Η συγγραφέας του βιβλίου ‘How to Help Your Children Clean Up their Mental Mess’ και νευροεπιστήμονας, Caroline Leaf, είναι και η ίδια μαμά και γνωρίζει καλά πώς… μερικές φορές οι γονείς λέμε φράσεις στα παιδιά μας που μας έλεγαν και οι δικοί μας γονείς χωρίς να καταλαβαίνουμε πολλές φορές τις ψυχολογικές επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στα παιδιά.
Η ίδια συστήνει στους γονείς να μην τις επαναλαμβάνουμε στα παιδιά καθώς επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία τους και τους δυσκολεύουν στην προσπάθειά τους να επεξεργαστούν και να καταλάβουν το πώς πρέπει να λειτουργούν κι εκείνα όταν γίνουν ενήλικες.
«Είσαι κακό παιδί»
Όταν ένα παιδί ουρλιάζει, έχει τάντρουμ, είναι αγχωμένο, νιώθει απελπισία ή κάποιο αρνητικό συναίσθημα μπορεί να υπερβάλλει στον τρόπο που εκφράζεται. Δεν είναι όμως «κακό παιδί» ούτε δύσκολο. Απλά προσπαθεί να το διαχειριστεί. Κι αν δεν το βοηθήσουμε να μάθει πώς μπορεί να αντιμετωπίσει μια δυσκολία και πώς αργότερα μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του, τότε δεν το βοηθάμε να γίνουν αυτόνομος ενήλικας. Αντίθετα αν πούμε «είσαι κακό παιδί» δημιουργούμε ντροπή και προσθέτουμε στο πρόβλημα!
«Είσαι υπερβολικός»/ «Υπερβάλλεις τώρα»
Ακόμα κι αν έχει άδικο, ακόμα κι αν δεν συμφωνείς ή όντως υπερβάλλει, δεν είναι ποτέ καλή ιδέα να υποτιμάμε το συναίσθημα του άλλου πόσω μάλλον του παιδιού μας. Όταν ένα παιδί υπερβάλλει καλό είναι να του δείξουμε με την ψυχραιμία μας πώς μπορεί και το ίδιο να ελέγξει τα συναισθήματά του.
«Δεν είναι τίποτα. Θα περάσει»
Όταν χτυπάει, όταν είναι στεναχωρημένο, όταν κάτι δεν έγινε όπως περίμενε, συνήθως λέμε «θα περάσει ή θα το ξεπεράσεις», γιατί θέλουμε να ηρεμήσουμε το παιδί. Όμως λέγοντας κάτι τέτοιο υποτιμάμε αυτό που βιώνει και δεν δείχνουμε κατανόηση. Αυτό που χρειάζεται είναι αναγνώριση του συναισθήματός του και στήριξη για να το ξεπεράσει. Ως γονείς πρέπει να δείχνουμε ότι μπορεί να νιώσει ό,τι νιώθει και να διδάσκουμε τι σημαίνει ενσυναίσθηση.
«Μην κλαις»
Το κλάμα είναι ένας μηχανισμός που μας βοηθά να διαχειριστούμε όλη αυτή την ενέργεια που κατακλύζει το μυαλό μας και το σώμα μας. Είναι ένα ξέσπασμα απαραίτητο για να εμποδίσει την καταπίεση των συναισθημάτων και να μας χαλαρώσει. Αντί να πούμε λοιπόν «μην κλαις», μπορούμε να αγκαλιάσουμε το παιδί και να το στηρίξουμε. Όταν ηρεμήσει μπορούμε να πάμε μια βόλτα για να μιλήσουμε πιο ανοιχτά.
«Επειδή το λέω εγώ!»
Το έχουμε ακούσει οι περισσότερο και το λέμε και στα παιδιά μας όταν μας αντιμιλούν ή όταν μας ρωτούν γιατί θέσαμε κάποιο όριο. Καλό είναι όταν θέτουμε όρια πάντα να επιχειρηματολογούμε στο παιδί γιατί έχει μπει κάποιος κανόνες ώστε να μην μπερδευτεί. Διαφορετικά, θα νιώσει ανασφάλεια αφού το ‘επειδή το λέω εγώ’ ακούγεται περισσότερο ως εντολή και λιγότερο ως ένας κανόνας που οφείλει να ακολουθήσει για τη δική του ασφάλεια.
