Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε περισσότερο κάτι που έχουμε ακούσει οι άλλοι να λένε για εμάς παρά κάτι που μας το λένε απευθείας; Ίσως φοβόμαστε ότι οι άνθρωποι μας “χαιδεύουν τα αυτιά”, δεν θέλουν να μας πληγώσουν ή απλά δεν είναι ειλικρινείς όταν μας μιλούν κοιτώντας μας κατάματα. Έτσι, αν ακούσουμε ότι “ο τάδε είπε στην τάδε ότι είσαι πολύ εργατική” το θεωρούμε αυτόματα ως ειλικρινές.
Το ίδιο παθαίνουν και τα παιδιά. Τους κάνουμε τόσα πολλά κομπλιμέντα που μετά από λίγο ή τα περιμένουν ή δεν τα πιστεύουν ή μας θεωρούν υπερβολικούς. “Επειδή είσαι η μαμά μου το λες” θα πει το παιδί όταν του λες ότι είναι έξυπνο ή ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αν ακούσει, όμως, να λες στην γιαγιά του ή σε μια φίλη σου “ο γιος μου είναι πολύ έξυπνος”, τότε είναι σίγουρος ότι το πιστεύεις κι ίσως το θεωρήσει ως μεγάλο κοπλιμέντο.
Μάριος Μάζαρης – Τα παιδιά παραδειγματίζονται από αυτό που θαυμάζουν
Σύμφωνα με τους ειδικούς, αξιοποιώντας αυτόν τον κανόνα, τα παιδιά μας πρέπει να μας ακούν να λέμε αυτά τα 5 πράγματα σε άλλους ώστε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση αλλά και να πάρουν σωστά παραδείγματα από εμάς:
Να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας
Δεν είναι το ίδιο να λες στο παιδί “όταν έχεις μια ανάγκη να την εκφράζεις” και να μας βλέπουν να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Αν μιλάς με κάποιον φίλο στο τηλέφωνο και πεις “δεν μπορώ να συναντηθούμε γιατί θέλω να ξεκουραστώ σήμερα”, το παιδί θα καταλάβει ότι πρώτα υπολογίζουμε τις ανάγκες μας και τις προτεραιότητές μας και μετά όλα τα άλλα.
Να τους κάνουμε κοπλιμέντα
“Ο Γιώργος προσπαθεί πολύ στο μπάσκετ. Τα έχει πάει πολύ καλά όλη τη χρονιά και κάθε μέρα γίνεται και καλύτερος. Είμαι πολύ περήφανη για εκείνον”. Αν ακούσει το παιδί να το λες σε μια φίλη σου θα νιώσει εκατό φορές καλύτερα από τις στιγμές που του λες “πόσο καλός είσαι στο μπάσκετ”.
Να βρίσκεις λύσεις σε προβλήματα
“Είχα χάσει το πορτοφόλι μου. Κράτησα τη ψυχραιμία μου και τελικά άρχισα να σκέφτομαι που το είχα δει τελευταία φορά. Για κάποιο λόγο το είχα βάλει μέσα στο συρτάρι”, θα σε ακούσει να λες και ίσως σταδιακά αρχίσουν να μειώνονται τα “μαμά που είναι η μπλούζα μου;”!
Να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου
“Εκνευρίστηκα πολύ στη δουλειά σήμερα. Με αδίκησαν. Πήρα μια βαθιά αναπνοή και αποφάσισα να μην φωνάξω. Τελικά το συζήτησα ήρεμα και μου ζήτησαν συγγνώμη”. Τα παιδιά πρέπει να μας βλέπουν να διαχειριζόμαστε τα “δύσκολα” συναισθήματα για να μαθαίνουν πώς να το κάνουν κι αυτά!
Να ζητάμε συγγνώμη
“Δεν είχα δίκιο σήμερα το πρωί που σου φώναξα. Ήταν πολύ άδικο για σένα. Συγγνώμη”, είναι αρκετό για να μάθουν τα παιδιά ότι ακόμα κι αν κάνουμε λάθη μπορούμε να βρούμε τρόπους να επανορθώσουμε, ζητώντας πρώτα συγγνώμη.
Διάβασε επίσης:
