Παιδί: Κρυώνω…
Γονέας: Όχι, έχει πολλή ζέστη έξω, πώς μπορεί να κρυώνεις;
Το παιδί σκέφτεται: Ω! Οι γονείς μου έχουν πάντα δίκιο. Άρα, το σώμα μου κάνει λάθος. Αυτό που νιώθω ως κρύο είναι λάθος.
Παιδί: Διψάω…
Γονέας: Αλήθεια; Πώς γίνεται αυτό; Ήπιες πολύ νερό πριν από λίγο.
Το παιδί σκέφτεται: Ω, εντάξει! Άρα, αυτό που νιώθω δεν είναι δίψα. Υποτίθεται ότι πίνω νερό μόνο μετά από μεγάλα διαστήματα.
Παιδί: Δεν νυστάζω…
Γονέας: Πώς είναι δυνατόν; Θα έπρεπε να είσαι πολύ κουρασμένος.
Το παιδί σκέφτεται: Ω, εντάξει, οι γονείς μου ξέρουν καλύτερα το σώμα μου. Θα μου πουν πότε πρέπει να κοιμηθώ. Μπορώ να περιμένω να μου το πουν την επόμενη φορά.
Παιδί: Δεν πεινάω…
Γονέας: Τι; Όχι, αποκλείεται, θα έπρεπε να πεινάς!
Το παιδί σκέφτεται: Το σήμα που μου στέλνει το σώμα μου είναι λάθος. Δεν μπορώ να το εμπιστευτώ.
Παιδί: Όχι, θείε. Μην με αγγίζεις!
Γονέας: Έλα, μην είσαι αγενής. Είναι απλώς ένα φιλί.
Το παιδί σκέφτεται: Πρέπει να επιτρέπω στους ανθρώπους να με αγγίζουν για να γίνω αποδεκτός.
Και μετά από πολλά χρόνια, αναρωτιόμαστε γιατί το παιδί έχει μια ανθυγιεινή σχέση με το σώμα του. Ξανά και ξανά αρνούμαστε τα σχόλιά τους από το σώμα τους και μειώνουμε την ικανότητά τους να εμπιστεύονται τον εαυτό τους. Τους λέμε ότι ξέρουμε καλύτερα και τα κάνουμε να το πιστέψουν. Τότε, μια μέρα, θέλουμε να είναι καλοί λήπτες αποφάσεων. Μια μέρα, θέλουμε να έχουν όρια, να λένε ΟΧΙ, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να έχουν σωματική νοημοσύνη. Συγγνώμη. Δεν λειτουργεί έτσι.
Εναλλακτικά, ας δούμε τι μπορούμε να δούμε στις παραπάνω περιπτώσεις:
- Ω! Εντάξει. Είναι πικάντικο για σένα.
- Ω! Εντάξει, κρυώνεις. Εγώ ζεσταίνομαι. Μπορείς να φορέσεις ένα πουλόβερ αν θέλεις.
- Εντάξει. Άσε με να σε βοηθήσω να βάλεις νερό.
- Εντάξει. Δεν κουράστηκες ακόμα. Ας ξαπλώσουμε και ας μιλήσουμε λίγο. Δεν χρειάζεται να κοιμηθείς.
- Εντάξει, δεν πεινάς αυτήν τη στιγμή. Όταν πεινάσεις πες μου.
- Δεν θέλει να τον αγγίζουν. Μπορείς να του στείλεις ένα φιλί.
Απλώς η αποδοχή και η αναγνώριση της αλήθειας του παιδιού μας μπορεί να βοηθήσει. Το σώμα του είναι δικό του. Ας κάνουμε μια παύση πριν αρνηθούμε τις ανάγκες και τα συναισθήματά του την επόμενη φορά. Ας σεβαστούμε την επικοινωνία του, γιατί είναι ένα άτομο άξιο της αποδοχής και του σεβασμού μας.
Το ίδιο περιμένουμε από τους γονείς, τους συντρόφους, τους φίλους και τους συναδέλφους μας.
