Να του μάθει πως δεν ευθύνεται ο γονιός που υπάρχουν πράγματα που δεν είναι διαπραγματεύσιμα όπως πχ. το σχολείο. Αυτό διέπεται από την Κοινωνία και άρα είναι μια Λογική Συνέπεια. Δεν γίνεται να μην πάει. Αν πάει διαβασμένο ή αδιάβαστο όμως αφορά το ίδιο γιατί η συνέπεια είναι δική του. Έτσι τα όρια τοποθετούνται από μόνα τους. Κανείς δεν τα επιβάλλει σε κανέναν άρα και κανείς δεν τα καταλύει. Υπάρχουν από μόνα τους, διέποντας μια ποιοτική καθημερινότητα.
Γιατί αυτό το τόσο απλό πράγμα δεν γίνεται αυτόματα; Γιατί οι γονείς έχουν άγνοια και καλούνται αργά η γρήγορα να οριοθετήσουν αυτό που χρειάζεται ή δεν χρειάζεται να γίνεται. Γιατί έτσι κάνουν οι πολλοί. Γιατί και εκείνοι έτσι μεγάλωσαν. Έχοντας οι ίδιοι δυσκολία με τα όρια, θέλουν άλλοτε να ικανοποιούν τις ανάγκες του παιδιού λειτουργώντας ενοχικά (επιτρεπτικοί) και άλλοτε να γίνεται το δικό τους, (αυταρχικοί).
Τα όρια για να εφαρμοστούν χρειάζονται:
Λίγα λόγια, επικοινωνία με τα μάτια, κανονικό τόνο φωνής, ευγένεια, επαφή με το σώμα, να είναι κάποιος απολύτως συγκεκριμένος, να είναι συνεπής, τα λόγια του να ταυτίζονται με τα έργα του και να γνωρίζει πως τα παιδιά κάνουν την έρευνά τους για το πόσο εννοεί ο γονιός αυτό που λέει, απλά κάνοντας αυτό που τους απαγορεύει! Τα όρια χρειάζονται ένα καθαρό μήνυμα ώστε ο άλλος να αντιληφθεί το πότε θες και το πώς το θες να γίνει κάτι π.χ. «κάνε κάτι γι’ αυτή την αταξία, αλλά βάλε τα παιχνίδια μέσα στο κουτί». Να δίνει τουλάχιστον δύο επιλογές και να παραμένει σταθερά σ’ αυτές.
Ακόμη οι επιλογές χρειάζεται να δίνονται με εκπαιδευτικό τόνο ώστε το παιδί από μόνο του να καταλάβει πως εκείνο έχει την ευθύνη των πράξεών του. Εκείνος που θέλει να βάλει όρια χρειάζεται να είναι και να δείχνει σταθερός και πως έχει τον έλεγχο και όχι ανήσυχος, ή αγχωμένος ή θυμωμένος ή ένοχος. Χρειάζεται να μιλά θετικά π.χ. «είναι καλύτερα να καθίσεις τώρα αντί μην πηδάς». «Καλύτερα να κρατήσεις το ποτήρι με τα δύο σου χέρια αντί πρόσεξε μη χύσεις το γάλα».
Και κυρίως χρειάζεται να έχει κατανοήσει και ο ίδιος πως μόνο τα όρια οδηγούν στην ελευθερία.
Ελευθερία δεν υπάρχει αν δεν υπάρχουν όρια. Όσο οξύμωρο και αν φαίνεται είναι μια βαθιά και σοφή αλήθεια που όσο πιο γρήγορα την αντιληφθεί τόσο γρηγορότερα θα νοιώσει την χαρά που του δίνει η ευθύνη της αυτοδιάθεσής του.
Ας θυμόμαστε πάντως πως είναι μια απαραίτητη συνθήκη για το υγιές μεγάλωμα του παιδιού. Μόνον έτσι το παιδί μαθαίνει να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους. Οδηγείται στην υγιή συνύπαρξη, δημιουργεί μια συνθήκη ψυχικής υγείας, γίνεται υγιές μέλος της κοινωνίας. Αυτό δεν θέλει κάθε γονιός;
Γράφει η Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος
www.allazo.gr – www.elpidohori.gr
