Δεν είναι ασυνήθιστο κορίτσια υπέρβαρα να προέρχονται από μια κακή σχέση με τη μητέρα.
Πρόκειται για μια ασυνείδητη αντίδραση στο θυμό που αισθάνονται γι’ αυτή τη μαμά, που δεν τα αγαπάει όπως λαχταρούν ν’ αγαπηθούν, που δεν τα δέχεται όπως είναι, που τους θέτει όρους για την αποδοχή τους. Που δεν τα χαϊδεύει, δεν τα καμαρώνει για να σωθούν από τις μειονεξίες της προεφηβείας, της πρώτης κοινωνικοποίησης.
Αφήνονται να παχύνουν είτε γιατί θέλουν να τιμωρήσουν τον εαυτό τους, που δεν είναι άξιος να κερδίσει ούτε καν τη δεδομένη μητρική στοργή, είτε γιατί εκδικούνται πάνω τους τη μαμά που δεν τα αναγνωρίζει, που δεν είναι μια μαμά σωστή.
Είναι κοινή παγίδα να επιθυμούμε να εκπληρώσουμε μια άδικη κατηγορία προς το πρόσωπό μας. Να κάνουμε όντως εκείνο που άδικα μας κατηγορούν ότι κάνουμε.
Η κόρη που η μαμά της δεν της δείχνει τρυφερότητα και αποδοχή, που της δηλώνει με τον τρόπο της ότι ντρέπεται για την εμφάνισή της, πληγώνεται βαριά. Μια και η μαμά της δεν την καμαρώνει, απελπίζεται ολοκληρωτικά. Ο πρώτος και μέγιστος, ίσως και τελευταίος κριτής μας για το ποιος είμαστε, πώς φαινόμαστε, είναι η μάνα μας.
Έτσι λοιπόν η κοπέλα, όχι μόνο δε βρίσκει το κουράγιο για να αδυνατίσει, να φροντίσει την όψη της, αλλά, θυμωμένη με τη μητέρα, επιθυμεί πια να της προσφέρει μια κόρη όλο και πιο άσχημη. Να την κάνει να αισθάνεται ακόμη πιο δυσάρεστα για το παιδί που έχει. Δεν μπορεί να τη χτυπήσει καταπρόσωπο, μπορεί όμως να χτυπήσει τον εαυτό της. Παίρνει πάνω της την καταστροφή.
Πολλές από τις αυτοκαταστροφικές τάσεις των εφήβων κρύβουν εκδίκηση προς έναν αρνητικό γονιό που τους πληγώνει, που δεν τους θαύμασε, δεν τους χάρισε όσα μπράβο χρειάζεται το παιδικό φιλότιμο για να ανθίσει, που δεν τα παρηγόρησε στον δύσκολο δρόμο της ενηλικίωσης. Το παιδί αισθάνεται πόσο ο γονιός του εξαρτά την κοινωνική εικόνα του από το τι παιδί έχει κάνει, πώς φαίνεται, τι μορφή έχει. Τον τιμωρεί λοιπόν πάνω σ’ αυτό ακριβώς.
Όσο η μητέρα μαλώνει ή ειρωνεύεται την κόρη για τα κιλά της, η κόρη θα παχαίνει περισσότερο. Η αναγνώριση του γονιού είναι το πολυτιμότερο έπαθλο. Αν δεν το λάβεις στον καιρό του, θα διψάς μια ζωή για την έγκριση, θα αισθάνεσαι διαρκώς ανεπαρκής, ανάξιος, θα χρειάζεται ένα θαύμα ή πολλή εσωτερική και πνευματική εργασία για να λυτρωθείς απ’ την πρωτογενή μείωση που σαν δόκανο άρπαξε κάποτε το πόδι σου στους πρώτους δειλούς βηματισμούς σου.
Πρόκειται για τα παιδιά που έχουν τάση για εξάρτηση. Κάθε σημαντικό πρόσωπο της ζωής τους στο μέλλον θα τείνουν να το εκλαμβάνουν ως γονέα, ενώ τον εαυτό τους ως ανήλικο παιδάκι. Γι’ αυτό και ο πόνος, ο θυμός και η ποινή μιας μη αποδεκτής από τη μαμά κόρης έχει τόση δυναμική. Θα θυσιάσει την ομορφιά της γι’ αυτό.
Τα όσα στενόχωρα είπαμε εδώ για τη σχέση μητέρας και κόρης, σχέση αποτυχημένη που οδηγεί το παιδί στην, διά της αυτοκαταστροφής, τιμωρία της μητέρας του, μπορούν να συμβούν και σε έναν αποτυχημένο γάμο.
Η γυναίκα ή ο άντρας που δεν αισθάνεται επιθυμητός από το ταίρι του, που δε βοηθιέται να αγαπήσει και να αγκαλιάσει τον εαυτό του όπως είναι ο στόχος κάθε αγαπητικής σχέσης, θα καλλιεργήσει την τάση είτε να φύγει είτε να μείνει και να τιμωρεί.
Η απόρριψη του έρωτα ίσως είναι το ίδιο επώδυνη όσο και η απόρριψη απ’ το γονιό. Οι τιμωρίες που εφευρίσκει η απογοήτευση, η ματαίωση και ο θυμός της ματαίωσης είναι επιτακτικότερες ακόμη και από την ίδια τη σωτηρία μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα» της Μάρως Βαμβουνάκη – εκδ. Ψυχογιός
