Οι ειδικοί μας το έχουν εξηγήσει πολλές φορές. Για να θέσουμε όρια στα παιδιά, για να εκφράσουμε τα “όχι” μας και τα “ναι”, για να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον για αυτά με κανόνες, πρέπει να είμαστε “σταθεροί”. Η φωνή μας πρέπει να είναι σταθερή, το ύφος μας πρέπει να είναι σταθερό και αμετάκλητο. Να δείχνουμε ότι το εννoούμε. Πώς όμως το καταφέρνουμε αυτό;
Κάποιες φορές έχει πετύχει (ίσως γιατί πραγματικά το εννοούσαμε), αλλά κάποιες άλλες δεν λειτούργησε καθόλου. Αντίθετα το παιδί γέλασε, δεν μας άκουσε, έκανε τα δικά του. Άραγε πως υιοθετούμε αυτό το σταθερό ύφος; Σύμφωνα με γιατρό Siggie Cohen, ειδική αναπτυξιολόγο, σταθερός “δεν σημαίνει φωνάζω, δεν σημαίνει γίνομαι έξαλλος, ότι μιλάω εκνευρισμένα. Σταθερός σημαίνει ότι εγώ, ο γονιός, είμαι υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει. Πρώτα από όλα για τον ίδιο τον εαυτό μου. Δείχνεις ότι έχεις έλεγχο της κατάστασης και πως ελέγχεις τα συναισθήματά σου”.
Όπως προσθέτει, μιλάμε στα παιδιά για όρια με σοβαρότητα: “Είσαι σοβαρός, αλλά όχι κακός. Σοβαρός σημαίνει ότι έχεις αυτοπεποίθηση,είσαι συνεπής, αντιδράς χωρίς αμφιβολία, χωρίς να κάνεις τον άλλο να ντρέπεται, χωρίς να ρίχνεις ευθύνες, ενοχές και χωρίς να ενδίδεις”.
“Οι γονείς πρέπει να μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους, στον ρόλο που έχουν ως γονείς να δημιουργήσουν οι ίδιοι τους κανόνες, παρά τις διαμαρτυρίες των παιδιών ή τα έντονα συναισθήματα που μπορεί τα όρια να τους προκαλέσουν”. Ένα παράδειγμα που δίνει η γιατρός σε σχετική ανάρτησή της στο Instagram είναι: “H απάντησή μου είναι όχι. Το ξέρω ότι δεν σου αρέσει, αλλά δεν θα αλλάξω γνώμη. Το ξέρω ότι αναστατώθηκες. Λυπάμαι. Θα είσαι καλά, όμως”.
Δες την ανάρτηση:
View this post on Instagram
