“Είμαι άχρηστος” θα πει γυρνώντας από το σχολείο ή “είμαι ο χειρότερος στο μπάσκετ” μετά τη δραστηριότητα. “Είμαι η πιο χαζή” και “δεν θα ξαναπαίξω κιθάρα, είμαι απαίσιος”.
Όταν τα παιδιά μας μιλούν τόσο άσχημα για τον εαυτό τους, τα χάνουμε. Θέλουμε να τα αγκαλιάσουμε, να τους πούμε ότι είναι τα πιο έξυπνα, τα πιο άξια, τα καλύτερα παιδιά του κόσμου.
Γιατί συνήθως δεν λειτουργεί αυτό; Γιατί τα παιδιά εκείνη τη στιγμή δεν μας πιστεύουν.. και κυρίως θέλουν να μας κάνουν να τα πιστέψουμε εμείς. Ζητούν επιβεβαίωση των συναισθημάτων που νιώθουν για να ηρεμήσουν και αμέσως μετά να τους μάθουμε πώς να τα διαχειριστούν.
Σύμφωνα με τη σχολική ψυχολόγο, είναι η κατάλληλη αφορμή για να τους μάθουμε μια δεξιότητα που θα τους είναι χρήσιμη για μια ζωή. Πώς να μιλάνε στον εαυτό τους και πώς να τον αγαπούν. Όπως λέει τα παιδιά που μιλούν αρνητικά για τον εαυτό τους, χρειάζεται να μάθουν από εμάς πώς να αγκαλιάζουν και να φροντίζουν τον εαυτό τους…Σαν να ήταν ο καλύτερός τους φίλος!
1. Αναγνωρίζουμε το συναίσθημα
Με ενσυναίσθηση τους δείχνουμε ότι καταλαβαίνουμε πώς νιώθουν και λέμε το συναίσθημα. π.χ. “Λες ότι είσαι άχρηστος. Νιώθεις απογοήτευση;” Γιατί; “Γιατί έγραψα χάλια στο τεστ”. Άρα νιώθεις ότι είσαι άχρηστος επειδή δεν έγραψες καλά στο τεστ.
2. Δημιουργούμε ασφάλεια.
Ουσιαστικά λέμε “δεν είσαι μόνος σου. Θα σε βοηθήσω εγώ”. Και συζητάς μαζί του. π.χ. “Πιστεύεις ότι είσαι το μόνο παιδί που έγραψε τόσο χάλια στο τεστ;”
3.Τι θα έλεγες σε ένα φίλο σου;
“Αν η Ελένη έγραφε το ίδιο στο τεστ θα της έλεγες ότι είναι άχρηστη;”Η απάντηση είναι πάντα αρνητική! “Άρα γιατί δεν λες το ίδιο και στον εαυτό σου; Τι θα έλεγες στην Ελένη;”.
