Οι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Από εκεί και πέρα παίζει ρόλο και η “πάστα” του παιδιού. Γι’αυτόν τον λόγο κανένας γονιός δεν μπορεί να οικειοποιηθεί όλα τα εύσημα ή να κατηγορηθεί για λάθη γι’αυτό που θα καταλήξουν να γίνουν τα παιδιά τους ως ενήλικες. Επομένως, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει πλήρης συσχετισμός ανάμεσα στις μεθόδους που ακολούθησαν οι γονείς, κατά τα πρώτα χρόνια της ανατροφής των παιδιών τους, και την κατάληξη των παιδιών. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια επιστημονικά συμπεράσματα που αποδεικνύουν πως, ως ένα σημείο φυσικά, και οι γονείς παίζουν σημαντικό ρόλο στον αυριανό ενήλικα που θα “βγάλουν” στον κόσμο. Σύμφωνα με έρευνες, λοιπόν, οι γονείς που έχουν ακολουθήσει τη μέθοδο Attachment Parenting έχουν “βγάλει” παιδιά με αναπτυγμένα τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
1. Νοιάζονται.
Τα συγκεκριμένα παιδιά είναι άτομα που έχουν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Κι αυτό γιατί από μικρά λάμβαναν φροντίδα, προσφορά και αγάπη από τις οικογένειές τους. Με λίγα λόγια ικανοποιούνταν οι ανάγκες τους. Αυτό το “δόσιμο” που πήραν από την οικογένειά τους διαμόρφωσε την προσωπικότητα αυτών των παιδιών που ενδιαφέρονται για τα συναισθήματα των άλλων. Νοιάζονται για τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις τους και αισθάνονται άσχημα όταν δεν φέρονται με καλοσύνη.
2. Είναι ευσπλαχνικά.
Για να δεις πως λειτουργούν αυτά τα παιδιά, αρκεί να τα τα παρατηρήσεις όταν παίζουν. Δεν έχουν πρόβλημα να μοιραστούν πράγματα. Στα ομαδικά παιχνίδια ακολουθούν τον δρόμο της δικαιοσύνης και νοιάζονται για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των φίλων τους, καθώς αυτή είναι η κοσμοθεωρία με την οποία μεγάλωσαν στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Τα παιδιά αυτά έχουν ανατραφεί με έντονη την αίσθηση του σωστού και του δίκαιου. Γι’αυτό, όταν αντιλαμβάνονται ότι αυτό τείνει να παραβιαστεί, κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να αποκαταστήσουν την ισορροπία.
Ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τα συναισθήματα των άλλων και γι’ αυτό όταν αισθάνεται κάποιος άσχημα, νιώθουν και αυτά άσχημα και κάνουν ό,τι μπορούν για να παρηγορήσουν.
«Μην κλαις, μαμά, θα σε βοηθήσω εγώ» ή «Μην ανησυχείς, μπαμπά, σ’ αγαπώ» είναι αυτά που λένε συνήθως στους γονείς τους, όταν τους βλέπουν να υποφέρουν. Το να αντικρίζεις ένα 3χρονο παιδάκι να αντιμετωπίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο έναν ενήλικα είναι μια από τις πιο πολύτιμες ανταμοιβές που θα μπορούσε να περιμένει κανείς. Και είναι γεγονός πως τα λόγια κανενός ειδικού δεν θα μπορούσαν ποτέ να συγκριθούν σε δύναμη με αυτά που πηγάζουν αβίαστα απ’ την καρδιά ενός ευαίσθητου παιδιού.
3. Διατηρούν δεσμούς.
Τα παιδιά του AP έχουν μάθει να δένονται με ανθρώπους και όχι με πράγματα. Είναι άτομα που τους αρέσουν οι αγκαλιές, τα χάδια και κάθε έκφραση τρυφερότητας γιατί έτσι μεγάλωσαν. Γι’ αυτό και είναι τρυφεροί φίλοι και δημιουργούν σταθερούς και ζεστούς δεσμούς με τους άλλους. Το μωρό του attachment parenting είναι δύσκολο να μην γίνει ένα παιδί που θα συνάπτει στενές φιλίες με συνομηλίκους του και στη συνέχεια ενήλικας που δε θα φοβάται την οικειότητα με τον/την σύντροφο του/της όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά θα την απολαμβάνει. Τα παιδιά αυτά κυνηγούν το “βάθος” στις σχέσεις και είναι φτιαγμένα για να δημιουργούν δεσμούς στοργής καθώς έχουν μάθει να δίνουν και να παίρνουν αγάπη.
4. Είναι προσεχτικά.
Τα παιδιά του attachment parenting έχουν λιγότερες πιθανότητες να κάνουν “παράτολμες πράξεις” που θα τα θέσουν σε κίνδυνο. Μεγαλωμένα μέσα στην ασφάλεια του δεσίματος με τους γονείς έχουν επίγνωση των δυνατοτήτων τους. Είναι πιο οργανωτικά και ελέγχουν την παρορμητικότητά τους καθώς σκέφτονται πριν πράξουν. Το πολύτιμο αυτό εργαλείο σε συνδυασμό με την γνώση του τι είναι “σωστό” που αναφέραμε παραπάνω, τα οπλίζει με σύνεση που τα αποτρέπει από το να “βουτάνε” σε επικίνδυνες πράξεις που απειλούν την ψυχική και σωματική ακεραιότητά τους. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν συσσωρευμένο θυμό μέσα τους. Και όλοι ξέρουμε πως ο θυμός, κάνει το παιδί (όπως και τον ενήλικα άλλωστε) ν’αψηφά τη λογική και ν’ακολουθεί επικίνδυνους δρόμους.
5. Έχουν αυτοπεποίθηση.
Τα παιδιά αυτά έχουν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι ένα μέρος ασφάλειας, ζεστασιάς και ανταπόκρισης. Η συγκεκριμένη πεποίθηση τα οπλίζει με σιγουριά και αυτοπεποίθηση καθώς η εμπιστοσύνη που έχουν στα άτομα που τους φροντίζουν μεταφράζεται και σε εμπιστοσύνη στον ίδιο τους τον εαυτό. Έτσι συνέβη και με τον γιο μου. Ήταν στιγμές που φοβόμουν ότι δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από την αγκαλιά μου. Όταν όμως έκλεισε τα δυο του χρόνια έλεγε μόνος του “θα το κάνω εγώ”. Φαντάζομαι πως αρκετές μαμάδες τρομάζουν με το άκουσμα της φράσης: “Θα το κάνω εγώ”, γιατί ένα μικρό παιδί θέλει 3 φορές περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσει κάτι, έστω μικρό και ασήμαντο. Όμως, για μια μαμά που επέμεινε στη μέθοδο attachment parenting μια τέτοια φράση φέρνει τεράστια χαρά.
Λίγα λόγια για τους γόνεις που εφαρμόζουν τη μέθοδο Attachment Parenting
Το βασικό στοιχείο των γονιών αυτών ήταν ότι πάντα χρησιμοποιούσαν σαν βαρόμετρο τους εαυτούς τους και το παιδί τους και όχι τις “συμβουλές” και τις προτιμήσεις των οικείων τους, των συγγενών τους και της γειτονιάς. Είχαν αυτοπεποίθηση και πατώντας πάνω στις αρχές του AP διαμόρφωσαν ένα δικό τους στυλ. Αυτό δηλαδή που “κούμπωνε” στην ιδιοσυγκρασία τους και στο τρόπο ζωής τους. Εγώ, ως ειδικός τους πρότεινα να αξιολογούν τακτικά την μέθοδο και να διακρίνουν μόνοι τους τι φέρνει θετικά αποτελέσματα και τί όχι ώστε να κάνουν τις ανάλογες διορθώσεις όπου χρειάζεται.
Γιατί τίποτα δεν είναι απόλυτο και η αποτελεσματικότητα είναι διαφορετική από περίοδο σε περίοδο.
Για παράδειγμα, κάποια μωρά στην αρχή κοιμόντουσαν πιο ήρεμα δίπλα στους γονείς τους, αργότερα όμως παρουσίαζαν ανησυχία. Αυτό έδειχνε πως έπρεπε να γίνουν κάποιες διορθώσεις στον συγκεκριμένο τομέα. Από την άλλη, άλλα μωρά στην αρχή κοιμόντουσαν καλύτερα μόνα τους. Άλλα μετά από κάποιους μήνες ήθελαν να κοιμούνται με τους γονείς τους. Οι γονείς αυτοί, όπως είπαμε και στην αρχή, χρησιμοποιούσαν σαν βαρόμετρο τους εαυτούς τους και το μωρό τους, ώστε να καταλήξουν στο πως διαχειριστούν το θέμα του ύπνου για παράδειγμα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που ενδεχομένως αντιμετώπισαν και τελικά όλα πήγαν καλά.
Απόδοση Έλενα Θάνου
