Η ιδέα του “ψεύτικου κλάματος” βασίζεται σε μια προβληματική υπόθεση ότι εμείς οι γονείς ξέρουμε καλύτερα για το τι συμβαίνει μέσα σε ένα παιδί από το ίδιο το παιδί.
Η έννοια του “ψεύτικου κλάματος” μας ενθαρρύνει να εξετάσουμε τη συμπεριφορά ενός παιδιού και να την επικρίνουμε αντί να εκδηλώσουμε περιέργεια για την συμπεριφορά.
Άποψη κλειδί για να επαναπροσδιορίσουμε την πεποίθηση αυτή: “Δεν υπάρχει ψεύτικο δάκρυ. Όταν το σκέφτομαι έτσι, βλέπω το παιδί μου ως εχθρό και υποθέτω ότι ξέρω τι συμβαίνει στο σώμα του παιδιού μου καλύτερα από εκείνο.
Μια εσωτερική βοηθητική ερώτηση θα ήταν:
Μήπως όταν υπήρξα παιδί οι ενήλικες στη ζωή μου μού φέρονταν με ακριβώς τη ίδια πεποίθηση; Έκαναν συχνά σαν να γνώριζαν τη συναισθηματική μου πραγματικότητα καλύτερα από μένα, σαν να ήταν η λογική τους ανώτερη από το συναίσθημά μου »
Κάθε άνθρωπος ψάχνει να νιώσει ότι τον βλέπουν.
Και όταν δεν συμβαίνει αυτό, όλοι κλιμακώνουμε τις εκφράσεις μας, απελπισμένοι να μας πάρουν στα σοβαρά, ώστε να νιώθουμε πραγματικοί και άξιοι μέσα μας.
Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε έναν φαύλο κύκλο όπου ένα παιδί αρχίζει να κλαίει, ένας γονέας λέει “Σταμάτα να κλαις, δεν έχεις λόγο να κλαις.”
Το παιδί κλαίει και ουρλιάζει περισσότερο, προσπαθώντας τόσο πολύ να το νιώσει ο γονιός του, το οποίο ο γονέας βλέπει ως απόδειξη «δράματος» ή «χειραγώγησης» και από κει και πέρα όλοι αντιλαμβανόμαστε την συνέχεια του κύκλου.
Πώς βγαίνουμε από τον κύκλο; Ξεκινάει από εμάς.
1. Πείτε στον εαυτό σας – σε εκείνο το μέρος σας που το χρειάζεται να το ακούσει – “Είναι πάντα εντάξει να νιώθεις. Είναι πάντα εντάξει να κλαις. Κανείς εκτός από μένα δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα μου.”
2. Φανταστείτε το παιδί σας να κλαίει. Πείτε γεια στη φωνή που το κρίνει με λογική: “Γεια φωνή που λέει ότι κλαίει χωρίς λόγο. Έχεις μάθει να προσεγγίζεις την ευπάθεια με τη λογική. Αυτό πρέπει να λειτούργησε προστατευτικά για εμένα εδώ και χρόνια. Έτσι, σε ευχαριστώ αλλά… Αυτή η φωνή δεν είναι τόσο χρήσιμη τώρα. Χρειάζομαι να ακούσω μια διαφορετική φωνή.
Έχετε πλέον αφήσει χώρο για αυτήν την ιδέα: “Μόνο το παιδί μου ξέρει τι συμβαίνει μέσα του. Όλοι απελευθερώνουμε συναισθήματα σε στιγμές που φαίνεται να μην έχουν νόημα αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών συσσωρεύσεων δύσκολων εμπειριών.
Δουλειά μου ως γονέας είναι να είμαι εκεί για το παιδί μου ενώ έχει αυτά τα συναισθήματα. Αυτό είναι δύσκολο για μένα. Παράλληλα όμως, είμαι κάποιος που μπορεί να κάνει δύσκολα πράγματα.”
Πηγή : @drbeckyatgoodinside
Μετάφραση : Διαπροσωπικές Σχέσεις [ευχαριστούμε θερμά]
