Ίσως είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχουμε να κάνουμε οι σημερινοί γονείς: Να βάλουμε όρια. Ξέρουμε τι είναι, πώς μπαίνουν και σε ποιες περιπτώσεις. Όμως οι περισσότεροι δεν έχουμε μεγαλώσει με (σωστά) όρια. Είτε είχαμε γονείς με αυστηρούς κανόνες, είτε γονείς χωρίς κανόνες. Κι έτσι δεν βιώσαμε ως παιδιά πώς είναι να ζεις σε ένα περιβάλλον όπου με ψυχραιμία και λογική μπαίνουν σωστά όρια. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την εμμονή της εποχής για παιδοκεντρική ανατροφή των παιδιών που όλους μας επηρεάζει, όχι μόνο θετικά αλλά και αρνητικά (ναι, με περισσότερες τύψεις”, οι γονείς βρισκόμαστε σε μια συνεχή πάλη του να βάλουμε όρια, να μην τραυματίσουμε ψυχικά τα παιδιά αλλά και να μην φανούμε αυταρχικοί. Είναι δύσκολο για όσους δεν τους βγαίνει φυσικά…
Κι έτσι μια μέρα κάνεις ό,τι σου λένε οι ειδικοί, βάζεις όρια, κλείνεις την τηλεόραση, λες όχι για κάτι, διεκδικείς δέκα λεπτά προσωπικού χρόνου και… το παιδί αρχίζει να διεκδικεί τα δικά του “θέλω” και όρια. Φυσικά με τον τρόπο που μπορεί. “Είσαι κακιά μαμά”, “η μαμά του Γιώργου τον αφήνει”, “γιατί δεν είσαι σαν τις άλλες μαμάδες”. Σε “χτυπάει” εκεί που θα πονέσεις. Στο συναίσθημα. Και νιώθεις τύψεις.
Μα γιατί, αφού έβαλα με σωστό τρόπο, αντιδρά και κυρίως γιατί νιώθω τύψεις τώρα; Τα όρια με τα παιδιά θέλουν σταθερότητα και κυρίως θέλουν σιγουριά από εσένα. Δεν είναι εύκολο για το παιδί να το διαχειριστεί, εννοείται θα προσπαθήσει να σου αλλάξει γνώμη. Όμως εκεί έρχεται η υπομονή σου και η επιμονή.
Πολλοί πιστεύουμε ότι τα όρια μας απομακρύνουν και μας αποσυνδέουν. Ότι φτιάχνουν μεγάλα τείχη που δεν επιτρέπουν στον άλλο να φέρει αντίρρηση ή να σε πλησιάσει. Όχι! Τα όρια δεν φτιάχνουν τείχη, αλλά γέφυρες. Γέφυρες σύνδεσης που δείχνουν στους άλλους πώς μπορούν να έχουν μια υγιή σχέση μαζί μας. Γέφυρες συνεννόησης και επικοινωνίας που προστατεύουν τη σχέση, την ενισχύουν και τη φροντίζουν. Και γέφυρες σεβασμού και καθοδήγησης για τα παιδιά μας.
Όταν λέμε στο παιδί “θα σε βοήθησω σε δέκα λεπτά, όταν τελειώσω το μαγείρεμα“, του μαθαίνουμε να σέβεται τον χρόνο μας και του μαθαίνουμε να κάνει υπομονή. Όταν του λέμε “η τηλεόραση κλείνει σε 5 λεπτά”, του δείχνουμε τι περιμένουμε να συμβεί, του μαθαίνουμε να σέβεται τον δικό του χρόνο και να φροντίζει τον εαυτό του.
Αν δούμε τα όρια σαν γέφυρες και όχι σαν τείχη, ίσως τότε οι τύψεις να φύγουν και να μπορέσουμε να είμαστε πιο σταθεροί. Γιατί αυτό έχουν ανάγκη τα παιδιά μας.
