Στο σπίτι όλοι καλά; Πάντα καλά!
Χαίρω πολύ, με λένε Τάδε, έχω ένα παιδί στην καρδιά της εφηβείας και πέντε έξι ράφια γεμάτα βιβλία και άρθρα που πιάνουν το συγκεκριμένο θέμα από μεριές που δεν φαντάζεσαι και το αφήνουν φύλλο και φτερό.
Για να πω την αλήθεια, πριν φτάσει το παιδί μου σε αυτήν την ηλικία, είχα ξεμείνει ετοιμοπόλεμη στο ονειρικό σύμπαν όπου οι θεωρίες μπορούσαν να λύσουν όλες τις εξισώσεις. Δηλαδή πίστευα πως αν είχες ενημερωθεί επαρκώς θα μπορούσες να ανταπεξέλθεις αξιοπρεπώς τουλάχιστον σε όσα οι άλλοι οι απροετοίμαστοι μπουρδουκλώθηκαν και χάθηκαν υπέρ πίστεως και αδίκως.
Καλώς ή κακώς, η εφηβεία είναι μια κατάσταση από την οποία περάσαμε όλοι ανεξαιρέτως, άλλοι με περισσότερο και άλλοι με λιγότερο θόρυβο. Γυρίζοντας το βλέμμα προς το μακρινό ομιχλώδες δικό μου “I’m The King of The World” μπορώ να πω πια πως ό,τι ζω τώρα με το παιδί μου μοιάζει με δικό μου déjà vu. Θυμάμαι, ως έφηβη, ζητούσα δέκα, εννοούσα εκατό και θεωρούσα πως ο κόσμος μου χρωστούσε χίλια. Γιατί αυτό είναι η εφηβεία.
Γιατί η εφηβεία…
Διαθέτει παραδόξως την πιο τετράγωνη λογική. Θέλει να αναπνέει μόνο για όσα στην ενήλικη ζωή θα πάψει να παλεύει. Πόσο μη λογικό είναι αυτό;
Γεννάει όνειρα και τα υπερασπίζεται μέχρι τελικής πτώσεως.
Δεν εφησυχάζει εύκολα. Ψάχνει μέχρι να βρει.
Χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα και όχι από σοβαροφάνεια. Αν θυμηθείς, είναι από τις πιο έντιμες περιόδους που έχεις ζήσει στην ζωή σου.
Δεν νιώθει φόβο. Κάπου είχα διαβάσει πως ο φόβος είναι από μόνος του ένα αρκετά παράλογο συναίσθημα γιατί πυροδοτείται πολλές φορές από καταστάσεις που δεν έχουμε απαραίτητα βιώσει.
Συνδέει την ουσία της με την απόρριψη. Επιδιώκει ρήξεις και αν χρειαστεί τις επινοεί. Ρήξεις με τα πάντα. Ρήξεις με το τίποτα.
Είναι κακομαθημένη. Θέλει να έχει όσες ευκαιρίες χρειαστεί για να ξανακάνει ακριβώς τα ίδια λάθη.
Έχει ανάγκη από εκτόνωση. Παίρνει ανάποδες, βαράει πόρτες, αναποδογυρίζει τραπέζια και έτσι ηρεμεί τα μεγαλύτερα της άγχη.
Αρνείται να δει τα πράγματα στις κανονικές τους διαστάσεις. Ντύνεται στα επιδαύρεια μαύρα της και ανακαλύπτει το νόημα που έχουμε χάσει όλοι οι υπόλοιποι.
Έχει λάμψη. Λάμπει ακόμα και μέσα από ό,τι μοιάζει θαμπό.
Ζητάει ένταση και τρέφεται από αυτήν. Ηρεμία ίσον ανία. Είναι ικανή για όλα όταν παίζεται στην τηλεόραση η διαφήμιση με την τέλεια οικογένεια, που τρώει το τέλειο πρωινό, τελείως ευτυχισμένη, στην τέλεια κουζίνα της.
Έχει ομορφιά. Την ομορφιά των νιάτων.
Λατρεύει το γκλάμουρ του πρωταγωνιστή και ό,τι περιβάλλεται από αυτό. Είναι απαιτητική, είναι αυθάδης, είναι επαγγελματίας της ατάκας.
Θέλει ειλικρίνεια. Ψάχνει μετά μανίας ό,τι οικογενειακό «κειμήλιο» προσπαθεί να κρυφτεί κάτω από το χαλί και το πετάει στη σέντρα.
Έχει ανάγκη από αποστάσεις. Τις θεωρεί ιερές και απαξιώνει όσους προσπαθούν να τις γεφυρώσουν μάταια προσφέροντας πλαστικές χάντρες στους «ιθαγενείς».
Τιμωρεί έννοιες όπως αυτή του Κατεστημένου. Από τα αγαπημένα άπαντα έβερ.
Έχει ανάγκη να γνωρίζει πως υπάρχει δίχτυ ασφάλειας κάτω από τα πόδια της.
Ψοφάει να προσποιείται πως είναι έτοιμη, ανά πάσα στιγμή, να βουτήξει στο κενό, χωρίς αυτό.
Γουστάρει μουσικές δυνατές και στίχους ακόμα πιο δυνατούς γιατί έτσι μελοποιεί μια καθημερινότητα που την βρίσκει αρκούντως βαρετή.
Έχει ημερομηνία λήξης. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Αναλόγως με την πλευρά που ανήκεις.
Όπως και να χει, αργά ή γρήγορα, συνειδητοποιείς πως ως γονιός, τζάμπα παρανοείς. Πως ό,τι πρόκειται να συμβεί μέχρι να κοπάσουν τα έντονα καιρικά φαινόμενα και να αποκατασταθεί η πρότερη αντισεισμική κανονικότητα δεν πρέπει να το παίρνεις προσωπικά.
Επίσης, αργά ή γρήγορα, θα καταλάβεις πως τα οποιαδήποτε manuals σε κοιτάζουν με νόημα από το ράφι, θα αποδειχθούν ως επί τω πλείστον μη λειτουργικά στην πράξη. Όσο προετοιμασμένος και να είσαι, η εφηβεία θα έρθει την ώρα που θα έχεις πείσει τον εαυτό σου πως το παιδί σου δεν μπορεί ούτε μαρμελάδα να διαλέξει χωρίς την πολύτιμη παρουσία σου δίπλα του. Οπότε οι εξαιρετικές οδηγίες του «πώς να φτιάξεις ένα διαστημόπλοιο σε είκοσι απλά βήματα» είναι εξαιρετικά άχρηστες, γιατί επί της ουσίας αυτό που δεν μπορεί να σου μάθει κανείς είναι πώς να περπατάς πάνω σε πάτωμα γεμάτο σκορπισμένα τουβλάκια lego χωρίς να τα πατάς.
Με το φως σβηστό. Εννοείται.
P.S. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι τυχαία. Έχει γίνει επίτηδες και επί τούτου.
Γράφει η Μαργαρίτα Αλευρίδη
