Είμαστε θεατές σε μια τραγωδία και οι λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν τη θλίψη, την οργή και την απογοήτευση που νιώθω.
Πενθώ κι εγώ μαζί με όλους τους Έλληνες και απλά αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορεί άνθρωποι να σχεδίασαν επίτηδες μια τέτοια φρίκη.
Ξέρουμε πού να ψάξουμε εάν θέλουμε να βοηθήσουμε. Ξέρουμε τι να κάνουμε. Εγώ προσωπικά θέλησα να γράψω και ένα έκτακτο άρθρο για το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα τραυματικό γεγονός αλλά και πώς πρέπει να μιλάμε στα παιδιά, καθώς είναι πολύ ευαίσθητα σε φοβίες και άγχος.
Πώς να ξεπεράσουμε το τραύμα
- Μετά από ένα τραυματικό γεγονός οι άνθρωποι αισθανόμαστε σοκ. Νιώθουμε μούδιασμα και αποστασιοποίηση από τα γεγονότα.
- Μετά το σοκ έρχεται η άρνηση. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι συνέβη το τραγικό γεγονός. Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι το άτομο που περνά την φάση της άρνησης είναι πολύ δυνατό ή ότι δε νοιάζεται ή ότι το ξεπέρασε.
- Μετά την άρνηση, σειρά έχουν άλλα συναισθήματα όπως ο φόβος, το αίσθημα της αβοηθησίας, ο θυμός, οι ενοχές, η λύπη και η ντροπή.
- Κάποια στιγμή έρχεται το συναίσθημα της ελπίδας και της ανακούφισης. Εβδομάδες μετά το τραυματικό γεγονός, το άτομο βιώνει ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως:
-Αυπνία
-Κούραση
-Εφιάλτες
-Έλλειψη συγκέντρωσης
-Δυσκολία στη μνήμη
-Πονοκεφάλους
-Ταχυκαρδία
-Αλλαγές στην όρεξη για φαγητό
-Δε μπορεί να σκεφτεί καθαρά
-Αλλαγές στην επιθυμία για κοινωνική συναναστροφή
Πώς αντιμετωπίζεται το τραύμα;
- Δώσε χρόνο στον εαυτό σου
- Αντιμετώπισε την πραγματικότητα. Καλύτερα να μάθεις τι ακριβώς συνέβη παρά να αναρωτιέσαι τι έγινε.
- Να βρίσκεσαι με άλλους επιζήσαντες . θα σε βοηθήσει να βρίσκεσαι με άλλους ανθρώπους που έχουν περάσει το ίδιο με εσένα.
- Ζήτησε βοήθεια από τα κοντινά σου πρόσωπα.
- Συζήτησε με τα κοντινά σου πρόσωπα σιγά σιγά όσα έζησες και αυτά που σκέφτεσαι. Μπορεί αρχικά να μην ξέρουν τι να πουν, όμως μόνο που θα είναι εκεί για εσένα και θα νιώθεις το ενδιαφέρον και τη συμπαράστασή τους, αρκεί. Μην ανησυχείς. Ίσως, κλάψεις, ίσως τρέμεις. Είναι φυσιολογικό και βοηθάει.
- Λάβε μέρος σε «κανονικές» καθημερινές δραστηριότητες. Αυτό είναι ένα μέρος της θεραπευτικής σου διαδικασίας.
- Δημιούργησε μια ρουτίνα. Προσπάθησε να τρως στην ώρα σου και να κάνεις κάποιου είδους άσκηση.
- Συνήθως, τα άτομα μετά από τραύμα, έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμπλακούν σε κάποιο ατύχημα. Χρειάζεται να προσέχεις και στο σπίτι και όσο οδηγείς.
- Να επισκεφτείς ειδικό από τη στιγμή που δυσκολεύεσαι πολύ να ξεπεράσεις τα στάδια, να μοιραστείς τα συναισθήματά σου, βλέπεις ότι μετά από έξι εβδομάδες δεν έχεις επιστρέψει σε μια κανονική ρουτίνα, αποφεύγεις τους ανθρώπους και τις κοινωνικές συναναστροφές, εμπλέκεσαι σε ατυχήματα ή πίνεις, καπνίζεις πολύ ή κάνεις χρήση ουσιών.
Πώς να μιλάμε στα παιδιά μας για τα τραγικά γεγονότα
Ένα παιδί δεν έχει τη γνωστική ωριμότητα να επεξεργαστεί τις πληροφορίες με τον ίδιο τρόπο που θα το κάνουμε εμείς οι ενήλικες. Έτσι, όταν εκτίθενται σε αφηγήσεις που αφορούν καταστροφικά γεγονότα, καθίστανται ιδιαίτερα ευάλωτα σε εμφάνιση γενικευμένου άγχους, φοβιών αλλά και συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες.
- Απαντήστε στο παιδί μόνο σε ό,τι σας ρωτάει. Για να μη ρωτάει περισσότερα σημαίνει ότι δεν είναι έτοιμο να τα μάθει.
- Προσπαθήστε να ελέγξετε και να περιορίσετε την παρακολούθηση των τραγικών γεγονότων μέσω των ΜΜΕ και του διαδικτύου.
- Μη μιλάτε για τα γεγονότα σα να μην υπάρχουν μπροστά παιδιά. Να θυμάστε ότι ακούν όλες τις συζητήσεις σας.
- Μην τους πείτε ψέματα, ότι δηλαδή δεν έπιασε φωτιά, αλλά να εστιάσετε σε ότι θα τους δημιουργήσει αίσθημα ασφάλειας, ηρεμίας και αισιοδοξίας. Δηλαδή, πείτε τους ότι οι πυροσβέστες έχουν πάει να βοηθήσουν και να σβήσουν τη φωτιά αλλά και γιατροί είναι κοντά σε όποιον το χρειάζεται.
- Αφουγκράσου τις ανάγκες του παιδιού. Άκουσε τι θέλει να μάθει, τι το ανησυχεί, τι έχει στο μυαλό του. Μην σπεύσεις να του πεις αυτά που νιώθεις εσύ. Άκουσέ το και κάνε το να νιώθει άνετα με το να σε ρωτάει όποτε θέλει ό,τι θέλει.
- Προσπάθησε να ελέγξεις τα δικά σου συναισθήματα πόνου, φόβου ή θυμού. Τα παιδιά χρειάζονται να βλέπουν από εσένα ψυχραιμία, αισιοδοξία και ηρεμία.
Μην αλλάξεις την καθημερινότητα του παιδιού. Διατήρησε τη ρουτίνα του όσο το δυνατόν περισσότερο. - Άφησέ το να κλάψει εάν το νιώθει, αν εκφραστεί όπως θέλει. Μην ενοχοποιείς τα συναισθήματά του. δείξε του ότι είσαι εκεί για εκείνο, και ότι όλα θα περάσουν.
Εύχομαι δύναμη σε όλους.
Σάντυ Κουτσοσταμάτη, missbloom.gr
