Τα παιδιά γκρινιάζουν πολύ για πολλούς λόγους. Γκρινιάζουν γιατί είναι ο πιο εύκολος τρόπος να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, για να αποφορτιστούν αλλά και για έρθουν πιο κοντά μας όταν νιώθουν ότι δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν μια κατάσταση. Μπορεί να νιώθουν κάτι και να μην μπορούν να το εκφράσουν διαφορετικά και ζητάνε μέσω γκρίνιας από εμάς ένα τρόπο για να τα βοηθήσουμε.
Η γκρίνια των παιδιών είναι μια ευκαιρία για τους γονείς για να τους μάθουν καλύτερους τρόπους για να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να έχουν γενικότερα ένα πιο αισιόδοξο τρόπο σκέψης. Πώς, όμως, το καταφέρνουμε αυτό, ειδικά όταν η γκρίνια πυροδοτεί- αρκετά συχνά- και στους γονείς εκνευρισμό;
Όταν ο γιος μου ήταν 6 χρονών η γκρίνια του έφτασε στο αποκορύφωμα. Γκρίνιαζε για το φαγητό, για την ώρα που ξυπνούσε, για το σχολείο, για το ταπεράκι, για τη μουσική που έβαζα, για τις κάλτσες, το μπουφάν… για όλα. Κάποια στιγμή θυμήθηκα την ταινία ‘Τα Μυαλά Που Κουβαλάς’ και την ηρωίδα, την 11χρονη Ράιλι που μέσα στο μυαλό της είχε την Χαρά, τη Λύπη, τον Θυμό… και κάθε φορά που εκείνη απέρριπτε με τις λέξεις της ή τις πράξεις της μια αξία της… εκείνη κατέρρεε. Στο μυαλό της υπήρχε το νησί της Οικογένειας, το νησί της Φιλίας κ.ο.κ. που συνδέονταν με τον εγκέφαλό της με μια γέφυρα.
Σκεφτόμουν ότι το παιδί μου είχε χτίσει ένα πολύ μεγάλο νησί… γκρίνιας με μια πολύ δυνατή γέφυρα που ήταν αδύνατον να γκρεμιστεί. Πώς θα μπορούσα να τον κάνω να γκρεμίσει τη γέφυρα και να κάνει πιο δυνατά τα άλλα νησιά; Του είπα, λοιπόν, την ιστορία της γέφυρας.
“Κάθε φορά που κάνουμε κάτι συνέχεια μέσα στο μυαλό μας χτίζουμε μια γέφυρα. Κι αυτή η γέφυρα γίνεται όλο και πιο δυνατή κάθε φορά που κάνουμε το ίδιο πράγμα. Όταν με φιλάς κάθε πρωί, η γέφυρα των φιλιών μας γίνεται ακόμα πιο δυνατή.
Και κάθε φορά που γκρινιάζεις, δυναμώνει η γέφυρα της γκρίνιας. Αν, όμως, θέλουμε να γκρεμίσουμε μια γέφυρα, αρκεί να σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που τη δυναμώνει! Θέλεις να γκρεμίσουμε μαζί τη γέφυρα της γκρίνιας;
Κι εγώ είχα γέφυρα γκρίνιας όταν ήμουν μικρή και τη γκρέμισα μαζί με τη μαμά μου! Γιατί όσο δυνάμωνε η γέφυρα της γκρίνιας έσπαγε σιγά-σιγά η γέφυρα της χαράς…Γιατί το μυαλό μου χρησιμοποιούσε όλο και λιγότερο τη γέφυρα της χαράς και περισσότερο τη γέφυρα της γκρίνιας.
Κάθε φορά που θα γκρινιάζεις για κάτι, θα λέμε μαζί κάτι για το οποίο είμαστε χαρούμενοι! Έτσι θα δυναμώνουμε τη γέφυρα της χαράς. Αν, δηλαδή, πεις δεν θέλω να πάω για ύπνο… μετά θα λέμε “αλλά έχω ένα πολύ όμορφο κρεβάτι που είναι ζεστό και κοιμάμαι τέλεια σε αυτό!”.
Με αυτή την ιστορία, ο γιος μου κατάλαβε λίγο περισσότερο πόσο αρνητικά λειτουργεί η γκρίνια στον ίδιο του τον εαυτό, αφού και ο ίδιος δεν νιώθει καλά όταν γκρινιάζει, ενώ έμαθε ότι η ευγνωμοσύνη και η θετική σκέψη μπορεί να διώξει τη γκρίνια και να μας φέρει χαρά!
