Πολλές φορές όταν ένα παιδί κλαίει, οι γονείς λένε «Άφησέ το να χτυπιέται, του κάνει καλό». Σεβαστείτε την ανάγκη τον παιδιού να οργίζεται, αλλά μην την προκαλείτε. Είναι θαυμάσιο να αντικαθιστάτε μια σπασμένη μπανάνα αν υπάρχει άλλη, ή να τον προσφέρετε ένα υγιεινό γλυκό, χωρίς συγκρούσεις. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να φανεί καλός, γενναιόδωρος και να δείχνει σεβασμό. ‘Ενας πατέρας μού είπε, «Μα, αν υποκύψω, δεν θα με σέβεται. Άλλο να είσαστε καλοί και άλλο να «υποκύπτετε».
Η ανάγκη του γονιού για «σεβασμό» είναι άλλη μια από τις σκέψεις που χρειάζονται διερεύνηση σε βάθος. Όταν ωριμάζουμε, δεν χρειαζόμαστε πια τίποτα που θα πρέπει να μας δώσει κάποιος άλλος. Σεβαστείτε τον εαυτό σας και τους άλλους και θα γίνετε ο δάσκαλος του σεβασμού. Η αυθεντική αίσθηση του σεβασμού αναπτύσσεται στο παιδί μέσα από την εμπειρία της αγάπης και της καλοσύνης, όχι με την άσκηση ελέγχου. Πολλές φορές μπερδεύουμε την υποταγή με τον σεβασμό. Ωστόσο, η υποταγή δεν είναι σεβασμός, αλλά μια εκδήλωση που οδηγεί πάλι στην αναστολή της έκφρασης.
Ο φόβος του γονιού μήπως τον εκμεταλλευτεί το παιδί είναι συνήθως αποτέλεσμα ενός προσωπικού, παλιού πόνου. Δεν έχει καμιά σχέση με το παιδί και σας παρεμποδίζει να το αγαπάτε και να το σέβεστε. Το παιδί που το ακούνε, και που η ζωή του κυλάει ανεμπόδιστα από την άσκηση ελέγχου των ενηλίκων δεν έχει κανένα λόγο να εκμεταλλεύεται τους γονείς του. Νιώθει γι’ αυτούς αγάπη και θαυμασμό και είναι σίγουρο ότι τους έχει στο πλευρό του.
Όταν τα παιδιά νιώθουν ανήμπορα και χρησιμοποιούν τα νεανικά ξεσπάσματα ως εργαλεία προκειμένου να πετύχουν κάτι, σας ζητούν να πάρετε τα ηνία. Χρειάζονται ελευθερία και αυτονομία, δεν θέλουν όμως να πιστεύουν ότι μπορούν να τρομάζουν τους γονείς τους εκφράζοντας τα συναισθήματά τους. Δεν έχουν τα εφόδια να χειριστούν αυτή τη δύναμη — συνεπώς, όταν διαπιστώνουν πως οι γονείς τους τρομοκρατούνται με τα κλάματα ή τις φωνές τους, νιώθουν χαμένα και χρειάζονται καθοδήγηση. Το παιδί θέλει τους γονείς του καθοδηγητές, στους οποίους να μπορεί να βασίζεται, άτομα στα οποία να ανοίγει την καρδιά του. Με άλλα λόγια, το παιδί βασίζεται στη δύναμή σας να απορροφάτε τα συναισθήματά του χωρίς να συντρίβεστε.
Για να αποφύγετε τη χρήση των νευρικών ξεσπασμάτων ως εργαλείων για να κάνει το παιδί ό,τι θέλει, πρέπει να αλλάξετε τις δύο συνθήκες που προκαλούν την οργή τον παιδιού:
1) Πάψτε να ασκείτε έλεγχο. Επιτρέψτε στο παιδί σας να κατευθύνει τη ζωή του ήρεμα και αυτόνομα.
2) Όταν το παιδί είναι αναστατωμένο για κάτι που δεν αλλάζει, κατανοήστε τα συναισθήματά του, χωρίς να δίνετε στην έκφραση των συναισθημάτων τη δυνατότητα να αλλάζει την πραγματικότητα.
Όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν απογοητεύσεις και αποτυχίες, βασίζονται στην καθοδήγηση των γονιών τους. Η αιωρούμενη ερώτηση είναι συνήθως: «Με αγαπάει αρκετά ο μπαμπάς μου ώστε να αφουγκραστεί την οργή μου, ή θα με εγκαταλείψει στα έντονα συναισθήματά μου και θα προσπαθήσει να με σταματήσει;»
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
