Αστροφυσικός, συγγραφέας και επικοινωνιολόγος της επιστήμης, ο Neil deGrasse Tyson εξηγεί πως να μεγαλώσουμε παιδιά, που θα γίνουν οι άνθρωποι που θα ταρακουνήσουν τον κόσμο του μέλλοντος.
Interview: Tom Bilyeu from Impact Theory See less
Τα παιδιά είναι πηγές χάους και αναστάτωσης.
Ξεπεράστε το.
Ήμουν στο central park και είχε βρέξει οπότε υπήρχαν λακκούβες με νερό σε κάποια από τα μονοπάτια. Είδα μία γυναίκα να περπατάει με το παιδί της – το οποίο φορούσε γαλότσες και αδιάβροχο – και υπήρχε μία μεγάλη ζουμερή λασπερή λακκούβα με νερό ακριβώς μπροστά τους. Σκέφτομαι «Σε παρακαλώ άσε το παιδί να πηδήξει στη λακκούβα, το ξέρεις ότι το παιδί θέλει να πηδήξει στη λακκούβα!»
Το παιδί είναι τριών ή τεσσάρων.
Και τι κάνει η μητέρα;
Πηγαίνει το παιδί γύρω-γύρω από τη λακκούβα για να μην χοροπηδήσει μέσα. Εκείνη τη στιγμή αυτό, η επιθυμία του παιδιού, ήταν ένα κομματάκι περιέργειας το οποίο εξολοθρεύτηκε. Πάει.
Τα παιδιά είναι πηγές χάους και αναστάτωσης.
Ξεπεράστε το.
Από πού έρχεται η αναστάτωση;
Είναι επειδή πειραματίζονται με το περιβάλλον τους. Όλα είναι καινούργια για αυτά. Όλα. Εκτοξεύεις το νερό, υπάρχει λάσπη, έχει πλάκα, μπορείς να εξερευνήσεις την αιτία και το αποτέλεσμα μιας δύναμης – μιας κάθετης δύναμης η οποία εξασκείται πάνω σε ένα υγρό!
Δεν κάνεις παιδιά με την πρόθεση να διατηρήσεις ένα καθαρό σπίτι.
Αυτά τα δύο δεν είναι δύο στόχοι οι οποίοι συνάδουν.
Οι άνθρωποι ρωτάνε πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους · ρωτάνε για παιδεία/εκπαίδευση…
Οπότε μπορώ απλά να σας πω ότι αυτό που πρέπει να αλλάξουμε με τα παιδιά μας είναι το να υποστηρίξουμε την περιέργεια τους (με την προϋπόθεση ότι δεν θα τα βλάψει). Αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κουραστούμε περισσότερο, τότε εγώ θα κουραζόμουν περισσότερο.
Από την άλλη μεριά το σχολείο θα έπρεπε, κατ’ ελάχιστο, να φροντίζει να διατηρηθεί αυτή η περιέργεια μέσα μας.
Όταν κατεβαίνουμε από τα σκαλοπάτια του σχολείου για τελευταία φορά, την τελευταία μέρα του σχολείου, θα έπρεπε να είμαστε στενοχωρημένοι που το σχολείο τελείωσε, όχι χαρούμενοι. Θα έπρεπε να σκεφτόμαστε: «ωχ, τώρα πρέπει να περάσουν δυο-τρεις μήνες που δεν θα μάθω τίποτα;»
Το γεγονός ότι είμαστε χαρούμενοι που το σχολείο τελειώνει, σημαίνει ότι κάτι δεν λειτουργεί εκεί μέσα, ότι δεν απολαμβάνουμε τη διαδικασία μάθησης.
Αν ήταν εδώ ο Αϊνστάιν θα μιλούσαμε μαζί του για ώρες και ώρες και ώρες και ξέρετε ποια ερώτηση δεν θα έβγαινε ποτέ από το στόμα του;
«Σε ποιο κολέγιο πήγες; Θέλω να πάω και εγώ στο ίδιο κολέγιο».
Στοιχηματίζω ότι όποιος έχει κάτσει και στην καρέκλα που κάθομαι τώρα εγώ, δεν έχει κάτσει εξαιτίας του κολεγίου στο οποίο πήγε, έχει κάτσει εξαιτίας της δικιάς του πρωτοβουλίας, της δικιάς του φιλοδοξίας και της δικιάς του περιέργειας.
Αυτό δεν διδάσκεται στο σχολείο. Δυστυχώς.
Στο σχολείο σε βλέπουν σαν ένα άδειο δοχείο στο οποίο θα ρίξουν τις πληροφορίες, θα σε τεστάρουν, θα πάρεις ένα μεγάλο βαθμό και θα σε επαινέσουν.
Είναι, αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι πάνε τον κόσμο μπροστά; Δεν νομίζω.
Οπότε μπορώ απλά να σας πω, ότι αυτό που πρέπει να αλλάξει, η δικιά σας η αποστολή, έχει λιγότερο να κάνει με το να προκαλέσετε την περιέργεια στα παιδιά σας και πολύ περισσότερο με το να διασφαλίσετε ότι δεν θα εξολοθρεύσετε αυτή που υπάρχει ήδη.
Η αποστολή σας ως γονείς είναι να διατηρήσουν τα παιδιά σας αυτήν την περιέργεια μέσα στα ταραχώδη χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Τι είναι εξάλλου ένας ενήλικας επιστήμονας, παρά ένα παιδί το οποίο δεν έχασε ποτέ την περιέργειά του;
Μετάφραση για το βίντεο του Neil deGrasse Tyson – How NOT To Raise Your Children (η μετάφραση έγινε από την Danai Rose-Lee για την ομάδα Ενσυναίσθηση, Ευχαριστούμε!)
