Ουσιαστικά, τα παιδιά θέλουν να νιώθουν ασφαλή να «παραφρονήσουν», ξέροντας πως έχετε τη δύναμη να τους προσφέρετε μια τρυφερή αγκαλιά. Αν αντιδράτε στα νευρικά ξεσπάσματα τον παιδιού με πανικό μαθαίνει όχι μόνο να τα χρησιμοποιεί ως εργαλείο, αλλά επίσης να φοβάται τα συναισθήματα και να τα παίρνει πολύ στα σοβαρά, ‘Ισως φοβάται να νιώσει τα δικά του συναισθήματα επειδή βλέπει πως ούτε εσείς μπορείτε να τα διαχειριστείτε: «Φαίνεται ότι τα συναισθήματα είναι κάτι φοβερό. Πρέπει να τα αποφεύγω».
Όλη αυτή η δραματική αντίδραση στα συναισθήματα, τους δίνει υπερβολική σημασία και τα κάνει τρομακτικά και πανίσχυρα. Αντιθέτως, αν κατανοείτε τα συναισθήματα με ήρεμο πνεύμα, χωρίς να τα δραματοποιείτε, το παιδί θα τα βιώσει με αυτοπεποίθηση. Τα συναισθήματα υπάρχουν για να τα βιώνουμε ώστε να μπορούμε μετά να ξεφεύγουμε από την επιρροή τους.
Η αντίσταση και η άρνηση προκαλούν το πραγματικό άγχος. Η επανόρθωση και ο περισπασμός δεν βοηθούν το παιδί να ξεπεράσει τα συναισθήματά του. Αν αισθάνεται την ανάγκη για ένα θεραπευτικό νευρικό ξέσπασμα, δεν θα ικανοποιηθεί παίρνοντας αυτό που ζήτησε. Θα σκεφτεί άλλες αιτίες να εξαγριωθεί, ή θα ζητήσει το αδύνατον. Ακόμα κι αν αντιμετωπιστεί επιτυχώς μια εκδήλωση μανίας, το παιδί θα επαναλάβει το ξέσπασμα με τους δικούς του έξυπνους τρόπους συνήθως μέσα στην ίδια ημέρα.
Όταν λέμε «Ο,τι και να του δώσω συνεχίζει να έχει νευρικά ξεσπάσματα», περιγράφουμε συνήθως παιδί που νιώθει την ανάγκη να εκφράσει έντονα συναισθήματα. Κάνοντας ακροβατικά για να του δώσουμε οτιδήποτε θέλει, ουσιαστικά σαμποτάρουμε τον πραγματικό του σκοπό κι αυτό μας εμποδίζει να μάθουμε την αιτία που κρύβεται κάτω από την απελπισία του.
Τι μπορείτε να κάνετε
Α. Αποστασιοποιηθείτε και διερευνήστε την εσωτερική σας φωνή που λέει να σταματήσετε το ξέσπασμα του παιδιού. Αφουγκραστείτε σιωπηλά τον δικό σας εσωτερικό διάλογο. Αν μπορέσετε να το ξεπεράσετε, προχωρήστε. Αν όχι, διερευνήστε τη σπουδαιότητά του. Αν σκεφτείτε, «Το παιδί μου πρέπει να πάψει να είναι έξαλλο», ή «Δεν μπορεί να διαχειριστεί τόση απόγνωση», αναρωτηθείτε αν είστε σίγουροι γι’ αυτό. ‘Υστερα, φανταστείτε τον εαυτό σας με το παιδί, αλλά χωρίς αυτή τη σκέψη. Προσέξτε ότι η αγωνιώδης σκέψη που κάνετε για το παιδί αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερο εσάς. Βιώνετε ένα εσωτερικό ξέσπασμα για το ξέσπασμα του παιδιού σας. Στο μεταξύ, το παιδί θέλει την προσοχή και την ήρεμη καθοδήγησή σας.
- Αποστασιοποιηθείτε.
- Μόλις εξασφαλίσετε κάποια διαύγεια μέσα σας, στρέψτε την προσοχή σας στο παιδί.
- Ακούστε την οργή του.
- Κατανοήστε τα συναισθήματά του.
- Ενθαρρύνετέ το να απελευθερώσει τα συναισθήματά του και να λύσει το πρόβλημά του.
Για να προσέξουμε το παιδί χωρίς το δράμα να θολώνει το βλέμμα μας πρέπει να μάθουμε να ακούμε με συναίσθηση πέρα από τα απλά λόγια. Τα περισσότερα νευρικά ξεσπάσματα του παιδιού αντικατοπτρίζουν την ανάγκη ελευθερίας και αυτονομίας. Εμπιστευτείτε το παιδί σας και ακούστε την ανάγκη του να κλάψει, χωρίς να τη συγχέετε με το κλάμα για μια άλλη ανάγκη.
Naomi Aldrot – Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας
