Ας ξεκινήσω με μια εξομολόγηση: Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ήμουν η «κακιά» της υπόθεσης. Η αυστηρή μαμά που στεκόταν πάνω από τα τετράδια και διόρθωνε κάθε λάθος με ένα «Πόσες φορές το είπαμε αυτό;». Και ναι, τα βράδια κατέληγα να σκέφτομαι: “Άξιζε να χαλάσουμε την ημέρα μας για να μάθει μια άσκηση;”. Τώρα, που ο γιος μου είναι στην 4η Δημοτικού πλέον (εμπειρία γαρ!), βλέπω ότι τελικά τα μαθήματα δεν είναι το τέλος του κόσμου – η σχέση μας, όμως, είναι.
Αν είσαι κι εσύ στη φάση που προσπαθείς να βοηθήσεις το παιδί σου, αλλά νιώθεις ότι το διάβασμα σας φέρνει στα άκρα, έλα να σου πω τι έμαθα και πώς τώρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
1. Δεν είμαι η δασκάλα του – και δεν χρειάζεται να είμαι
Κάποτε νόμιζα ότι το παιδί μου έπρεπε να μάθει τα πάντα τέλεια, και μάλιστα από εμένα. Τώρα πια ξέρω: το παιδί έχει δασκάλους, εγώ είμαι η μαμά του. Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος μου δεν είναι να του μάθω πώς να κάνει τη διαίρεση, αλλά να του δώσω θάρρος όταν νιώθει ότι δεν τα καταφέρνει. Πλέον, όταν έρχεται με μια δύσκολη άσκηση, λέω: “Ας το δούμε μαζί. Αν δεν βγει, θα ρωτήσεις τον δάσκαλό σου αύριο”. Και ναι, ξαφνικά η ένταση μειώνεται.
2. Έχω αποδεχτεί τα λάθη – και τα δικά του και τα δικά μου
Θυμάμαι να λέω “Πρόσεξε, θα κάνεις λάθος!” και το παιδί να παγώνει. Τώρα, όταν κάνει λάθος, του λέω: “Τέλεια! Αυτό σημαίνει ότι προσπαθείς. Πάμε να δούμε πού μπλέξαμε;”. Και ξέρεις τι; Μαθαίνει καλύτερα έτσι. Επίσης, έχω μάθει να ζητάω και συγγνώμη. “Συγγνώμη που φώναξα πριν, είχα μια δύσκολη μέρα, αλλά δεν ήταν σωστό.” Τι ανακούφιση!
3. Έχω χαλαρώσει με το πρόγραμμα
Κάποτε το διάβασμα γινόταν αμέσως μετά το σχολείο, χωρίς συζήτηση. Τώρα ρωτάω: “Πότε θέλεις να ξεκινήσεις;” και τον αφήνω να αποφασίσει. Αν θέλει να φάει κάτι ή να χαλαρώσει λίγο πρώτα, το σέβομαι. Ξέρω ότι η ευελιξία δεν σημαίνει τεμπελιά – σημαίνει ότι του δίνω χώρο να οργανωθεί.
4. Έχω σταματήσει τις συγκρίσεις
“Η Ελένη στην τάξη σου ξέρει όλα τα ποτάμια” – αχ, πόσες φορές είπα κάτι τέτοιο! Και πόσο λάθος έκανα. Τώρα πια λέω: “Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, με νοιάζει η προσπάθειά σου.” Και το παιδί μου έχει αρχίσει να προσπαθεί περισσότερο, γιατί ξέρει ότι δεν ανταγωνίζεται κανέναν.
5. Το κάνουμε λίγο πιο διασκεδαστικό
Μια φορά έκανα φωνές από κινούμενα σχέδια για να του εξηγήσω την ορθογραφία. Ξεκαρδιστήκαμε. Από τότε, βάζω λίγο χιούμορ όπου μπορώ. Παίζουμε παιχνίδια, κάνουμε προβλέψεις για το αποτέλεσμα μιας άσκησης, και κάποιες φορές “διορθώνω” επίτηδες το λάθος μου για να το πιάσει εκείνος. Το διάβασμα δεν χρειάζεται να είναι βαρετό.
6. Τον αφήνω να ανεξαρτητοποιηθεί
Το πιο δύσκολο κομμάτι; Να μην ανακατευτώ! Αν μου πει “Θέλω να το κάνω μόνος μου”, το σέβομαι – ακόμη κι αν δω ότι κάνει λάθος. Μεγαλώνοντας, έχω καταλάβει ότι το να μάθει να βρίσκει μόνος του τη λύση είναι πολύ πιο σημαντικό από το να λύσει τέλεια μια άσκηση.
7. Θυμάμαι ότι η σχέση μας είναι πάνω απ’ όλα
Υπήρχαν μέρες που τελειώναμε το διάβασμα θυμωμένοι, απογοητευμένοι και αποξενωμένοι. Τώρα, αν δω ότι η ένταση ανεβαίνει, λέω: “Ας σταματήσουμε εδώ για σήμερα. Η άσκηση μπορεί να περιμένει, η σχέση μας όχι.” Και νιώθω ότι αυτό το μάθημα είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.
Δεν είμαι τέλεια – και αυτό είναι εντάξει. Κάθε μέρα μαθαίνω κι εγώ, όπως και το παιδί μου. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το διάβασμα είναι μια ευκαιρία: όχι μόνο για μάθηση, αλλά και για να δέσουμε περισσότερο. Και αυτό είναι το καλύτερο «μάθημα» που μπορώ να του δώσω.
