Η Σάντυ Κουτσοσταμάτη σού αναλύει πώς άθελά μας τους περνάμε διαφορετικά μηνύματα
Όσο μεγαλώνουν οι μικρές συνειδητοποιώ το πόσο πολύ αντιλαμβάνονται τα πάντα, παρατηρούν ακόμη και όταν νομίζουμε ότι δεν το κάνουν και εισπράττουν ό,τι αισθανόμαστε ανά πάσα στιγμή.Ωστόσο, τα παιδιά επεξεργάζονται τις πληροφορίες μέσα από το δικό τους φίλτρο. Πολλές φορές, άθελά μας τους περνάμε διαφορετικά μηνύματα από εκείνα που επιδιώκουμε.
1. Σταμάτα να κλαις. Μπράβο! Καλό παιδί!
Το παιδί σκέφτεται: Aν κλαίω είμαι κακός/ια. Άρα είμαι κακός/ια (γιατί σίγουρα κάποια στιγμή θα θελήσει να κλάψει για κάτι).
Το πιθανότερο είναι να καταπιέζει το συναίσθημά του ή να το κρύβει όταν για παράδειγμα έγινε κάτι στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο και το έκανε να κλάψει.
Πώς να αντιδρούμε: Αφουγκραζόμαστε το κλάμα του παιδιού. Σίγουρα έχει έναν σοβαρό λόγο για να κλαίει. Δείχνουμε ότι είμαστε εκεί για εκείνο και ότι το καταλαβαίνουμε. Προσπαθούμε να καταλάβουμε το γιατί κλαίει και δείχνουμε κατανόηση στα συναισθήματά του. Σε καμία περίπτωση δεν πάμε να σταματήσουμε το κλάμα του.
2.Που χτύπησες; Θα το κάνω «ντα»
Το παιδί καταλαβαίνει: Ό,τι δεν μου αρέσει το χτυπάω. Άρα δεν είναι κακό να χτυπάμε.
Έτσι, μην απορήσεις όταν το παιδί θα αρχίσει να χτυπάει κι εσένα την ίδια αν του πεις κάτι που δεν θα του αρέσει. Αν τελικά σε χτυπήσει και προσπαθήσεις να του δείξεις ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, το παιδί λαμβάνει ένα μπερδεμένο μήνυμα. Δηλαδή βλέπει τον ίδιο άνθρωπο να του λέει δυο διαφορετικά πράγματα, αντίθετα μεταξύ τους. Αυτό του δημιουργεί σύγχυση και ανασφάλεια. Τα μπερδεμένα, διπλά μηνύματα συνδέονται με την εμφάνιση πολλών ψυχικών διαταραχών στο μέλλον.
Πώς να αντιδρούμε: Μπορούμε όταν θα χτυπήσει απλά να πούμε «Δεν πειράζει» ή «Δεν πειράζει, καταλαβαίνω τον πόνο σου. Την επόμενη φορά μπορείς να προσέξεις πιο πολύ» Ή απλά να αγκαλιάσουμε το παιδί και να το φιλήσουμε.
3. Μπράβο! Καλό παιδί!
Το παιδί καταλαβαίνει: Δηλαδή, αν δεν κάνω αυτό που μου λέει είμαι κακό παιδί.
Ωστόσο, σίγουρα το «κακός» το ακούει από εσένα να το χρησιμοποιείς για να χαρακτηρίσεις κάτι πραγματικά κακό. Έτσι, όταν δεν κάνει αυτό που του ζητάς νιώθει άσχημα για τον εαυτό του και όχι για την συμπεριφορά του. Έτσι, σκέφτεται πως είναι κακό παιδί όποτε δεν κάνει αυτό που θέλει η μαμά. Επειδή σίγουρα θα έρθουν στιγμές που δεν θα θέλει να υπακούσει τη μαμά ή τον μπαμπά, τότε θα σκέφτεται πως είναι κακός. Αν αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση, υπάρχει ο κίνδυνος να πληγώσουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού.
Πώς να αντιδρούμε: Όταν κάνει κάτι όμορφο ή σωστό χρειάζεται να είμαστε συγκεκριμένοι. «Τι όμορφη ζωγραφιά που έκανες!» ή «Μου άρεσε που έκανες τόση υπομονή σήμερα στο εμπορικό κέντρο και περίμενες στην σειρά»» «Μπράβο που μίλησες χαμηλόφωνα όταν ήθελες να μου ζητήσεις νερό»
4. Τι θέλεις να κάνουμε μετά;
Το παιδί σκέφτεται: Τι πρέπει άραγε να απαντήσω; Ποιο είναι το σωστό; Γιατί με ρωτάει; Η ίδια δεν ξέρει; Εγώ είμαι αυτός/η που αποφασίζω.
Όταν το παιδί νιώθει ότι έχει εκείνο την εξουσία αναπτύσσει έναν ψευτοδυναμισμό. Το αίσθημα ότι μπορεί να κάνει ό, τι θέλει, κάτι που δεν θα μείνει μόνο για την στιγμή που θα το ρωτήσετε, αλλά θα είναι μια γενική του αίσθηση. Έτσι, αν μια στάση είναι γενικευμένη, μπορεί να δυσκολεύεστε να θέσετε τα όρια, που είναι απαραίτητα για την υγιή ανάπτυξή του.
Επίσης, το παιδί μπερδεύεται όταν έχει πολλές επιλογές και νιώθει ανασφάλεια.
Τι να του λες: Να του ανακοινώνεις την επόμενη δραστηριότητά του με τόνο σίγουρο, ήρεμο και ευχάριστο. Όσο μεγαλώνει το παιδί, μπορείς να του δίνεις επιλογές, τις οποίες όμως θα έχεις αποφασίσει εσύ
5. Αν το ξανακάνεις η μαμά θα κλαίει (ή θα στεναχωρηθεί)
Το παιδί καταλαβαίνει: Κάνω την μαμά να κλαίει. Έχω την δύναμη να στεναχωρώ τη μαμά. Άρα όταν η μαμά θα είναι στεναχωρημένη, μάλλον θα έχω φταίξει εγώ.
Επειδή τα παιδιά δεν μπορούν να διαχειρίζονται τις παρορμήσεις τους και σίγουρα δεν ξέρουν ακόμη να διαχωρίσουν το σωστό από το λάθος, σίγουρα όλο και κάτι θα κάνει το παιδί που δεν θα πρέπει. Άρα έτσι, το κάνουμε να σκέφτεται ότι στεναχωρεί τη μαμά ή τον μπαμπά του.
Το ζήτημα δεν είναι να επιβάλλουμε πειθαρχία στα παιδιά έχοντας την αίσθηση ότι το κάνουν για εμάς. Τα παιδιά δεν πρέπει να σκέφτονται τους γονείς τους! Πρέπει να γίνεται το ανάποδο! Επίσης, οι γονείς πρέπει να μαθαίνουν στα παιδιά να σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους. Έτσι θα αναπτύσσουν υγιής προσωπικότητες.
Επίσης, τα παιδιά δεν πρέπει να λυπούνται, να προβληματίζονται και να στεναχωριούνται για τους γονείς. Έχουν ήδη πολλά να διαχειριστούν: To μεγάλωμά τους!
Έχω δει πολλούς ενήλικες που ως παιδιά ήταν πιο ώριμα από την ηλικία τους έχοντας την ευθύνη να σκέφτονται για τους γονείς τους, που τελικά έμειναν συναισθηματικά ανώριμοι (Το σύνδρομο του Πήτερ Πάν/γονεϊκό παιδί).
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
