι κάτι που αυτή έγραψε είναι πολύ σχετικό: «Δεν έχω βρεθεί μόνη μου στο μπάνιο από τον Οκτώβριο».
Αλλά εδώ είναι το θέμα: Οι άνδρες κάνουν πολλά. Περνούν περισσότερη ώρα με τα παιδιά από ότι ποτέ οι πατεράδες τους μαζί τους. Δουλεύουν περισσότερες εργατοώρες, κατά μέσο όρο, από ότι οι γυναίκες τους, και ειλικρινά θέλουν να είναι καλοί, συμμετοχικοί μπαμπάδες. Σήμερα είναι οι πατεράδες, όχι οι μητέρες, που αναφέρουν την μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ δουλειάς και ζωής. Είτε έτσι είτε αλλιώς, αν θεωρείτε δύσκολο οι παραδοσιακές οικογένειες να διευθετήσουν τους νέους ρόλους, απλά φανταστείτε πώς είναι τώρα για τις μη παραδοσιακές οικογένειες: οικογένειες με δύο μπαμπάδες, με δύο μαμάδες, μονογονεϊκά νοικοκυριά. Αυτοί αληθινά αυτοσχεδιάζουν καθώς προχωρούν.
Τώρα σε μια πιο προοδευτική χώρα, και επιτρέψτε μου να υποκύψω στο κλισέ, και θα επικαλεστώ, ναι, τη Σουηδία, οι γονείς θα μπορούσαν να βασιστούν στο κράτος για στήριξη. Υπάρχουν χώρες που αναγνωρίζουν τις ανησυχίες και την αλλαγή των ρόλων των μητέρων και των πατεράδων. Σε αυτή την εποχή της έντονης σύγχυσης, υπάρχει απλά ένας στόχος στον οποίο όλοι οι γονείς μπορούν να συμφωνήσουν, και αυτός είναι ότι, είτε είμαστε μαμάδες κέρβεροι ή χίπις, υπερπροστατευτικές ή πιο διακριτικές, η ευτυχία των παιδιών μας είναι κυρίαρχη. Να τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδιά σε μια εποχή που είναι οικονομικώς άνευ αξίας αλλά συναισθηματικά ανεκτίμητα.
Είμαστε όλοι φύλακες της αυτοεκτίμησής τους. Το μοναδικό μάντρα που κανένας γονιός ποτέ δεν αμφισβήτησε είναι, «Το μόνο που θέλω είναι να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μου». Και μην με παρεξηγείτε: Νομίζω ότι η ευτυχία είναι ένας θαυμάσιος στόχος για ένα παιδί. Αλλά είναι ένας πολύ άπιαστος στόχος.
Το να τα διδάξουμε ευτυχία και αυτοπεποίθηση, δεν είναι σαν να τα διδάσκουμε πώς να οργώσουν ένα χωράφι. Δεν είναι σαν να τα μαθαίνουμε να κάνουν ποδήλατο.Δεν υπάρχει πρόγραμμα σπουδών γι’ αυτό.Η ευτυχία και η αυτοπεποίθηση μπορεί να είναι υποπροϊόντα άλλων, αλλά δεν μπορεί να είναι στόχοι από μόνοι τους. Η ευτυχία ενός παιδιούείναι ένα πολύ άδικο φορτίο για έναν γονιό. Και η ευτυχία είναι ένα ακόμη πιο άδικο φορτίογια ένα παιδί. Και οφείλω να σας πω,νομίζω ότι οδηγεί σε πολύ περίεργες ακρότητες.
Τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος μου Ήμουν μέσα στην καλή χαρά από τη μορφίνη. Είχα μια απρόσμενη καισαρική τομή. Αλλά ακόμη και στην οπιούχα θολούρα μου, κατάφερα να κάνω μια πολύ καθαρή σκέψη την πρώτη φορά που τον κράτησα Το ψιθύρισα στο αυτί του. Είπα, «Θα προσπαθήσω τόσο σκληρά να μην σε πληγώσω». Στην πραγματικότητα, όπως θα σας πει κάθε γονιός αυτό είναι φοβερά δύσκολο. Όλοι μας έχουμε πει ή κάνει οδυνηρά πράγματα που θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να τα πάρουμε πίσω. Νομίζω ότι σε μια άλλη εποχή δεν θα περιμέναμε τόσα πολλά από τους εαυτούς μας, και είναι σημαντικό να το θυμόμαστε όλοι την επόμενη φορά που θα κοιτάζουμε, με καρδιές γεμάτες αγωνία, εκείνα τα ράφια.
Δεν είμαι πολύ σίγουρη πώς να δημιουργήσουμε νέα πρότυπα για αυτό τον κόσμο αλλά αληθινά πιστεύω ότι στην απελπισμένη αναζήτησή μας να φτιάξουμε ευτυχισμένα παιδιά ίσως αναλαμβάνουμε το λάθος ηθικό φορτίο. Μοιάζει σαν ένας καλύτερος στόχος, και, τολμώ να πω, πιο ενάρετος, να εστιάσουμε στο να φτιάξουμε παραγωγικά παιδιά και ηθικά παιδιά, και απλά να ελπίζουμε ότι η ευτυχία θα τα βρει χάρη στο καλό που θα κάνουν και στα επιτεύγματά τους και στην αγάπη που θα νοιώθουν από εμάς.
Αυτό πάντως είναι μια αντίδραση στην έλλειψη σεναρίου. Μην έχοντας καινούρια σενάρια, απλά ακολουθούμε τα παραδοσιακά, -ευπρέπεια, μια εργασιακή ηθική, αγάπη- και η ευτυχία και η αυτοεκτίμηση θα βρουν το δρόμο τους. Νομίζω ότι αν όλοι το κάναμε αυτό, τα παιδιά και πάλι θα ήταν εντάξει, και το ίδιο και οι γονείς τους, πιθανώς και στις δύο περιπτώσεις ακόμη καλύτερα.
