“Θέλω να δώσω τα πάντα στο παιδί μου” δηλώνουν πολλοί γονείς θέλοντας μέσω της υπερβολής στο λόγο τους να δείξουν την αγάπη τους για εκείνο. Τι γίνεται όμως όταν μια τέτοια φράση αντανακλά την πραγματικότητα; Τι γίνεται όταν όντως προσπαθούμε να προσφέρουμε τα “πάντα” σε ένα παιδί και κάνουμε για εκείνο αυτό που μπορεί (και οφείλει) να κάνει για τον εαυτό του;
✔ Δημιουργούμε μια ψευδή πραγματικότητα
✔ Στερούμε το δικαίωμα στην αυτοεκτίμηση
✔ Καλλιεργούμε την αίσθηση του ανικανοποίητου
✔ Απομακρύνουμε από την έννοια της ευγνωμοσύνης
✔ Ενισχύουμε τον εγωκεντρισμό
✔ Μαθαίνει να μην έχει όρια
✔ Δεν αποκτά ανοχή στην ματαίωση
✔ Το αποκόπτουμε από την εμπειρία των ισότιμων σχέσεων
Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να βλέπουν ότι οι φροντιστές τους ζουν καλά και είναι εξίσου ευτυχισμένοι με εκείνα – καθώς αποτελούν πρότυπο για την ενήλικη ζωή. Χρειάζονται άνευ όρων αποδοχή και όχι άνευ όρων παροχές.
Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην ευτυχία (τους) και τη δυστυχία (τους).
Nάνσυ Ψημενάτου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, επόπτρια Συμβούλων και ιδρύτρια της ΑΜΚΕ «Μαθήματα Ζωής», συγγραφέας
