Τα παράδοξα της γονεϊκότητας:
Όταν κάνουμε τα πράγματα “δίκαια” ανάμεσα στα παιδιά μας αυξάνουμε την αδερφική αντιζηλία. Θέλουμε τα παιδιά μας να αναγνωρίζουν τις ανάγκες τους εστιάζοντας στο μέσα τους και όχι στα αδέρφια τους.
“Δεν είναι δίκαιο! Πήρες καινούργια παπούτσια μόνο στην αδερφή μου/στον αδερφό μου! Πρέπει να μου αγοράσεις καινούργια παπούτσια και εμένα!”
Πάρα πολλές οικογένειες προσπαθούν σκληρά να κάνουν τα πράγματα ”δίκαια” για τα παιδιά τους ως μια προσπάθεια μείωσης της σύγκρουσης… αλλά στην πραγματικότητα, το να κάνεις τα πράγματα ”δίκαια” είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες σύγκρουσης.
Πώς και ποια είναι η εναλλακτική;
#1
Το να έχεις αδέρφια είναι ΔΥΣΚΟΛΟ.
Υπάρχει μια πραγματικότητα που πρέπει να αναγνωρίσουμε. Η δουλειά μας είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά να αισθάνονται ασφαλή με τον εαυτό τους… αυτό είναι που βοηθά τα παιδιά να αρχίσουν να βλέπουν τα αδέρφια ως συντρόφους και όχι ως ανταγωνιστές.
#2
Όσο περισσότερο εργαζόμαστε για ”δικαιοσύνη”, τόσο περισσότερο αυξάνουμε τον ανταγωνισμό.
Όταν κάνουμε τα πράγματα ΄΄δίκαια΄΄ αυξάνουμε την υπερεπαγρύπνηση ενός παιδιού. Ουσιαστικά λέμε, “Ναι, συνέχισε να παρακολουθείς τον αδερφό σου/την αδερφή σου σαν γεράκι. Φρόντισε να παρακολουθείς όλα όσα έχει, γιατί έτσι μπορείς να καταλάβεις τι χρειάζεσαι εσύ σε αυτή την οικογένεια.”
Δεν είναι περίεργο που τα παιδιά συνεχίζουν να επιμένουν να έχουν αυτό που έχει και το αδερφάκι τους.
#3
Θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας – στη ζωή τους γενικά, όχι μόνο στις σχέσεις τους με τα αδέρφια τους – να προσανατολιστούν στο ΜΕΣΑ τους για να καταλάβουν τις ανάγκες τους, όχι να προσανατολιστούν ΕΞΩ από τον εαυτό τους.
Όταν τα παιδιά μου είναι ενήλικες δεν θέλω να σκέφτονται “Τι έχουν οι φίλοι μου; Δουλειές, σπίτια, αυτοκίνητα; Χρειάζομαι αυτό που έχουν”. Για αυτό τους μιλάω για μια ζωή με άγχος και κενότητα – κενότητα είναι, στην πραγματικότητα, από το να μην έχεις εσωτερικότητα – μια αίσθηση του ποιος είσαι από μέσα, όχι όπως ορίζεται από τη ή σε σύγκριση με τους άλλους έξω από μας.
#4
Ας περάσουμε από τις καταγγελίες δικαιοσύνης («Δεν είναι δίκαιο!») στις εσωτερικές ανάγκες.
Όταν το παιδί ουρλιάζει «Δεν είναι δίκαιο» – η δουλειά μας είναι να προσανατολίσουμε το βλέμμα του πίσω στο ΜΕΣΑ του. Δεν το επιβάλλουμε αυτό, το μοντελοποιούμε. Αντί να κάνουμε τα πράγματα δίκαια («Σύντομα θα πάρεις και εσύ καινούργια παπούτσια!»), καθρεφτίζουμε αυτό που συμβαίνει μέσα του: “Μοιάζει να σε δυσκολεύει που πήρε καινούργια παπούτσια. Το καταλαβαίνω. Επιτρέπεται να έχεις συναισθήματα. Στην οικογένειά μας όμως φροντίζουμε να παίρνει ο καθένας από εμάς αυτό που χρειάζεται ο ίδιος σύμφωνα με τις ανάγκες του και όχι σε σχέση με αυτό που παίρνουν οι άλλοι”.
“Χρειάζεσαι/θες καινούργια παπούτσια”
Όταν εστιάζουμε στο ”δίκαιο”:
Παιδί: “Δεν είναι δίκαιο το αδερφάκι μου πήρε παγωτό σήμερα στη βόλτα σας. Να με πας και εμένα να πάρω.”
Γονέας: “Αύριο που θα βγούμε οι δυο μας την βόλτα μας θα σου πάρω και εσένα.”
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΚΟΙΤΑΖΩ ΕΞΩ ΑΠΕ ΜΕΝΑ – ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ – ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΩ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ
Όταν εστιάζουμε στις προσωπικές ανάγκες καθενός:
Παιδί: “Δεν είναι δίκαιο το αδερφάκι μου πήρε παγωτό σήμερα στη βόλτα σας .Να με πας και εμένα να πάρω.”
Γονέας: “Αύριο που θα βγούμε οι δυο μας την βόλτα μας αναρωτιέμαι τι θα ήθελες να κάνουμε; Λες ότι θες και εσυ να πάμε για παγωτό;”
Παιδί: “Ίσως .Καλά μπορεί να θελήσω να πάμε παιδική. Να σου πω αύριο;”
Γονέας: “Βέβαια. Ό,τι σε ευχαριστεί.”
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΚΟΙΤΑΖΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΩ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ
Πηγή: Dr. Becky at Good Inside
Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις (ευχαριστούμε θερμά)
